คำถามของเย่เฉิน ทำให้เย่เทียนเสี่ยวเงียบกริบในทันที
คนอื่นๆที่ยังคงเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองอันชอบธรรมเมื่อกี้นี้ ในเวลานี้พวกเขาทั้งหมดทรุดตัวลงในทันที
อันที่จริงในใจของพวกเขาก็รู้ดีเป็นอย่างมาก เมื่อพวกเขาหนีออกจากเย่นจิงชั่วข้ามคืน ก็ไม่คำนึกถึงไมตรีจิตความรักใคร่ที่มีต่อกันกับตระกูลเดียวกัน และก็ไม่อยากเกี่ยวข้องกับตระกูลเย่แม้แต่น้อย
ดังนั้นในเวลานี้เย่เฉินโกงพวกเขาตรงหน้าว่านพั่วจวิน พวกเขาก็ทำได้เพียงทนฝืนกล้ำกลืนความโกรธนี้เอาไว้
แต่ว่า ในเวลานี้พวกเขาแต่ละคนก็เกลียดเย่เฉินในใจอย่างบ้าคลั่งแล้ว
มองดูท่าทีของพวกตระกูลเดียวกัน ก็เหมือนกับจะกินตัวเอง เย่เฉินไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลยสักนิด แต่กลับดูร่างเริงสุขใจ ก็ทำให้คนพวกนี้โกรธจนกระอักเลือด
หลายคนแอบคิดภายในส่วนลึกของหัวใจว่า รอหลังจากเหตุการณ์หัวเลี้ยวหัวต่อนี้ผ่านไป จะต้องหาทางสั่งสอนเย่เฉินดีๆ!
ในเวลานี้ว่านพั่วจวินเอ่ยปากแสดงท่าที: “ฉันคิดว่าหกสิบงวด เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ด้วยแบบนี้ คนอย่างพวกแกก็ไม่ต้องมีแรงกดดันทางการเงินมากเกินไป!”
จากนั้น เขาโบกมือโดยไม่ลังเล และอ้าปากพูดว่า: “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกแกทั้งหมดก็เซ็นข้อตกลงผ่อนชำระหกสิบงวด สัญญาทั้งหมดจะเซ็นชื่อทางอิเล็กทรอนิกส์ ซึ่งสะดวกและรวดเร็ว! ตามนี้ละกัน ไขว่คว้าเวลาทำให้เสร็จ!”
สมาชิกตระกูลย่อยของตระกูลเย่ที่อยู่ในเหตุการณ์ ก็คร่ำครวญทันที
ผ่อนชำระหกสิบงวด อัตราดอกเบี้ยที่แท้จริงเกือบหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ ด้วยแบบนี้ สุดท้ายสิ่งที่ส่งมอบให้สำนักว่านหลง ก็ไม่ใช่ทรัพย์ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ แต่เป็นอย่างน้อยเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์!
ข้อดีเพียงอย่างเดียว ส่วนใหญ่ในนั้นก็เป็นการผ่อนชำระเป็นงวด ถึงแม้จะดอกเบี้ยจะสูงมาก แต่ก็ยืดเวลาให้มากกว่า เทียบเท่ากับว่าหาเงินไปด้วยใช้หนี้ไปด้วย
ต่อมา เย่เฉินมองดูพวกสมาชิกสาขาตระกูลย่อยของตระกูลเย่ และเอ่ยปากพูดว่า: “ผมกังวลว่าในอนาคตไม่กี่ปีพวกเขาจะเพราะว่ากิจการไม่ดี ดังนั้นไม่สามารถชำระเงินงวดนี้ต่อไปได้ ถึงเวลาพวกเขาจะปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรม สำนักว่านหลงก็ทำอะไรไม่ได้”
“อีกอย่าง ผมยังกังวลว่าพวกเขาจะโอนย้ายทรัพย์สินหนีไปอย่างเงียบๆ ถ้าหากพวกเขาหนีไปจริงๆ เกรงว่าชั่วขณะหนึ่งสำนักว่านหลงจะจัดการพวกเขาได้ยากจริงๆ”
“แต่ว่า ถ้าหากมีสัญญา ตราบใดที่พวกเขามีการเปลี่ยนอะไรก็ตาม ผมก็สามารถปกป้องสิทธิและผลประโยชน์ของสำนักว่านหลงผ่านช่องทางทางกฎหมาย ถึงเวลานั้นผมสามารถยื่นสัญญาต่อศาลโดยตรงได้ ขออายัดทรัพย์สินทั้งหมดของพวกเขา ให้พวกเขาเอาเงินไปไม่ได้แม้แต่บาทเดียว!”
“ไม่เพียงเท่านั้น ถึงเวลานั้นผมยังสามารถยื่นคำร้องการบังคับคดีตามกฎหมายต่อศาล ในเวลานั้นทรัพย์สินทั้งหมดของพวกเขาจะถูกยึดเพื่อประมูลโดยตรง ค่อยนำเงินก้อนนี้คืนให้กับสำนักว่านหลง”
“ดังคำกล่าวที่ว่ากันไว้ดีกว่าแก้ แบบนี้ โดยพื้นฐานก็สามารถมั่นใจได้ว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาด”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...