ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2739

ซูโสว่เต้าโกรธเป็นอย่างมาก เขาเตะหมอนออกไปไกล หันหลังแล้วเดินออกไป ยังห้องที่อยู่ด้านขวา

สุดท้ายพอเปิดประตูเข้ามา ก็ได้กลิ่นเหม็นลอยมาแต่ไกล

เมื่อก้มลงมองดู นี่มันห้องอะไรกันเนี่ย นี่มันส้วมหลุมที่มีหลังคาไม่ใช่หรอ！

ในห้องไม่มีอะไรเลย ยกเว้นหลุมลึกตรงกลางที่ถูกขุดไว้ มีไม้กระดานถูกพาดไว้ระหว่างหลุม ตรงกลางมีรูโผล่ออกมาให้เห็นรูหนึ่ง ด้านในเป็นปฏิกูล นอกจากนั้น ก็ไม่มีอุปกรณ์บำบัดน้ำเสียใดๆทั้งสิ้น คาดว่าก่อนหน้าที่จะชำระเสร็จ ทำได้เพียงแค่นำออกไปด้วยตัวเอง……

ซูโสว่เต้าเข่าแทบทรุด

“ต่อจากนี้ไปถ้าต้องกำจัดเป็นระยะๆ ใครมันจะไปทนไหววะ？”

“ประเด็นคือ บ้านพังๆกับบานหน้าต่างพังๆ การระบายอากาศก็ไม่ค่อยดี ถ้าเกิดถ่ายหนักขึ้นมา จะต้องใช้เวลาอีกกี่ชาติถึงจะทำให้กลิ่นเหม็นหมดไปได้？”

ชั่วพริบตาเดียว ซูโสว่เต้าก็รู้สึกว่าอนาคตของตนเองจะต้องเต็มไปด้วยความมืดมน

ที่นี่ เขาไม่มีของใช้ส่วนตัว ไม่มีโทรศัพท์มือถือ ไม่มีคอมพิวเตอร์ ไม่มีอินเทอร์เน็ต กระทั่งแม้แต่แก้วไว้สำหรับดื่มน้ำก็ไม่มี จากนี้ไปตัวเอง จะต้องนอนอยู่บนกองหญ้าในทุกวัน และตื่นขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ไม้เก่าๆ หรืออาจจะเหมือนนักโทษที่ได้เวลาพักผ่อนในลานที่ว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย

คาดว่า นี่จะโหดร้ายกว่าการติดคุกเสียอีก

เนื่องจาก ตอนที่ติดคุก อย่างน้อยก็ยังได้ใช้ส้วมแบบชักโครก มีเพื่อนนักโทษด้วยกัน พูดคุยคลายเหงา และยังได้ดูทีวีบ้างในโรงอาหารเป็นบางครั้ง กลับไปนอนในห้องขังก็ยังได้อ่านหนังสือดูหนังสือพิมพ์

แต่ว่าที่นี่จะทำอะไรได้？แม้แต่คนที่สามารถพูดคุยด้วยยังไม่มีเลย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซูโสว่เต้าชายวัยกลางคนอายุห้าสิบกว่า ถึงกับน้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

เขาไม่ใช่ชายวัยกลางคนธรรมดาทั่วไป

คนวัยกลางคนได้รับความลำบากมาตั้งแต่เด็ก

แต่ซูโสว่เต้า50กว่าปีก่อน เป็นคนที่เกิดมาพร้อมกับคาบช้อนทองช้อนเงิน

ชีวิตนี้เขาไม่เคยลำบากมาก่อน ไม่เคยเหนื่อยตรากตรำ มากสุดก็แค่ถูกส่งไปอยู่ออสเตรเลีย