ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3403

ตอนที่เย่เฉินพูดว่าปราณีมากแล้ว สมาชิกตระกูลย่อยกลุ่มนี้ ยังคิดว่าเย่เฉินช่างหน้าหนาไร้ยางอายอย่างที่สุด

แต่ว่าหลังจากที่ว่านพั่วจวินร่วมมือกับเย่เฉินอย่างเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเช่นนี้ พวกเขาก็พลันตกใจจนเกือบแข้งขาอ่อนแรงลงไปกองอยู่กับพื้นอีกครั้ง

คำพูดของว่านพั่วจวิน ทำให้พวกเขาเข้าใจหลักการพื้นฐานอย่างหนึ่งแล้ว นั่นก็คือหากเย่เฉินหักใจต้องการชีวิตของพวกเขา ว่านพั่วจวินจะต้องเป็นคนจัดการอย่างแน่นอน

อีกทั้ง สำหรับองค์กรทหารรับจ้างที่วางรากฐานอยู่นอกประเทศแล้ว พวกเขาย่อมไม่มีกฎหมายใดให้คำนึงถึง อย่างมากก็แค่หนีไปเขตสนามรบ ใครก็ไม่อาจทำอย่างไรกับพวกเขาได้

ด้วยเหตุนี้ คนกลุ่มนี้จึงไม่รู้เช่นกันว่าใครเป็นคนเริ่มก่อน ต่างพากันคุกเข่าลงกับพื้นทางหนึ่งโขกศีรษะ ทางหนึ่งร้องอ้อนวอน

“เย่เฉิน......พวกเราแม้แต่สุนัขกับหมูก็ยังสู้ไม่ได้ ขอร้องคุณล่ะให้โอกาสพวกเราอีกสักครั้ง นับแต่นี้ต่อไปพวกเราจะภักดีต่อตระกูลเย่ ต่อให้ฟ้าถล่มลงมา พวกเราจะไม่มีทางหนีไปไหนอีก......”

“เย่เฉิน......คุณจะลงโทษพวกเราอย่างไร พวกเราล้วนยินดีรับโทษด้วยความเต็มใจ ขอเพียงให้คุณเห็นแก่ที่พวกเราทุกคนอย่างไรก็เป็นตระกูลเดียวกัน ไว้ชีวิตสุนัขพวกเราสักครั้ง แล้วอนาคตพวกเราจะทำคุณไถ่โทษให้กับตระกูลเย่!”

“ใช่แล้ว เย่เฉิน......อย่างไรทุกคนก็ตระกูลเดียวกัน เกิดมาจากรากเหง้าเดียวกัน แล้วเหตุใดถึงมาเผาผลาญกันเล่า! ต่อให้พวกเราทำผิดมากมายเพียงใด ก็เป็นแค่ความขลาดเขลา เกิดกลัวตายขึ้นมา แต่ไรมาก็ไม่มีใจต้องการทำร้ายตระกูลเย่ ขอร้องล่ะ หนนี้คุณปล่อยพวกเราไปเถิดนะ”

เย่เฉินมองเห็นท่าทางแต่ละคนน้ำตานองหน้า ก็พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ในเมื่อทุกคนคือตระกูลเดียวกัน การไว้ชีวิตพวกคุณไม่ใช่ทำไม่ได้ แต่พวกคุณจะต้องเดินจากตรงนี้ปีนขึ้นไปบนภูเขาเย่หลิงซานโดยทุกๆ สามก้าวให้คำนับหนึ่งครั้งให้ฉันก่อน หลังสารภาพผิดต่อบรรพบุรุษตระกูลเย่แล้ว ฉันค่อยใคร่ครวญอีกทีว่าจะให้ทางรอดกับพวกคุณดีหรือไม่!”

พูดจบ เย่เฉินก็กล่าวอีกว่า “พวกคุณจงฟังฉันให้ดี 50%ที่ขึ้นไปถึงก่อนแรกสุด ฉันจะทำการลงโทษไม่มากชั่วคราว แต่50%ที่อยู่แถวหลัง หลังขึ้นไปค่อยคุกเข่าให้ฉัน24ชั่วโมง!”

พอประโยคนี้พูดออกมา สมาชิกตระกูลย่อยคนหนึ่งก็พูดโพล่งออกมาอย่างตื่นเต้น “ฉันปีน ฉันจะปีน!”