ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3001

จากนั้น เฉินตัวตัวก็พูดอย่างค่อนข้างเคียดแค้นเคืองใจเป็นอย่างมาก: “เธอก็สารภาพรักลึกซึ้งขนาดนั้นบนคอนเสิร์ตแล้ว ผลปรากฏว่าเย่เฉินดูคอนเสิร์ตจบก็พาภรรยาของเขากลับบ้านในทันที หรือว่าเธอก็ไม่อยากที่จะอยู่ต่ออีกสักวันหนึ่ง ดูว่าเขาจะให้คำอธิบายกับเธอหรือเปล่า?”

“ไม่ต้อง”กู้ชิวอี๋พูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ก็บอกแล้วว่า ฉันก็แค่อยากให้พี่เย่เฉินรู้อย่างชัดเจนเพียงคนเดียวว่า ความรู้สึกที่แท้จริงของฉันที่มีต่อเขาเป็นยังไงกันแน่ก็เพียงพอแล้ว”

“ดังนั้นฉันถึงไม่ได้อยู่ในวิดีโอคอนเสิร์ต ใส่รูปภาพหน้าของเขา แม้กระทั่งรูปภาพหน้าตอนที่ยังเป็นเด็กก็ไม่ได้ปล่อยออกมา ยิ่งไปกว่านั้นฉันก็ไม่ได้บอกต่อหน้าสาธารณชนว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขา ไม่บอกต่อหน้าสาธารณชนว่าวันนี้เขาก็อยู่ในงานด้วย ก็ไม่อยากให้คนอื่นเดาว่าเจ้าชายขี่ม้าขาวของฉันก็คือเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่อยากให้ภรรยาของเขาสงสัย”

“ยิ่งไปกว่านั้นในเมื่อฉันบอกว่าจะรอเขาสามปี ก็จะต้องรอเขาอย่างมั่นคง ไม่มีทางที่จะสร้างปัญหาอะไรก็ตามให้กับเขาล่วงหน้าอย่างแน่นอน ก็ยิ่งไม่อยากทำให้เขาตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก”

เฉินตัวตัวยอมแพ้แล้ว คารวะให้กับกู้ชิวอี๋ และพูดด้วยความชื่นชมว่า: “ฉันยอมแพ้เธอจริงๆ! จริงๆเลย เรื่องเหนือความคาดหมายก็มีแต่เธอที่คิดได้ ฉันยังคิดไม่ได้! ตามฉบับของคนที่อุทิศตน! ถ้าเย่เฉินไม่แต่งงานกับเธอ เขาถึงชาติหน้า ชาติหน้าก็จะต้องเสียใจ!”

“หยุดซุบซิบนินทาได้แล้ว”กู้ชิวอี๋อยู่ภายใต้การช่วยเหลือเธอ ถอดชุดแต่งงานอย่างระมัดระวัง และเอ่ยปากพูดว่า: “ตัวตัว ฉันยังไม่ได้ล้างเครื่องสำอางการแสดง เดี๋ยวก็ต้องไปสนามบิน ดังนั้นชุดแต่งงานนี้ฉันไม่ทันที่จะเก็บอย่างช้าๆ เธอจะต้องช่วยฉันเก็บชุดแต่งงานให้เรียบร้อยอย่างเหมาะสม ต่อจากนั้นนำกลับไปที่เย่นจิงอย่างสมบูรณ์ และในอนาคตตอนที่ฉันแต่งงานจะใส่อีกนะ”

เฉินตัวตัวพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า: “รู้แล้วน่ะ ฉันรู้ว่านี่เป็นสมบัติล้ำค่าของเธอ เธอวางใจได้ ฉันจะต้องช่วยเธอเก็บให้เรียบร้อยอย่างเหมาะสม และนำกลับไปให้เธออย่างสมบูรณ์!”

กู้ชิวอี๋จับแขนของเฉินตัวตัว และพูดอย่างยิ้มแย้มว่า: “โธ่เอ๊ยพี่ตัวตัว ในที่สุดก็พูดความจริงสักทีนะ ดูเหมือนว่าฉันกู้ชิวอี๋ยังมีความดึงดูดใจที่ค่อนข้างแข็งแกร่ง สามารถที่จะเก็บคนมีความสามารถอย่างพี่ไว้ข้างกายแล้วยอมเป็นม้ารับใช้ของฉันได้ ฮ่าๆๆๆ คุณหนูอย่างฉันมีเสน่ห์ไม่ธรรมดาจริงๆ!”

“อื้อฮือ!”เฉินตัวตัวเบะปาก และเอ่ยปากพูดว่า: “อย่ามาล้อเล่นที่นี่ เธอจะรีบไปขึ้นเครื่องบินไม่ใช่เหรอ? รีบไปล้างเครื่องสำอางเถอะ”

ขณะที่พูด ก็มีเสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอก หลินหว่านชิวแม่ของกู้ชิวอี๋ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนนอกประตูว่า: “หนานหนาน แม่จะเข้าไปได้หรือเปล่า?”