ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2954
หลังจากที่ส่งสองสามีภรรยากู้เย้นจงและหลินหว่านชิวถึงโรมแรมป๋ายจินฮ่านกง และมอบหมายให้เฉินจื๋อข่ายช่วยดูแลแทนแล้ว เย่เฉินก็ขับรถกลับสู่คฤหาสน์ Tomson Riviera ของตัวเอง
ตอนนี้ก็เพิ่งเวลาบ่ายสอง เดิมทีเย่เฉินคิดว่าภรรยาเซียวชูหรันจะเสร็จงานสักบ่ายสามสี่โมง ดังนั้นจึงคิดว่าจะกลับบ้านก่อนสักรอบ รอเธองานใกล้เสร็จแล้วค่อยไปรับเธอ
แต่ที่คาดไม่ถึงคือ เมื่อเย่เฉินกลับถึงบ้านแล้ว ภรรยาเซียวชูหรันและพ่อตาเซียวฉางควน แม่ยายหม่าหลัน ได้เริ่มยุ่งวุ่นวายอยู่ในครัวกันแล้ว
เมื่อเห็นว่าเซียวชูหรันอยู่บ้าน เย่เฉินก็ถามอย่างประหลาดใจว่า “ที่รัก เธอกลับมาเมื่อไหร่? ทำไมถึงไม่บอกกับฉันสักคำละ ฉันจะได้ไปรับเธอ”
เซียวชูหรันพูดยิ้มๆว่า “ฉันเร่งความคืบหน้าสักหน่อย ตอนบ่ายสองฉันก็ถึงบ้านแล้ว คืนนี้จะเตรียมงานเลี้ยงวันเกิดให้นายไม่ใช่หรือไง เพราะงั้นเลยกลับมาเร็วหน่อย”
หม่าหลันในตอนนี้สองมือกำลังถือปูอลาสก้าตัวใหญ่ไว้ วางมันไว้ในหม้อนึ่งไปด้วย แล้วพูดยิ้มๆกับเย่เฉินไปด้วยว่า “ลูกเขยที่รัก คืนนี้แม่ทำอาหารมื้อใหญ่ให้นาย นายดูปูตัวใหญ่นี่สิ ตัวนึงก็สามพันกว่าแหนะ！”
เซียวชูหรันที่อยู่ด้านข้างเห็นว่าเธอกำลังจะนึ่งปู จึงรีบพูดว่า “โอ๊ยแม่ ปูนั่นนึ่งตอนนี้ไม่ได้นะ ตอนนี้ยังไม่ถึงบ่ายสาม อีกนานกว่าจะกินข้าว！ถ้าแม่นึ่งสุกตอนนี้ ถึงมื้อค่ำมันก็ไม่อร่อยแล้วค่ะ！”
หม่าหลันถามอย่างประหลาดใจว่า “งั้นเธอกลับมาเร็วขนาดนี้ เร่งพวกฉันทำอาหารทำไมกัน?”
เซียวชูหรันพูดอย่างเอือมระอาว่า “ก็ทำการเตรียมไว้ก่อนไงคะ ปูอลาสก้าล้างสะอาดแล้วก็วางไว้ในกะละมังเพื่อเตรียมใช้ วัตถุดิบอย่างอื่นก็เหมือนกัน จัดการออกมาให้หมด วัตถุดิบที่ใช้ทำกับข้าวเองก็เอาออกมาเตรียมไว้ จากนั้นรอใกล้ถึงเวลาอาหารแล้วค่อยทำ แบบนี้ถึงจะสามารถรับประกันรสชาติได้”
หม่าหลันพูดอย่างไม่พอใจว่า “เฮ้อ ฉันก็คิดว่าเริ่มทำอาหารตั้งแต่ตอนนี้เลยซะอีก ปูนี่ไม่ใช่ว่านึ่งเลยหรือไง? ยังต้องล้างอีกหรอ?”
“ต้องล้างอยู่แล้วสิคะ” เซียวชูหรันพูด “อย่างน้อยก็ต้องใช้แปรงขัดมาขัดสิ่งสกปรกทีพื้นผิวสักหน่อย จากนั้นก็ค่อยใช้น้ำสะอาดล้างอีกไม่กี่รอบ”
หม่าหลันเบะปาก “ฉันไม่กล้าขัดเจ้าสิ่งนี้หรอกนะ หนามเต็มตัวไปหมด ถ้าหากว่าทิ่มโดนฉัน….ให้พ่อเธอมาจัดการพวกอาหารทะเลก็แล้วกัน”
พูดจบ เธอก็มองไปยังเซียวฉางควน สั่งว่า “เซียวฉางควน นายล้วงเอาปูนี่ออกมาจากหม้อนึ่งแล้วมาล้าง จำไว้ว่าล้างสะอาดหน่อยนะ！”
เซียวฉางควนอดไม่ได้ที่จะบ่น “ที่ฉันยังมีอย่างอื่นต้องทำอีก เธอทำเองเลย”
“โอเค”
เย่เฉินออกมาจากห้องครัว เพิ่งนั่งลงที่ห้องนั่งเล่นได้เพียงครู่เดียว เสียงกริ่งก็ดังขึ้น
เขาเห็นจากกล้องวงจรว่าคนที่กดกริ่งคือพนักงานส่งของคนหนึ่ง ดังนั้นจึงได้เดินออกจากประตูบ้าน
นอกลานบ้าน ชายหนุ่มส่งของวัยกลางคนถามขึ้นว่า “ไม่ทราบว่านี่คือบ้านของคุณเซียวมั้ยครับ?”
เย่เฉินพยักหน้า “ใช่ครับ”
อีกฝ่ายจึงได้ยื่นกล่องสี่เหลี่ยมความยาวประมาณห้าสิบเซนติเมตรมาให้ พูดว่า “นี่คือเค้กที่คุณเซียวสั่งครับ รบกวนเซ็นรับหน่อยครับ”
เย่เฉินรับเค้กมา ในตอนที่จะเซ็นชื่อลงในใบสินค้า อีกฝ่ายก็พูดเตือนขึ้นว่า “คุณเปิดดูก่อนเถอะครับ ถ้าหากว่ามีปัญหาผมก็จะได้นำกลับไปที่ร้านเค้ก อย่าได้รอเซ็นรับไปแล้วเห็นว่ามีปัญหาแล้วค่อยทำการร้องเรียนเลยครับ ถึงตอนนั้นคนขับรถอย่างพวกเราเองก็ต้องรับผิดชอบด้วยเช่นกัน”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ทำไมตอนซ้ำเยอะ ตอนก้ขาดหาย...
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...