ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3245

พูดแล้ว เขามองไปยังเฉินจงเหล่ยที่อยู่ข้างกาย ฝืนยิ้มพร้อมพูดว่า ： “ท่านผู้นี้เป็นหนึ่งในราชันสงครามแห่งสำนักว่านหลงไม่ใช่เหรอ？ว่ากันว่าพละกำลังเป็นรองพั่วจวิน แต่อยู่ตรงหน้าของคุณเย่ แค่สู้กันเพียงครั้งเดียวบางทีเขาก็อาจจะไม่ไหวแล้ว ดังนั้นดูเหมือนว่า เมื่อพั่วจวินอยู่ตรงหน้าของคุณเย่ ก็เป็นเพียงแค่คนที่ทำอะไรไม่ดูกำลังและความสามารถตัวเอง……”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย มองไปยังเฉินจงเหล่ยที่อยู่ข้างๆ ถามเขาว่า : “เฉินจงเหล่ย พละกำลังของประมุขพวกนายเป็นอย่างไร？”

เฉินจงเหล่ยพูดอย่างเคารพว่า ： “ประมุขเป็นนักบู๊แปดดาว พละกำลังมากว่าผมไม่มากนัก”

เย่เฉินพยักหน้าแล้ว พูดถามอีกว่า ： “งั้นนายคิดว่า พวกเราสองคน พละกำลังของใครแข็งแกร่งกว่ากัน？”

เฉินจงเหล่ยพูดโดยไม่ต้องคิดเลยว่า ： “คุณแข็งแกร่งกว่าแน่นอน……แม้ว่าพละกำลังของผมจะสู้ประมุขไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็สามารถต่อสู้กับประมุขอย่างซึ่งๆหน้าได้หลายสิบรอบ แต่ผมเผชิญหน้ากับคุณ ไม่อาจจะต้านทานได้เลยสักนิด……”

แต่ไหนแต่ไรมา สติของเฉินจงเหล่ยถูกเย่เฉินปิดกั้น ทำอะไร พูดอะไร ส่วนใหญ่ล้วนแต่ไม่ได้พูดจากใจจริง

แต่ครั้งนี้ สติและร่างกายของเขาเอง จู่ๆก็เหมือนกันอย่างน่าแปลกใจ

แม้ว่าเขาไม่รู้ว่าเย่เฉินใช้พลังวิเศษอะไรก็ตาม จู่ๆสามารถปิดกั้นสติของตัวเองได้เลยอย่างสมบูรณ์

แต่เขารู้ วิธีการของเย่เฉิน สูงกว่าศิลปะการต่อสู้มากกว่าหนึ่งระดับ

ความต่างระหว่างนี้ ก็เหมือนกับความต่างระหว่างอาวุธเย็นและอาวุธร้อน ไม่สามารถเหนือกว่าได้

เย่เฉินฟังเนื้อหาที่เฉินจงเหล่ยพูดมาทั้งหมดแล้ว พยักหน้ายิ้มและพูดว่า ： “นักบู๊แปดดาว ก็ไม่ธรรมดาเลย ว่านพั่วจวินเพื่อให้ถึงผลการฝึกฝนนี้ ยี่สิบปีที่ผ่านมา น่าจะต้องอดทนกับความยากลำบากไม่น้อยเลยสินะ？”

เฉินจงเหล่ยพยักหน้าพร้อมพูดว่า : “ประมุขนั่นเป็นบุคคลที่มีพรสวรรค์ด้านศิลปะต่อสู้ที่พบเจอบนโลกได้น้อยมาก แถมมีคำแนะนำของจู่ซือคอยหนุนหลังอยู่ จุดเริ่มต้นสูงกว่านักศิลปะต่อสู้ส่วนใหญ่มาก และประมุขอยากที่จะแก้แค้นให้พ่อแม่ เพื่อเป้าหมายนี้ เขาฝึกฝนช่วงที่หนาวและร้อนที่สุดมาอย่างหนัก จะฝึก18ชั่วโมงทุกวัน ยืนหยัดที่จะฝึกต่อเนื่องมาหลายปี ถึงได้มีพละกำลังเช่นตอนนี้ ”

เย่เฉินยิ้มอย่างราบเรียบพร้อมพูดว่า : “ยอมลำบากอดทนกับความอัปยศมายี่สิบปี สุดท้ายก็ทำเพื่อแบกโลงศพของพ่อแม่ไปตาย เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว โชคชะตาของเขาช่างน่าอนาถเหลือเกิน”

พูดแล้ว เขาก็มองไปยังซูโสว่เต้า ยิ้มพร้อมพูดว่า : “คุณซูคืนนี้ก็พักผ่อนให้เต็มที่นะ พรุ่งนี้ยังต้องไปเจอกับหลานชายของคุณอีก ฉันไม่รบกวนอะไรมากแล้ว ”