ใครๆ ต่างก็คิดไม่ถึงว่าเย่เฉินถึงกับจะนำงานไหว้บรรพบุรุษที่12ปีมีครั้งหนึ่ง เปลี่ยนเป็นปีละครั้ง
พึงรู้ไว้ว่า แม้งานไหว้บรรพบุรุษจะมีความหมายไม่ธรรมดา แต่ก็เป็นเรื่องที่เหน็ดเหนื่อยและสิ้นเปลืองเงินทองอย่างมากเรื่องหนึ่ง
ด้วยเหตุนี้ สมาชิกตระกูลย่อยที่มีอายุมากหน่อยบางคนในฝูงชน จึงเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “เย่เฉิน......งานไหว้บรรพบุรุษที่ทุกสิบสองปีมีครั้ง เป็นกฎเกณฑ์ที่บรรพบุรุษตั้งขึ้นมา ถ้าเธอเปลี่ยนให้มีปีละครั้ง มันจะบ่อยเกินไปหรือเปล่า? ตัวฉันคิดว่าเราไปรบกวนความสงบบรรพบุรุษบ่อยครั้งเช่นนี้ ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นเรื่องดี! ถ้าเกิดบรรพบุรุษไม่สบายใจ นั่นเท่ากับไม่เคารพบรรพบุรุษนะ!”
เย่เฉินมองเขา พลางกล่าวเสียงเย็น “ก็เพราะว่าเมื่อก่อนสิบสองปีมีครั้งนี่แหละ ดังนั้นคนแซ่เย่อย่างพวกคุณจึงเอาบรรพบุรุษไปลืมไว้เสียไกลแสนไกล! ผู้อื่นบอกว่าจะมาขุดสุสานบรรพบุรุษของพวกคุณ พวกคุณแต่ละคนถึงกับหนีไปจากเย่นจิงกลางดึกกลางดื่น! นี่ก็คือการเคารพบรรพบุรุษของพวกคุณหรือ?!”
ชายชราผู้นั้นพลันหน้าแดงหูแดง รีบหุบปากทันที
เย่เฉินเห็นเขาไม่พูด จึงซักถามว่า “ทำไมไม่พูดแล้ว? เมื่อกี้ยังพูดฉอดๆๆ อยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”
กล่าวจบ เย่เฉินก็ชี้ไปที่สุสานบรรพบุรุษตระกูลเย่ที่อยู่ด้านหลัง แล้วถามเขาเสียงเย็น “มา ต่อหน้าบรรพบุรุษ คุณลองอธิบายกับบรรพบุรุษให้ฟังหน่อย แท้จริงแล้วคุณเคารพบรรพบุรุษอย่างไรกันแน่?”
ชายชราผู้นั้นกล่าวด้วยความอับอายจนสุดจะรับได้ “ฉัน......ฉันผิดไปแล้ว......”
เย่เฉินกล่าวเสียงเย็น “อย่ามาพูดกับผม! เดินออกไป พูดกับบรรพบุรุษด้วยตัวเอง!”
ชายชราได้แต่เดินออกมาจากฝูงชน หันหน้าเข้าหาเนินดินสุสานร้อยกว่าแห่งของบรรพบุรุษตระกูลเย่ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างละอายใจ “บรรพบุรุษตระกูลเย่ที่อยู่เบื้องบน หลานอกตัญญูเย่เหว่ยหมิงผิดไปแล้ว! หวังว่าบรรพบุรุษจะให้อภัย!”
“ภายในเวลาสามปี ต่อให้มีดตกลงมาจากฟ้า พวกเขาก็ห้ามจากไปแม้แต่ครึ่งก้าว!”
“ต่อให้คนคนนั้นจะป่วยหนักจนต้องเข้าICU ผมก็จะเอาICUมาสร้างบนภูเขาเย่หลิงซานให้เขา!”
พอสมาชิกตระกูลย่อยกลุ่มนี้ได้ยินแบบนี้เข้า เจ้าตัวก็เริ่มหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว เมื่อครู่ยังนึกว่าเย่เฉินให้ครอบครัวตัวเองคุกเข่าอยู่ที่นี่สามวันสามคืนก็โหดร้ายมากแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะยังมีที่โหดร้ายกว่านี้อีก!
เวลานี้ เย่เฉินมองพวกเขาด้วยสายตาเย็นเยียบ ก่อนจะกล่าวต่อว่า “ดังนั้นพวกคุณแต่ละคนจงฟังผมให้ดี นับแต่นี้ไป หากพวกคุณคนใดกล้าหักหลังตระกูลเย่ หรือทำให้ตระกูลเย่ได้รับความสูญเสีย อย่างนั้นพวกคุณไม่ว่าใคร จุดจบจะต้องอนาถกว่าพวกเขาแน่นอน!”
สมาชิกตระกูลย่อยกลุ่มนี้เห็นเช่นนี้ จึงไม่มีใครกล้าไปแตะต้องเรื่องงานไหว้บรรพบุรุษ และเอ่ยความเห็นต่อต้านใดๆ ออกมาอีก

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...