ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2998
ต่งรั่งหลินได้ยินคำพูดนี้ ก็ตอบอย่างอึดอัดเล็กน้อยว่า “คุณซูคะ แม้ว่าฉันจะมาที่ตี้เหากรุ๊ปได้ปีนึงแล้ว แต่พูดความจริงนะคะ ฉันยังไม่เคยเจอท่านประธานของพวกเรามาก่อนเลย เหมือนว่าเขาจะไม่เคยเข้ามาบริษัทเลย งานของบริษัทล้วนมีคุณหวังตงเสวี่ยนรองประธานหวังรับผิดชอบค่ะ ไม่ก็ฉันช่วยคุณแนะนำให้เธอ?”
“แบบนี้หรอคะ” ซูจือหยูเข้าใจในทันที ดูแล้ว ต่งรั่งหลินไม่รู้ตัวตนสองด้านของเย่เฉิน
คิดถึงนี่ เธอแอบยิ้มในใจ “ต่งรั่งหลินนี่ก็โง่จริงๆ เธอมาต้องมาจินหลิงเพื่อเย่เฉินแน่ๆ แต่มานานขนาดนี้แล้วแม้แต่ตัวตนของเย่เฉินก็ยังไม่รู้….”
ต่งรั่งหลินสังเกตเห็นว่า สายตาที่ซูจือหยูมองตัวเอง ดูแปลกอยู่ไม่มากก็น้อย
เธอเองก็อดไม่ได้ที่จะมองซูจือหยู แต่เมื่อทั้งสองคนสบตากัน ต่งรั่งหลินรู้สึกว่าเวลาตัวเองอยู่ต่อหน้าซูจือหยูก็มักรู้สึกกดดันมากอยู่เสมอ ดังนั้นจึงรีบพูดว่า “งั้น ชูหรัน เย่เฉิน ในเมื่อพวกเธอจะกลับกับคุณซู งั้นฉันก็ไม่ส่งพวกเธอแล้วนะ พี่ชายฉันยังรอฉันอยู่ที่ลานจอดรถ ฉันไปก่อนละ”
พูดจบ เธอก็รีบพูดกับซูจือหยูอีกว่า “คุณซูคะ ฉันไปก่อนนะคะ ขับรถกันช้าๆนะคะ”
ซูจือหยูพยักหน้า แล้วนึกอะไรขึ้นได้ จึงรีบพูดว่า “ใช่สิคุณต่ง ช่วงนี้ฉันน่าจะต้องอยู่ที่เมืองจินหลิง พวกเราสองคนก็ถือได้ว่าเป็นการได้เจอคนรู้จักในพื้นที่ไกลบ้าน ไม่ก็คุณให้ช่องทางติดต่อของคุณไว้ให้กับฉันหน่อยแล้วกันค่ะ ถ้าหากว่ามีเวลาแล้วฉันเลี้ยงข้าวคุณ”
แม้ว่าต่งรั่งหลินจะรู้จักซูจือหยู แต่ถ้าตามระดับแล้ว เธอห่างไกลจากซูจือหยูมากเลยละ
ความแตกต่างของทั้งสองคน เป็นความแตกต่างราวห้ากับเหวที่ว่ถึงแม้จะอยู่ในงานเลี้ยงเดียวกัน ก็ไม่มีทางได้นั่งโต๊ะเดียวกันแบบนั้น ดังนั้นเธอกับซูจือหยูจึงไม่มีช่องทางติดต่อซึ่งกันและกัน และยิ่งไม่เคยกินข้าวด้วยกันเองเป็นการส่วนตัว
ตอนนี้ซูจือหยูเสนอตัวชวนเธอกินข้าวด้วยกัน ทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจที่ได้รับความสนใจอยู่บ้าง
ดังนั้นต่งรั่งหลินแทบจะไม่ลังเลก็ตอบตกลงแล้ว แล้วรีบล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาพูดว่า “ได้สิคะคุณซู ช่วงเวลาที่ฉันมาจินหลิงจะต้องนานกว่าคุณแน่นอน เพราะงั้นฉันเลี้ยงคุณดีกว่าค่ะ ยังไงฉันก็นับเป็นเจ้าถิ่นอยู่ครึ่งหนึ่ง”
ซูจือหยูพูดด้วยรอยยิ้ม “ได้สิคะ คุณเลี้ยงฉันก่อน แล้ววันหลังฉันค่อยเลี้ยงคุณคืนก็เหมือนกัน”
ต่งรั่งหลินรีบพูดว่า “ได้ค่ะ คุณซู พวกเราสองคนเพิ่มวีแชทกันเถอะ ฉันสแกนคุณเองค่ะ”
เย่เฉินและเซียวชูหรันตามซูจือหยู หารถของเธอจนเจอ
เย่เฉินไม่คิดเลยว่า ซูจือหยูออกจากบ้านคนเดียว แล้วรถที่ขับจะเป็น Audi Q5 Off-Road ที่ธรรมดาขนาดนี้ ห่างไกลจากฐานะของเธอมากจริงๆ
ซูจือหยูมองดูเย่เฉินและเซียวชูหรัน พูดยิ้มๆว่า “รถไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หวังว่าทั้งสองคนจะไม่รังเกียจนะคะ”
เซียวชูหรันรีบพูดว่า “จะเป็นงั้นได้ไงละคะ นี่มันดีมากแล้วค่ะ！”
ซูจือหยูพูดยิ้มๆว่า “พวกคุณไม่รังเกียจก็ดีแล้วค่ะ งั้นพวกคุณสองสามีภรรยานั่งเบาะหลังแล้วกันค่ะ”
“ค่ะ” เซียชูหรันตอบรับคำหนึ่ง แล้วก็ขึ้นเบาะหลังรถQ5พร้อมกับเย่เฉิน แล้วซูจือหยูก็สตาร์ตรถ ขับรถไปยัง Tomson Riviera
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...