ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3409

พอเย่เฉินพูดคำนี้ออกมา เย่ทาวก็พลันตกใจจนตัวสั่น

เหตุผลที่เขาพูดเรื่องเหล่านี้กับเย่เฉิน เดิมทีคิดจะให้เย่เฉินเข้าใจ ว่ากิจการของตระกูลตนในปัจจุบันไม่ได้พึ่งพาตระกูลเย่แล้ว และไม่ต้องให้ตระกูลเย่เสนอแหล่งทัพยากรและความช่วยเหลือใดๆ ดังนั้นตนจึงไม่จำเป็นต้องมาหัวเซี่ยเพื่อรายงานเขาทุกๆ สามเดือน

แต่คิดอย่างไรเย่ทาวก็คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่พูดไปมากขนาดนี้ เย่เฉินถึงกับต้องการให้ตนรั้งอยู่ช่วยเขาที่หัวเซี่ย

เขาพลันสำนึกผิดจนแทบอยากจะตบปากมากของตัวเองสักหลายสิบที!

ทันใดนั้น เขารีบพูดขึ้นด้วยสีหน้าร้องไห้ “คุณเย่......คุณอย่าถือเอาเรื่องที่ผมพูดเมื่อกี้มาคิดจริงจังเป็นอันขาด เพราะว่ามันเป็นเรื่องที่ผมโม้ทั้งนั้น......”

เย่เฉินถามด้วยสีหน้าท่าทางไม่แยแส “อ้อ? งั้นเหรอ?”

เย่ทาวรีบพงกศีรษะราวกับทุบกระเทียม

ซึ่งเวลานี้ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งที่อยู่ข้างกายเย่ทาว ก็เอ่ยปากพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า “เย่เฉิน......ฉันคือพ่อของเย่ทาว เย่หงหยาง เป็นลูกพี่ลูกน้องกับพ่อของเธอ ลูกชายคนนี้ของฉันมีนิสัยชอบคุยโม้ตั้งแต่เกิด เป็นคนโง่ที่รู้ครึ่งๆ กลางๆ แล้วอวดฉลาด ฉันด่าเขาไปตั้งกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ บอกให้เขาอย่าคุยโม้โอ้อวดอยู่ข้างนอก แต่เด็กคนนี้ก็คือไม่ฟัง......”

พูดจบ เขาก็รีบยิ้มอย่างขอลุแก่โทษพร้อมกล่าวว่า “ตอนนี้คุณเป็นถึงผู้นำตระกูลเย่ อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือกับเด็กสารเลวชอบคุยโม้แบบนี้เลย......”

เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ พูดพึมพำว่า “อ้อ......พูดมาครึ่งวันที่แท้ก็โม้หรือนี่......”

เย่หงยางใช้ฝ่ามือข้างหนึ่งตบไปบนศีรษะของเย่ทาง ก่อนจะตวาดว่า “เจ้าคนไม่เอาไหน ยังไม่รีบขอโทษผู้นำตระกูลอีก!”

เย่ทาวบีบฝ่ามือ และดูไม่ออกเลยว่าไม่ได้รับความเป็นธรรมที่ตรงไหน แต่กลับพูดด้วยสีหน้ากระสับกระส่ายแทน “คุณเย่……ผมผิดเอง ผมไม่ควรคุยโวโอ้อวดต่อหน้าคุณไปเรื่อยเปื่อย……หวังว่าคุณ……อย่าเอาพิมเสนมาแลกกับเกลืออย่างผมเลย……”

เย่เฉินโบกมือ กล่าวขึ้นตามอำเภอใจว่า “โธ่ถัง คนเราเอาแต่จริงจังก็ผ่านวัยเยาว์ไปเสียเปล่า ตอนอายุยังน้อยมีใครบ้างไม่ชอบคุยโวโอ้อวดกัน? เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ฉันไม่เก็บเอามาใส่ใจแน่นอน”

เย่ทาวถอนหายใจด้วยความโล่งอก รีบกล่าวอย่างรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณ “ขอบคุณคุณชายเย่ที่มีน้ำใจกว้างขวาง! ขอบคุณคุณชายเย่ที่มีน้ำใจกว้างขวาง!!!”