ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3290

เมื่อได้ยินว่าเย่เฉินยอมปล่อยตัวเองสักครั้ง อารมณ์ของว่านพั่วจวิน ตื่นเต้นจนแทบจะบ้าคลั่ง

แต่เขาก็ยังอดทนต่อความใจร้อนที่อยากจะร้องไห้ แล้วตะโกนอย่างไม่ลังเลว่า “คุณเย่ครับ กระผมยินดีครับ!”

พลทหารทั้งหมดของสำนักว่านหลงได้สติขึ้นมา ก็ตื่นเต้นอย่างมากตะโกนว่า “พวกผมก็ยินดีครับ!”

วินาทีนั้น เสียงตอบรับ ดังก้องไปทั่ว!

คนอื่นๆเหตุการณ์ต่างก็อึ้งกันไปหมด!

ใครก็ไม่คาดคิด ว่าเย่เฉินจะไว้ชีวิตว่านพั่วจวิน ขณะเดียวกันก็รับทั้งสำนักว่านหลงมาเป็นลูกน้อง！

คนมากมายยิ่งไม่เข้าใจ ทั้งๆก่อนที่ว่านพั่วจวินยังไม่ตัดเส้นลมปราณตัวเอง ก็ยินดีจะเชื่อฟังเย่เฉินเพื่อแลกกับการให้อภัย แต่ทำไมเย่เฉินถึงรอให้เขาตัดเส้นลมปราณ เตรียมฆ่าตัวตายแล้วถึงยอม

อีกอย่าง ก่อนที่จะยอม ก็ยังต่อว่าการที่ว่านพั่วจวินเตรียมฆ่าตัวตายจนไม่เหลือชิ้นดี

ที่จริงแล้ว ที่เย่เฉินเล่นก็คือสงครามประสาท

ขณะถ้วยเดียวกัน ให้ในเวลาที่อีกฝ่ายหิว กับให้เวลาที่อีกฝ่ายกำลังจะหิวตาย ผลลัพธ์ไม่เหมือนกัน

อีกอย่าง ที่เย่เฉินต่อว่าการติดใจที่เขาจะตาย ก็เพื่อทำลายความเชื่อมั่นและศักดิ์ศรีสุดท้ายของเขาทิ้ง

เพราะว่า ในวินาทีที่ตัดสินใจจะฆ่าตัวตาย ในใจของว่านพั่วจวินคือการปลดปล่อยหลุดพ้น ถึงขั้นที่เบื้องลึกหัวใจของเขา จะต้องยังมีความรู้สึกเจ็บปวดอยู่แน่นอน

ถ้าหากไม่ทำลายความเจ็บปวดนี้ของเขาทิ้งจนหมด งั้นอนาคตเขาก็จะยังใช้การตายถือเป็นความรุ่งโรจน์อย่างหนึ่ง

บางด้านของว่านพั่วจวิน คล้ายกับซามูไรของญี่ปุ่นมาก นับถือซามูไรจนถึงในจิตใจ ดูคล้ายกับดอนกิโฆเต้ อย่าสนใจที่ว่าเขาขี้เกียจ แต่ในจิตใจล้วนเป็นความอวดดี และก็ไม่กลัวตาย

คนๆหนึ่งถ้าไม่กลัวแม้แต่ความตาย จะทำลายเขานั้นง่าย แต่ทำให้เขายอมนั้นไม่ง่ายเลย

เพราะไม่ว่าเวลาไหนเขาก็มักจะรู้สึกว่า ถึงแม้ความสามารถของตัวเองจะไม่ผ่าน พ่ายแพ้ไป แต่อย่างมากก็แค่ถูกฟันทิ้ง เมื่อฟันทิ้งแล้ว ยังได้รับตำนานชื่อเสียงอันดีงามอีกด้วย

ดังนั้น สถานการณ์แบบนี้ก็ต้องทำให้เขาเข้าใจหลักการความจริงว่า นายคิดว่าตัวเองถูกฟันทิ้งก็จะกลายเป็นฮีโร่งั้นหรอ?