ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3145

“ทำไมไม่มีใครสักคนยินยอมที่จะอยู่เคียงข้างสำนักว่านหลงเพื่อก้าวผ่านความยากลำบากไปพร้อมกัน？”

“ในเวลานี้คิดเพียงแค่อยากได้เงินเท่านั้น คนเนรคุณคนยังไม่เหี้ยเท่าพวกเขาหรอกมั้ง？”

ลู่เห้าเทียนรีบพูดกล่าวว่า : “ประมุข พวกกลุ่มลูกน้องของเรานี้เป็นทหารรับจ้างนะ……”

“พวกคนเหล่านี้ก่อนหน้านี้เป็นกองกำลังพิเศษของแต่ละประเทศ ตอนที่พวกเขาจงรักภักดีรับใช้ประเทศของตัวเอง ล้วนมีจิตใต้สำนึกและความรู้สึกเป็นเกียรติร่วมกันอย่างแรงกล้าจริงๆ”

“แต่……แต่นั่นก็ไม่ใช่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ……”

“นั่นเป็นความรักและจงรักภักดีต่อประเทศบ้านเกิดของพวกเขาตั้งแต่เล็กจนโต ที่สะสมมา20-30ปีจนกระทั่ง30-40ปี……”

“แต่หลังจากที่พวกเขาเป็นทหารรับจ้างแล้ว เป้าหมายก็ง่ายดายอย่างมาก ก็คือเพื่อหาเงินเท่านั้นเอง……”

ลู่เห้าเทียนพูดเยอะมากอย่างไม่หยุดหย่อน อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ แล้วพูดอีกว่า ： “นี่ก็เหมือนกับผู้หญิงเหล่านั้นที่ตกอยู่ในโลกโลกีย์ ตอนที่คนเขายังไม่เลิกอาชีพเก่าก็ยังคุยเรื่องความรู้สึกได้ แต่เมื่อเปลี่ยนมาทำการค้าขาย ก็ทำเพื่อหาเงิน ถ้าหากเราไม่ให้เงิน แล้วยังจะมาพูดเรื่องความรู้สึกกับพวกเธอ งั้นก็ไม่ค่อยอยู่ในโลกความจริงสักเท่าไหร่จริงๆ……”

ว่านพั่วจวินได้ยินมาถึงตรงนี้ มีท่าทางเก้ๆกังๆขึ้นมาทันที

เขารู้ความหมายในคำพูดของลู่เห้าเทียนไปโดยปริยาย เขาก็เข้าใจ

ไม่ให้เงินแต่ยังอยากให้ทหารรับจ้างทำงานให้ตัวเอง งั้นก็เป็นการพูดเพ้อฝันของคนบ้า

แต่ว่า ตอนนี้เขาไม่สามารถยอมรับความสูญเสียที่มากกว่านี้ได้อีกแล้ว

ถ้าหากคนหายไปกันหมด ต่อไปสำนักว่านหลงจะพัฒนาไปได้อย่างไร？