ตอนที่เย่เฉินพูดว่าปราณีมากแล้ว สมาชิกตระกูลย่อยกลุ่มนี้ ยังคิดว่าเย่เฉินช่างหน้าหนาไร้ยางอายอย่างที่สุด
แต่ว่าหลังจากที่ว่านพั่วจวินร่วมมือกับเย่เฉินอย่างเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเช่นนี้ พวกเขาก็พลันตกใจจนเกือบแข้งขาอ่อนแรงลงไปกองอยู่กับพื้นอีกครั้ง
คำพูดของว่านพั่วจวิน ทำให้พวกเขาเข้าใจหลักการพื้นฐานอย่างหนึ่งแล้ว นั่นก็คือหากเย่เฉินหักใจต้องการชีวิตของพวกเขา ว่านพั่วจวินจะต้องเป็นคนจัดการอย่างแน่นอน
อีกทั้ง สำหรับองค์กรทหารรับจ้างที่วางรากฐานอยู่นอกประเทศแล้ว พวกเขาย่อมไม่มีกฎหมายใดให้คำนึงถึง อย่างมากก็แค่หนีไปเขตสนามรบ ใครก็ไม่อาจทำอย่างไรกับพวกเขาได้
ด้วยเหตุนี้ คนกลุ่มนี้จึงไม่รู้เช่นกันว่าใครเป็นคนเริ่มก่อน ต่างพากันคุกเข่าลงกับพื้นทางหนึ่งโขกศีรษะ ทางหนึ่งร้องอ้อนวอน
“เย่เฉิน......พวกเราแม้แต่สุนัขกับหมูก็ยังสู้ไม่ได้ ขอร้องคุณล่ะให้โอกาสพวกเราอีกสักครั้ง นับแต่นี้ต่อไปพวกเราจะภักดีต่อตระกูลเย่ ต่อให้ฟ้าถล่มลงมา พวกเราจะไม่มีทางหนีไปไหนอีก......”
“เย่เฉิน......คุณจะลงโทษพวกเราอย่างไร พวกเราล้วนยินดีรับโทษด้วยความเต็มใจ ขอเพียงให้คุณเห็นแก่ที่พวกเราทุกคนอย่างไรก็เป็นตระกูลเดียวกัน ไว้ชีวิตสุนัขพวกเราสักครั้ง แล้วอนาคตพวกเราจะทำคุณไถ่โทษให้กับตระกูลเย่!”
“ใช่แล้ว เย่เฉิน......อย่างไรทุกคนก็ตระกูลเดียวกัน เกิดมาจากรากเหง้าเดียวกัน แล้วเหตุใดถึงมาเผาผลาญกันเล่า! ต่อให้พวกเราทำผิดมากมายเพียงใด ก็เป็นแค่ความขลาดเขลา เกิดกลัวตายขึ้นมา แต่ไรมาก็ไม่มีใจต้องการทำร้ายตระกูลเย่ ขอร้องล่ะ หนนี้คุณปล่อยพวกเราไปเถิดนะ”
เย่เฉินมองเห็นท่าทางแต่ละคนน้ำตานองหน้า ก็พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ในเมื่อทุกคนคือตระกูลเดียวกัน การไว้ชีวิตพวกคุณไม่ใช่ทำไม่ได้ แต่พวกคุณจะต้องเดินจากตรงนี้ปีนขึ้นไปบนภูเขาเย่หลิงซานโดยทุกๆ สามก้าวให้คำนับหนึ่งครั้งให้ฉันก่อน หลังสารภาพผิดต่อบรรพบุรุษตระกูลเย่แล้ว ฉันค่อยใคร่ครวญอีกทีว่าจะให้ทางรอดกับพวกคุณดีหรือไม่!”
พูดจบ เย่เฉินก็กล่าวอีกว่า “พวกคุณจงฟังฉันให้ดี 50%ที่ขึ้นไปถึงก่อนแรกสุด ฉันจะทำการลงโทษไม่มากชั่วคราว แต่50%ที่อยู่แถวหลัง หลังขึ้นไปค่อยคุกเข่าให้ฉัน24ชั่วโมง!”
พอประโยคนี้พูดออกมา สมาชิกตระกูลย่อยคนหนึ่งก็พูดโพล่งออกมาอย่างตื่นเต้น “ฉันปีน ฉันจะปีน!”
บนภูเขาเย่หลิงซานในเวลานี้ คนกลุ่มนั้นของตระกูลเย่ยังนั่งคุกเข่าอยู่อย่างว่าง่าย
มองเห็นเย่เฉินกลับมา ในดวงตาของแต่ละคนล้วนเจือไปด้วยแววหวาดกลัวระคนยำเกรง
เวลานี้คุณท่านเย่ก็อยู่บนเขาเช่นกัน พอเห็นเย่เฉินมาแล้ว ก็รีบร้อนเดินมาต้อนรับ พลางเอ่ยปากถามเขาว่า “เฉินเอ๋อ เรื่องทางฝั่งยุโรปเหนือยังราบรื่นอยู่ใช่ไหม? ฉันเห็นข่าวแล้ว ควีนแห่งยุโรปเหนือประกาศยกเลิกสิทธิ์ในการสืบทอดราชบัลลังก์ของโอลิเวียคนนั้นอย่างเป็นทางการแล้ว พร้อมกับประกาศว่าอีกสามวันให้หลังต้องการมอบราชบัลลังก์ให้กับเฮเลน่า”
เย่เฉินพยักหน้า กล่าวเรียบๆ ว่า “ทางฝั่งยุโรปเหนือเรียบร้อยแล้วครับ รอหลังจากเฮเลน่าขึ้นครองราชย์แล้ว ตระกูลเย่ก็จะร่วมมือทางด้านธุรกิจกับราชวงศ์ยุโรปเหนืออย่างเป็นทางการ ถึงตอนนั้นผมจะส่งฝ่ายการค้าไปที่นั่นเพื่อหารือกับเฮเลน่า”
คุณท่านเย่กล่าวขึ้นด้วยสีหน้าชื่นชม “เฉินเอ๋อ ภายในเวลาสั้นๆ สามารถทำให้ราชวงศ์ยุโรปเหนือเปลี่ยนกษัตริย์ ทำให้ทั้งราชวงศ์ยุโรปเหนือเปลี่ยนแปลงอย่างมโหฬารได้เช่นนี้ ทั่วโลกเกรงว่าคงจะมีแต่เธอที่ทำได้แล้ว!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...