ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 31

บทที่ 31 ใครกล้าแตะต้องเธอ

หวังเหวินเฟยหวาดกลัวจนสั่นทั้งตัวโดยไม่รู้ตัว พูดเสียงสั่นว่า “พี่เปียว ผมเป็นคนตระกูลหวัง...”

“ตระกูลหวังงั้นเหรอ” พี่เปียวหัวเราะชั่วร้าย “ตระกูลหวังสำคัญตรงไหน!”

พี่เปียวถ่มน้ำลายอย่างดูถูก เท้าเหยียบหวังเหวินเฟยกับพื้นดิน แล้วส่งเสียงเย็นชาว่า “เมื่อวานท่านห้าเพิ่งสั่งสอนคนโง่ตระกูลหวัง ให้คนตบเขาหมื่นครั้ง มึงแม่งยังกล้าบอกกูว่าเป็นตระกูลหวังอีกเหรอ”

“ฮะ?” หวังเหวินเฟยกลัวจนเซ่อ

เขาคิดว่าพี่ชายถูกอันธพาลปล้น แต่คิดไม่ถึงว่าเป็นท่านหงห้าที่ทำร้าย

ตอนที่เขากำลังหวาดกลัวมาก พี่เปียวก็ยกไม้ขึ้น แล้วฟาดลงไปที่หัวของเขา!

เสียงดังผัวะ!

หวังเหวินเฟยรู้สึกเพียงโลกหมุน ในหัววิ้งไปหมด ปากและจมูกมีเลือดออก สติพร่ามัวฉับพลัน

เซียวเวยเวยกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวขึ้นมาทันที!

หวังเหวินเฟยเป็นคู่หมั้นของเธอ เป็นโอกาสเดียวที่จะได้แต่งงานเข้าตระกูลหวัง ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ชีวิตของเธอก็จบแน่

“รถพยาบาล เรียกรถพยาบาลที!”

เซียวเวยเวยร้องตะโกนอย่างลนลาน เอาโทรศัพท์ออกมาตัวสั่น แต่กลับกลัวมากจนกดไม่ได้ ทำได้แค่ส่งเสียงกรี๊ดลั่น

พี่เปียวขมวดคิ้ว ด่าออกมาว่า “นี่ ร้องโวยวายอะไรนักหนา เอานังสารเลวนี่ไปกระตุกปากเน่า ให้เธอมีปากมากกว่านี้”

“ครับ พี่เปียว!”

พวกลูกน้องได้ยินก็พากันยิ้มโหดเหี้ยม

ที่พวกเขาชอบมากที่สุดก็คือการทำลายหญิงงาม โดยเฉพาะเซียวเวยเวยที่เป็นผู้หญิงโหดร้ายป่าเถื่อน

เซียวเวยเวยตกใจทันที ต้องการอย่างบ้าคลั่งที่จะถอยหนี แต่ด้านหลังเป็นกำแพง ไม่มีที่ให้หนีอีกแล้ว

“มานี่ นังสารเลว!”

ชายร่างสูงใหญ่ตาเดียวจับผมของเซียวเวยเวยอย่างดุดัน แล้วดึงกระชากอย่างแรง

จากนั้นชายร่างสูงใหญ่ตาเดียวก็จับหน้าของเซียวเวยเวยให้หันมาหา และสะบัดแขนกระชากดึงอย่างแรง

ลูกน้องพวกนี้เป็นคนโหดเหี้ยมที่ร่วมต่อสู้กับพี่เปียวมาหลายปี

แค่สองสามกระบวนท่า หน้าของเซียวเวยเวยก็บวมเป่งเหมือนหมู เลือดผสมน้ำลายไหลออกมา

ผู้หญิงที่ถูกตีแบบนี้ แม้ว่าจะได้รับการรักษาตามเวลาแต่ก็จะทิ้งรอยที่ลบไม่ออกบนใบหน้า แทบจะเท่ากับเสียโฉม!

ต่งรั่งหลินที่อยู่ข้างๆ เห็นพี่เปียวโหดเหี้ยมมาก ก็ตัวสั่นอย่างหวาดกลัวอีกครั้ง ไปหลบข้างหลังเย่เฉิน ทั้งสองคนแทบจะตัวแนบสนิทกัน

ตอนนี้พี่เปียวเห็นเย่เฉินกับต่งรั่งหลินอยู่ตรงมุม จึงสั่งเสียงเย็นว่า “ยังมีมันทั้งคู่ ตีมันให้ตาย! กล้าที่จะยึดห้องวีไอพีเพชรที่กูเตรียมไว้สำหรับแขกผู้มีเกียรติ มึงมันสมควรตายชดเชย!”

ลูกน้องที่ไม่เคยมีความเมตตา ยื่นมือออกไปคว้าต่งรั่งหลิน

“ฉันจะดูซิว่าใครกล้าแตะต้องเธอ!”

สายตาเย่เฉินเปลี่ยนเป็นเย็นชามาก เขาเตะชายแข็งแรงจนล้มลงกับพื้น

เมื่อพี่เปียวเห็นแบบนี้ก็พลันสีหน้าไม่พอใจหนัก ตะโกนออกมาว่า “มึงเป็นใคร”

เย่เฉินเอ่ยบางเบา “ฉันเป็นคนที่นายล่วงเกินไม่ได้!”

“ไอ้หนู แกมันรนหาที่ตาย!”

เย่เฉินส่ายหน้าไปมา ต่อสายโทรไปหาท่านหงห้า

“หงห้า ตอนนี้ฉันอยู่ห้องวีไอพีเพชร ไสหัวลงมาพบฉันเดี๋ยวนี้!”

เมื่อพูดจบ เย่เฉินก็วางสายโทรศัพท์ไป

ต่งรั่งหลินสีหน้าซีดเผือด เมื่อครู่เซียวไห่หลงโอ้อวดใหญ่โตว่ารู้จักท่านหงห้า ปรากฏว่าจุดจบช่างน่าสังเวช แล้วเย่เฉินที่กล้าเผชิญหน้ากับพี่เปียว พูดคำไม่สุภาพแบบนี้ออกไป บางทีชีวิตอาจจะหาไม่

อีกด้านเซียวเวยเวยถูกฉุดกระชากลากถูไม่เป็นชิ้นดี ได้ยินคำพูดของเย่เฉิน สายตาก็ยิ่งเต็มไปด้วยความหวาดกลัว หลานชายคนนี้ยังจะแสร้งทำ พยายามจะฆ่าทุกคนใช่ไหม

พี่เปียวยิ้มเยาะพูดจาหยาบคาย “กล้าดียังไงมาดูหมิ่นท่านห้า กูว่ามึงเหนื่อยกับการมีชีวิตแล้วสินะ”

เมื่อสิ้นเสียง พี่เปียวก็โบกมือให้ลูกน้อง และพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “ฆ่ามัน!”

ทันใดนั้น เสียงเกรี้ยวกราดของท่านหงห้าก็ดังมาจากข้างนอกห้องวีไอพี “แม่ง เปียวจื่อมึงอยากตายใช่ไหม แม้แต่คุณท่านเย่ยังกล้ากำแหง เชื่อไหมว่ากูจะสับมึงให้เป็นอาหารสุนัข”

เซียวเวยเวยก็โง่ไปแล้ว เย่เฉินรู้จักท่านห้าจริงๆ ด้วย!

ประเด็นคือ ขนาดท่านห้ายังเกรงใจเขา!

มองดูหวังเหวินเฟยคู่หมั้นของตัวเอง ตอนนี้มึนเบลอเลือดคั่งเต็มหัวไปหมดแล้ว!

ตอนนี้ท่านหงห้าเช็ดเหงื่อเย็นบนใบหน้าไปปากก็รับประกันไปว่า “นายท่านเย่วางใจ เรื่องแบบนี้จะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก ต่อจากนี้ท่านสามารถมาที่เทียนเซียงฝู่ได้ตามต้องการ รับประทานอาหารในห้องวีไอพีเพชรได้ตามต้องการ ถ้าพวกลูกน้องผมมีคนจำท่านไม่ได้อีก ผมจะควักลูกตามัน!”

เย่เฉินส่งเสียงอืม หันหน้าไปหาต่งรั่งหลินและบอกว่า “รั่งหลิน อาหารก็ทานแล้ว ที่นี่มันวุ่นวาย เราไปกันดีกว่า”

ต่งรั่งหลินถูกเย่เฉินปลุกเรียกสติ จิตใต้สำนึกของเขาได้ถามออกไป “แล้วคนอื่นล่ะ”

มองดูเซียวไห่หลง หวังเหวินเฟยและเซียวเวยเวยที่ท่าทางน่าอนาถ ใจเธอก็ค่อนข้างกังวล

เย่เฉินเอ่ยบางเบาว่า “ให้หงห้าจัดการ”

ท่านหงห้าพูดขึ้นทันที “นายท่านเย่วางใจ ผมจะจัดรถพยาบาลส่งไปรักษาที่โรงพยาบาลครับ”

“อืม” เย่เฉินพยักหน้าและพูดว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันสองคนไปก่อน”

ต่งรั่งหลินค่อนข้างงุนงงสับสน เดินโง่ๆ เบลอๆ ตามเย่เฉินออกจากเทียนเซียงฝู่

ออกจากเทียนเซียงฝู่มาเป็นเวลานานแล้วแต่ใจต่งรั่งหลินก็ไม่สามารถสงบลงได้

มองเย่เฉินที่ท่าทางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอรู้สึกเหมือนมีหมอกที่ลึกลับซับซ้อนปกคลุม

“เย่เฉิน เรื่องของวันนี้...”

ต่งรั่งหลินยังพูดไม่จบ เย่เฉินก็ขัดจังหวะเธอด้วยการพูดน้ำเสียงบางเบาว่า “รั่งหลิน เรื่องของวันนี้ต้องขอให้คุณเก็บเป็นความลับ ถ้าให้ซูหรันรู้ว่าผมรู้จักท่านหงห้ากับพวกใต้ดิน จะต้องโกรธแน่”

ต่งรั่งหลินจำต้องพยักหน้า “ได้ ฉันเข้าใจแล้ว”

หลังจากที่เย่เฉินกับต่งรั่งหลินออกไป ท่านหงห้าก็ให้คนไปจัดการรถพยาบาล พาเหล่าคนไปโรงพยาบาล

ใบหน้าข้างหนึ่งของเซียวเวยเวยถูกตบจนขากรรไกรบิดผิดรูป เท่ากับเสียโฉมแล้ว

และมือข้างหนึ่งของเซียวไห่หลงถูกหัก อย่างน้อยต้องใช้เวลานานมากกว่าจะฟื้นตัว

ส่วนหวังเหวินเฟย สมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรง แม้ว่าจะได้รับการช่วยเหลือให้พ้นขีดอันตราย แต่หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น มันเพียงพอให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิต!