ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2867
“เย่เฉิน？！”เมื่อจงเทียนหยู่ได้ยินสองคำนี้ ปฏิกิริยาแรกในสมองของเขาก็คือ“เชี่ย ไอ้หมอนี่แซ่เย่ เขาจะเป็นคนของตระกูลเย่รึเปล่านะ？！”
แต่พอเขาได้ครุ่นคิดถึงคนรุ่นหลานของตระกูลเย่อย่างละเอียดแล้ว แล้วคิดทบทวนในสมองอีกครั้ง หลังจากที่มั่นใจแล้วว่าไม่มีคนชื่อเย่เฉิน เขาจึงพูดด้วยสีหน้าระแวดระวังว่า“คนตระกูลเย่ที่อายุไล่เลี่ยกับฉัน ฉันรู้จักหมดทุกคน แต่ไม่เคยเจอแกมาก่อน หรือแกจะเป็นญาติห่างๆของตระกูลเย่？”
ตระกูลเย่ไม่ได้มีญาติห่างๆอะไรเยอะ ญาติห่างๆพวกนี้อยู่ทุกที่ทั่วทุกมุมโลก ถึงแม้พวกเขาจะแซ่เย่ แต่ฐานะของพวกเขา เมื่อเทียบกับตระกูลเย่ในเย่นจิง กลับแตกต่างกันลิบลิ่ว
ดังนั้น ถ้าเป็นคนของตระกูลเย่ในเย่นจิง จงเทียนหยู่ต้องไม่กล้ายุ่งด้วยแน่ แต่ถ้าเป็นญาติห่างๆของตระกูลเย่ จงเทียนหยู่ไม่ประหม่าหรอก
เนื่องจากตระกูลจงเป็นตระกูลที่มีหน้ามีตาในสังคม อีกทั้งตระกูลของเขากับตระกูลเย่ก็มีความสัมพันธ์ที่ไม่เลว จะให้ญาติห่างขึ้นขี่คอตัวเองได้อย่างไร？
ในเวลานี้เอง เย่เฉินถามเขา อย่างล้อเล่นว่า“เมื่อกี้คุณบอกว่ารู้จักเย่ฉางหมิ่น สนิทกับเธอมากไหม？”
“แน่นอนอยู่แล้ว！”จงเทียนหยู่โพล่งออกไป“น้าเย่กับพ่อของฉันสนิทกันมาก หลายวันก่อนเรายังนั่งกินข้างด้วยกันอยู่เลย！”
เย่เฉินถามอย่างสนใจ“ในเมื่อรู้จักกับเย่ฉางหมิ่นขนาดนี้ หรือเย่ฉางหมิ่นไม่เคยพูดถึงผมต่อหน้าคุณหรอ？”
จงเทียนหยู่เบะปาก แล้วพูดอย่างดูถูก“แกก็แค่ญาติห่างๆของตระกูลเย่เท่านั้นเอง จากที่ฉันรู้ในบรรดาญาติห่างๆของตระกูลเย่ คนที่อายุน้อยอย่างแก ไม่มีหนึ่งพันก็ต้องมีเป็นร้อย น้าเย่จะพูดถึงแกต่อหน้าฉันได้ยังไง？”
เย่เฉินถึงกับหัวเราะ“เอาแบบนี้ไหมล่ะ ผมจะให้คนเอามือถือให้คุณ แล้วคุณโทรถามเธอสิ？”
เมื่อจงเทียนหยู่เห็นใบหน้าชั่วร้ายของเย่เฉิน เขาจึงอดกระวนกระวายใจไม่ได้ แอบคิดในใจว่า“หรือไอ้หมอนี่จะมีที่มาเป็นคนใหญ่คนโตจริงๆ？”
แต่พอลองคิดดูดีๆแล้ว ได้โทรหาเย่ฉางหมิ่นก็ไม่เลวเหมือนกัน อย่างน้อยก็มีโอกาสส่งสัญญาณให้มาช่วยเขาออกไป！
ดังนั้น เขาจึงรีบพยักหน้าแล้วพูดว่า“ได้สิ！เอามือถือคืนให้ฉัน ฉันจะโทรถามน้าเย่ว่าตกลงแกเป็นใครมาจากไหนกันแน่！”
เย่เฉินส่งสายตาให้เฉินจื๋อข่าย แล้วพูดว่า“เหล่าเฉิน ให้คนเอามือถือของเขามา”
……
ในเวลาเดียวกัน คนตระกูลจงก็ได้ให้คนช่วยหาข่าว
พูดจบ เธอเหยียดตัวแล้วหาวหวอด พลางหัวเราะและถามว่า“คุณโทรหาฉันมีเรื่องอะไรหรอคะ？คิดถึงฉันหรอ？”
จงเจิ้งทาวรีบพูดขึ้นมาว่า“ผมต้องคิดถึงคุณอยู่แล้ว ไม่มีเวลาไหนที่ไม่คิดถึง ที่ผมโทรหาคุณเพราะมีเรื่องอยากจะถามหน่อยน่ะครับ”
เย่ฉางหมิ่นหัวเราะ และถามว่า“มีเรื่องอะไรหรอคะ？”
จงเจิ้งทาวโพล่งออกไปว่า“เทียนหยู่ถูกคนจับไป ตอนที่กำลังออกไปเตรียมเรื่องงานคอนเสิร์ต”
“จริงหรอคะ？”เย่ฉางหมิ่นพูดอย่างตกใจว่า“เทียนหยู่เป็นคนของสาธารณะหนิ กลางวันแสกๆแบบนั้น ใครกล้าลักพาตัวเขาไปกัน？”
จงเจิ้งทาวถอนหายใจ“อย่าพูดถึงเลย มีข่าวบอกว่าเขาถูกลักพาตัวไปที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกงของจินหลิง ไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องกับคนของตระกูลเย่ของพวกคุณคนไหนรึเปล่า？”
เย้ฉางหมิ่นตกใจมาก เธอถามโพล่งออกไปว่า“คุณว่าไงนะ？！จินหลิง？！”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...