ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3400

ตอนที่เย่เฉินและว่านพั่วจวินกำลังกระซิบกัน สมาชิกตระกูลย่อยเจ็ดร้อยคนนี้ของตระกูลเย่ ก็แอบจ้องทั้งสองคนอย่างจิตใจกระสับกระส่ายมาโดยตลอด

ในเวลานี้สิ่งที่พวกเขาคิดในใจก็คือ เย่เฉินคงจะกำลังพูดใส่ร้ายให้ว่านพั่วจวินฟังอย่างแน่นอน ไม่รู้ว่าอดกลั้นอะไรไว้

ในความเห็นของพวกเขา เย่เฉินนั้นน่ารังเกียจพอๆกับคนทรยศในปีนั้น

ในเวลานี้ ว่านพั่วจวินมาถึงตรงหน้าของทุกคน และพูดเสียงดังว่า: “พวกแกฟังฉันให้ดี ต่อไปเรื่องราวทั้งหมดของที่นี่ก็มอบหมายให้เย่เฉินเป็นคนตัดสินใจ พวกแกต้องฟังคำสั่งการของเขาทั้งหมด ห้ามฝ่าฝืนแม้แต่น้อย! ไม่อย่างนั้น ฉันไม่มีทางปล่อยเขาไว้แน่!”

ทันทีที่ว่านพั่วจวินพูดคำเหล่านี้ พวกคนตระกูลเย่นี้ก็แทบจะอกแตกตายในทันที

เดิมทีพวกเขายังคิดว่า เย่เฉินก็แค่ยอมจำนนต่อว่านพั่วจวิน เป็นคนรับใช้ของว่านพั่วจวิน แต่คาดไม่ถึงว่า ว่านพั่วจวินจะให้ความสำคัญกับเขาขนาดนี้

ขณะที่พวกเขากำลังตกตะลึงจนตาค้าง เย่เฉินเดินไปที่ข้างกายของว่านพั่วจวิน เอ่ยปากพูดว่า: “พวกลูกหลานของตระกูลเย่อย่างพวกแก เวลาหัวเลี้ยวหัวต่อไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของตระกูลและบรรพบุรุษที่ฝังอยู่ในหลุมศพ ถ้าไม่ให้พวกแกชดใช้กรรมอย่างสาสม เกรงว่าวิญญาณบนฟ้าของบรรพบุรุษไม่มีทางยอม ดังนั้นตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ฉันต้องการให้พวกแกทุกคนสามก้าวก้มกราบคำนับหนึ่งครั้ง คุกเข่าลงแล้วปีนขึ้นภูเขาเย่หลิงซาน! ไปสำนึกผิดต่อบรรพบุรุษที่ฝังไว้บนภูเขาด้วยตนเอง!”

ทันทีที่คำพูดของเย่เฉินถูกพูดออกมา สมาชิกตระกูลย่อยของตระกูลเย่เจ็ดร้อยกว่าคนก็คร่ำครวญ!

พวกเขาได้นำเงินสดออกไปเกือบทั้งหมดแล้ว ยังเซ็นสัญญาผ่อนชำระที่เรียกว่าสัญญาขายตัว เรียกได้ว่าสูญเสียทรัพย์สินสุทธิไปเกือบหมด

แต่ถึงกระนั้น พวกเขาก็ยังไม่สามารถผ่านอุปสรรคนี้ไปได้ ตอนนี้เย่เฉินก็ยังให้พวกเขาสามก้าวก้มกราบคำนับหนึ่งครั้งบนภูเขาเย่หลิงซาน ก็จะทรมานพวกเขาจนตายไม่ใช่เหรอ?

แม้ว่าภูเขาเย่หลิงซานถูกตระกูลเย่พัฒนาทั้งหมดแล้ว มีถนนซีเมนต์แบนราบตั้งแต่เชิงเขาไปจนถึงหลุมฝังศพบนภูเขา แต่ตลอดขึ้นภูเขา ก็มีระยะทางสามถึงห้ากิโลเมตร