ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3289

ว่านพั่วจวินฟังมาจนถึงนี่ ก้มหน้าไว้ ทั้งร่างกายสั่นไหว น้ำตาไหลรินลงพื้นไม่หยุด

เขาเองก็อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ

แต่ว่า เขากลัวว่าเย่เฉินจะไม่ให้เขามีชีวิตอยู่ และก็ไม่ให้พวกลูกน้องของเขามีชีวิตอยู่ บวกกับที่จะรักษาศพและความสงบสุขของพ่อแม่ เขาทำได้เพียงเลือกความตาย

แต่ว่า จู่ๆในใจของเขาก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา “เมื่อกี้จู่ๆเย่เฉินก็ทำให้มีดสั้นในมือของฉันกลายเป็นผุยผง หรือว่า หรือว่าเขาจะไว้ชีวิตฉัน?!”

แต่ว่า ไม่นาน ว่านพั่วจวินก็สลดใจ “ฉันคงจะคิดมากไปแล้ว ฉันเสียมารยาทต่อพ่อแม่ของเย่เฉินขนาดนั้น เขาจะไว้ชีวิตฉันได้ยังไงกัน? ถ้าเปลี่ยนฉันให้เป็นเขา ฉันคงจะฆ่าตัวเองไปนานแล้ว…”

ในเวลานี้เย่เฉินพูดต่อว่า “ว่านพั่วจวิน นายต้องรู้ไว้ คนจะต้องตายอยู่แล้ว แต่เมื่อตายไปแล้วต้องพยายามให้มีคนจดจำไว้ ถึงจะสามารถพิสูจน์ได้ว่าตัวเองเคยมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้”

“นักปราชญ์และทหารผู้เสียสละพวกนั้น ตายไปนับร้อยพันปี ก็ยังมีคนจดจำได้เสมอ นี่คือความหมายที่มากที่สุดที่คนเคยได้มีชีวิตอยู่”

“คนธรรมดาถึงแม้จะไม่สามารถเป็นนักปราชญ์หรือผู้เสียสละได้ แต่อย่างน้อยก็สามารถทิ้งชื่อตัวเองไว้ในรายชื่อตระกูล ให้ลูกหลานสามารถจดจำไว้ ก็เหมือนกับตระกูลเย่ของฉัน รายชื่อตระกูลสืบทอดมานับร้อยปี บรรพบุรุษทุกท่านล้วนมีชื่อทิ้งไว้ในรายชื่อตระกูล นี่ ก็คือหลักฐานการเคยมีตัวตนอยู่ของพวกเขา และถ้าหากตระกูลเย่ของฉันรุ่งโรจน์ ชื่อของพวกเขาก็จะไม่มีทางถูกผู้คนลืมเลือน!”

พูดถึงนี่ เย่เฉินมองไปยังว่านพั่วจวิน พูดนิ่งๆว่า “แต่ว่า ถ้าหากนายตายไปวันนี้ ชื่อของพ่อแม่นาย ก็จะถูกกลบลงดินพร้อมกับนาย!”

“บางทีนายที่เป็นประมุขของสำนักว่านหลง หลังจากตายไปหลายสิบปี ก็ยังมีคนจดจำนายได้ แต่ใครจะจดจำพ่อแม่นายได้ละ? พวกเขาก็จะถูกทอดทิ้งไปในสายน้ำของประวัติศาสตร์ และไม่ถูกใครนึกขึ้นได้อีกต่อไป ไม่น่าเศร้าหรอ?”

วินาทีนี้ว่านพั่วจวินละอายใจจนถึงที่สุดแล้ว!

เดิมที เขาได้เตรียมใจตายไปอย่างละอายแล้ว แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่า ถ้าหากตัวเองตายไปอย่างนี้ ตายไปก็ไม่มีหน้าไปหาพ่อแม่รวมทั้งบรรพบุรุษตระกูลว่าน!

ฟังคำพูดพวกนี้ของเย่เฉิน สำหรับเขาแล้ว เป็นการทำร้ายจิตใจกันชัดๆ!

ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดมากกว่าการตายเป็นหมื่นเท่า!

เดิมที เขายังคิดว่าการตายเป็นการปลดปล่อยอย่างหนึ่ง และเป็นการไถ่ถอนตัวเองอย่างหนึ่ง

ดังนั้น วิธีที่ดีที่สุด ก็คือทำลายความเชื่อมั่นของคนๆนี้ทิ้งไปให้จนหมด!

นายรู้สึกว่านายเก่งไม่ใช่หรอ? แล้วกำลังของฉันยังสามารถบีบบังคับให้นายตัดเส้นลมปราณเองทั้งที่ยังไม่สู้ด้วยซ้ำ!

นายคิดว่าตัวเองพ่ายแพ้ก็ไม่เป็นไรไม่ใช่หรอ ตายไปก็สามารถพ้นทุกข์ได้? งั้นฉันจะให้นายรู้ ว่าการตายถึงจะเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุด เสียใจที่สุด พ่ายแพ้ที่สุด และอ่อนแอที่สุด!

กดดันนายจนหมดหนทาง ความอวดดีและมั่นใจทั้งหมดของนาย ถึงจะหายไปจนหมด

นั่นก็คือการฝึกฝนมาอย่างดี! ฝึกฝนซ้ำๆ ทำลายแล้วสร้างใหม่ซ้ำๆ ถึงจะสามารถสร้างให้เป็นสิ่งที่แข็งแกร่งได้!

ฉะนั้น เย่เฉินจึงโบกมือให้กับว่านพั่วจวิน พูดนิ่งๆว่า “ช่างเถอะ! ฉันเพิ่งรับช่วงต่อปัญหาต่างๆของตระกูลเย่ อนาคตก็ขาดลูกน้องอยู่ ในเมื่อนายมีความคิดนี้ ฉันสามารถไว้ชีวิตนาย ให้โอกาสนายได้กตัญญู แต่นายกับทุกคนในสำนักว่านหลง จะต้องซื่อสัตย์เชื่อฟังฉัน! ชีวิตนี้ ห้ามขัดคำสั่งใดๆของฉัน!”

พูดจบ เย่เฉินก็มองไปยังวานพั่วจวินรวมทั้งพลทหารสำนักว่านหลงที่อยู่ด้านหลังเขา พูดเสียงเข้มว่า “พวกนาย ยินดีมั้ย?!”