ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3402

“ฉิบหาย!”

“เกิดอะไรขึ้น?!”

“ว่านพั่วจวินถึงกับคุกเข่าให้เย่เฉิน?!”

“เมื่อกี้เขายังเรียกแทนตัวเองว่าผมด้วยใช่ไหม?! หมายความว่ายังไง?! หรือว่าสำนักว่านหลงยอมศิโรราบให้กับเย่เฉินแล้ว?!”

คนตระกูลเย่ที่อยู่เบื้องล่าง ช่วงเวลาเพียงสั้นๆ ต่างก็รู้ข่าวกันไปทั่ว

พวกเขาไม่ว่าใครต่างก็คิดไม่ถึงว่า เรื่องราวจะหันเหไปอีกทางแบบนี้

นี่ช่างเป็นทิศทางที่พวกเขาคิดไม่ถึงอย่างที่สุด

ความรู้สึกเช่นนี้ ก็เหมือนกับโยนอิฐบล็อกลงมาจากตึกสูงร้อยเมตร คุณเคยคิดว่ามันอาจจะไปโดนคน โดนรถสัตว์ตัวเล็กๆ หรือโดนต้นไม้ใบหญ้า แต่คุณกล้าคิดไหมว่าอิฐก้อนนี้มันไม่เพียงไม่ตกลงไป กลับต้านแรงโน้มถ่วงโบยบินขึ้นไป บินจนออกไปนอกชั้นบรรยากาศ?

สมาชิกตระกูลย่อยกลุ่มนี้ ยามนี้ก็รู้สึกเช่นนี้เอง

ความตกใจไม่เพียงพอที่จะบรรยายสภาพจิตใจของพวกเขาในตอนนี้ พวกเขาเริ่มรู้สึกแล้วว่าโลกใบนี้มันช่างเหลวไหลสิ้นดี เหลวไหลจนเต็มไปด้วยภาพมายาหมดแล้ว

ทุกคนก็เพราะหวาดกลัวว่านพั่วจวินถึงได้ผลุนผลันจากไป ใครจะไปคิดได้ล่ะว่าว่านพั่วจวินจะถึงกับเป็นลูกน้องของเย่เฉินไปแล้ว?

เวลานี้ เย่เฉินโบกมือให้ว่านพั่วจวินอย่างไม่สนใจ พลางกล่าวขึ้นอย่างไม่ใส่ใจว่า “ไม่เป็นไร สรุปก็ต้องเปิดเผยอยู่ดี ก็แค่จะช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง”

พูดจบ เย่เฉินก็มองไปทางสมาชิกตระกูลย่อยเจ็ดร้อยกว่าคนนี้ พร้อมซักถามเสียงเย็นว่า “พวกคุณคิดว่าตระกูลเย่เมื่ออยู่ต่อหน้าสำนักว่านหลงจะต้องพ่ายแพ้ใช่หรือไม่?”

คนเจ็ดร้อยกว่าคนเบื้องล่าง ไม่มีใครกล้าขยับ

เย่เฉินถามอีกว่า “พวกคุณคิดว่าหนนี้ตระกูลเย่จะไม่รอดพ้นจากภัยพิบัติใช่หรือไม่ ดังนั้นพวกคุณถึงต้องการตัดสายสัมพันธ์กับตระกูลเย่แทบไม่ทัน?”