ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3401

ว่านพั่วจวินเป็นคนที่มีคุณธรรมน้ำมิตรมากที่สุด นี่จึงทำให้สำนักว่านหลงสามารถอยู่ได้มาจนถึงวันนี้ ทั้งยังตั้งอยู่ในจุดสำคัญที่ได้ผลประกอบการดีไม่น้อย

ตอนแรกเป็นเพราะเย่เฉินเห็นใจเขาเรื่องที่ต้องฝังศพพ่อกับแม่ เขาจึงซาบซึ้งใจในตัวเย่เฉินจนน้ำตาไหล แต่ต่อมา ได้มาเห็นพวกหน้าไม่อายอย่างสมาชิกสายรองของตระกูลเย่เหล่านี้แล้ว ในใจจึงเดือดดาลสุดขีด

และก็เพราะความเดือดดาลของเขา ทำให้เขาไม่ทันระวัง เผลอพูดคำว่า “คุณเย่” ออกมา ทั้งยังเผลอพูดออกมาถึงสองครั้ง

คราวนี้จึงทำให้สมาชิกสายรองตระกูลเย่เหล่านี้ ค่อยๆ ได้ซึมซาบรสชาติสุดพิเศษนี้ขึ้นมา

หากว่าเป็นตระกูลเย่เองที่เลิกต่อต้าน ยอมศิโรราบให้กับสำนักว่านหลงได้ในที่สุดล่ะก็ ว่านพั่วจวินจะรับเย่เฉินมาเป็นสุนัขรับใช้ นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่ผิดปกติอะไร

แต่จู่ๆ ว่านพั่วจวินก็เรียกเย่เฉินอย่างเคารพว่าคุณเย่ นี่ดูแล้วไม่ชอบมาพากลอยู่บ้าง

ทว่ายังไม่ทันที่พวกเขาจะประหลาดใจไปมากกว่านี้ ทหารหลายนายของสำนักว่านหลงก็พุ่งเข้าไปในฝูงชน เพื่อลากกลุ่มคนเมื่อครู่ที่คุยโวโอ้อวดเหล่านั้นทั้งหมดออกมา

ต่อมา ก็เป็นเสียงตบหน้าติดๆ กันที่ดังสนั่นไปทั่วทั้งภูเขาราวกับประทัด

นายทารกลุ่มนี้ของสำนักว่านหลงแต่ละคนล้วนเป็นนักบู๊ยอดฝีมือ กำลังมือของพวกเขา แทบจะไม่ด้อยไปกว่าหรือถึงขั้นสูงเทียบเท่าเสือโตเต็มวันตัวหนึ่ง

หากมือไม่ออมแรงไว้ เกรงว่าอาจทำให้อีกฝ่ายถึงตายได้ในฝ่ามือเดียว

แม้ว่าเย่เฉินจะไม่พอใจสมาชิกสายรองของตระกูลเย่กลุ่มนี้มากนัก แต่ก็ยังไม่เคยคิดที่จะเอาชีวิตของพวกเขา

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงเอ่ยปากห้ามไว้ว่า “พอแล้ว ไม่ต้องตีแล้ว”

เย่เฉินเพียงเอ่ยขึ้นเรียบๆ ไม่กี่ประโยค พวกทหารของสำนักว่านหลงเหล่านั้นแต่ละคนก็หยุดมือทันที