ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2997
ดังนั้น เธอจึงถามออกไปว่า “คุณ…คุณซู? คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันคะ?”
ซูจือหยูเองก็ตกใจเล็กน้อย เธอจำต่งรั่งหลินได้ ลูกสาวของตระกูลต่ง เทียบกับตระกูลชั้นนำพวกนี้แล้วถึงแม้ตระกูลต่งจะห่างไกลกันไม่น้อย แต่ยังไงซะก็เป็นคนในวงการเดียวกัน ล้วนมีความเกี่ยวพันกันอยู่บ้าง
ดังนั้น เธอจึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณต่งเองก็มาจินหลิงแล้ว ตั้งใจมาเพื่อดูงานคอนเสิร์ตโดยเฉพาะงั้นหรอคะ?”
ต่งรั่งหลินโบกมือ “ไม่ค่ะๆ ตอนนี้ฉันทำงานอยู่ที่จินหลิงค่ะ ทำอยู่ที่ตี้เหากรุ๊ปของเมืองจินหลิงนี่ค่ะ！”
ซูจือหยูพยักหน้า พูดยิ้มๆว่า “ที่แท้ก็ตี้เหากรุ๊ปที่มีชื่อเสียงโด่งดังนี่เอง”
พูดจบ เธอก็เหลือบมองเย่เฉิน ในแววตามีความคับข้องใจเล็กน้อย
เพราะว่าเมื่อเธอรู้ว่าต่งรั่งหลินทำงานอยู่ที่ตี้เหากรุ๊ป วินาทีแรกก็รู้สึกว่าเรื่องนี้มันบังเอิญมากไป
เธอแอบคิดในใจว่า “แม้ว่าตระกูลต่งจะเป็นเพียงเศรษฐีระดับหมื่นล้านเท่านั้น แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นต้องให้ลูกสาวบ้านตัวเองวิ่งมาทำงานไกลบ้านนับพันกิโลทีเมืองจินหลิง อีกอย่างตระกูลพวกนี้ของเย่นจิงต่างก็ฉลาดหลักแหลมกันทั้งนั้น ไม่มีใครจะทำเรื่องน่าอายแบบนี้ เรื่องมันไม่ปกติต้องมีอะไรแน่ๆ หมากตัวนี้ของตระกูลต่งจะต้องมีความหมายลึกซึ้งอะไรแน่นอน”
ยังไม่ทันรอให้ใจเธอรู้สึกแปลกใจได้สักพัก เธอก็เข้าใจขึ้นมาทันที ในใจอุทานว่า “จะต้องเป็นเพราะเย่เฉินแน่ๆ！”
แม้จะไม่รู้ว่าตระกูลต่งใช้วิธีอะไร ที่หาเบาะแสเกี่ยวกับเย่เฉินมาได้ แต่ต่งรั่งหลินจะต้องมาเพราะเย่เฉินแน่นอน
เซียชูหรันที่อยู่ด้านข้างไม่รู้ฐานะทางบ้านที่แท้จริงของซูจือหยู เธอย่งเกี่ยวกับงานอยู่ทั้งวันทั้งคืน ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้ซูจือหยูจะเกิดอุบัติเหตุที่ภูเขาจื่อจินซานจนเรื่องใหญ่โต แต่เซียวชูหรันก็เพียงแค่เคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้างก็เท่านั้น ไม่ได้เสนอตัวไปสอบถามแน่ชัด
เซีนยวชูหรันตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “พวกเราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันค่ะ เมื่อก่อนเป็นเพื่อนร่วมมหาลัยกัน รวมทั้งเย่เฉินเองเมื่อก่อนก็เคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับพวกเราหนึ่งปีค่ะ”
ภายในใจของซูจือหยูก็ยิ่งตกใจยิงขึ้น “นี่มันอะไรกันแน่? เย่เฉินเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับภรรยาของเขา แล้วก็ต่งรั่งหลินคนนี้ด้วย? แต่ต่งรั่งหลินนี่มาทำงานที่เมืองจินหลิง จะต้องมาเพื่อเย่เฉินแน่นอน อีกอย่างเธอก็ยังทำงานอยู่ที่ตี้เหากรุ๊ปของเย่เฉินด้วย หรือว่าต่งรั่งหลินคนนี้เป็นคนรักที่เย่เฉินเลี้ยงไว้ใกล้ตัวเซียวชูหรัน? ถ้าหากว่าเป็นอย่างนี้จริงๆ งั้นเย่เฉินก็ซ่อนเก่ง เล่นซะเก่งกาจเชียว！”
คิดถึงนี่ ความคิดวิเคราะห์แยกแยะในใจของเธอก็เริ่มทำงานอีกแล้ว
เธอรู้สึกว่า “ก็เหมือนจะไม่ถูก จากที่ฉันรู้จักเย่เฉินมา เขาไม่ใช่คนที่จะเลี้ยงมือที่สามลับหลังภรรยาแน่นอน อีกอย่างก็คือยิ่งไม่มีทางไปยุ่งหรือคบหากับเพื่อนร่วมชั้นมหาลัยที่เป็นถึงเพื่อนสนิทของภรรยาแน่นอน….งั้นหรือว่า ต่งรั่งหลินไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเย่เฉิน? เพียงแค่เห็นเขาเป็นเพื่อน รวมทั้งสามีของเพื่อนสนิทเท่านั้น?”
เมื่อคิดมาจนถึงตรงนี้ ซูจือหยูจึงได้พูดแบบลองถามอ้อมๆว่า “ใช่สิคุณต่งคะ ในเมื่อคุณทำงานอยู่ที่ตี้เหากรุ๊ป งั้นฉันมีคำขออย่างหนึ่ง ที่ฉันมีโครงการบางอย่างที่อยากร่วมงานกับตี้เหากรุ๊ปสักหน่อย ไม่ทราบว่าคุณสามารถแนะนำกับท่านประธานตี้เหากรุ๊ปของพวกคุณหน่อยได้มั้ยคะ?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...