ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3417

นอกจากเย่หงหยางและเย่ทาวสองพ่อลูกไม่กล้าขยับ สมาชิกที่เหลือครึ่งหนึ่งถูกทหารของสำนักว่านหลงไล่ลงไปจากภูเขาเย่หลิงซาน

ส่วนคนที่เหลือครึ่งหนึ่งนั้น คุกเข่าอยู่ที่นี่อย่างว่าง่ายเป็นเวลา 24 ชั่วโมง

เดิมทีเย่หงหยางและเย่ทาวสองพ่อลูกนั้นเป็นครึ่งแรกที่ขึ้นมาบนภูเขาก่อน เมื่อเห็นเย่เฉินยอมปล่อยคนที่ขึ้นมาบนภูเขาก่อนลงไปจากภูเขา เย่ทาวก็รีบถามเขาว่า “ผู้นำตระกูล.....ขอได้โปรเข้าใจ และปล่อยให้พ่อกลับได้ไหม?”

เย่เฉินกล่าวอย่างเย็นชา “ได้ คุณกับพ่อคุกเข่าอยู่ที่นี่อีกสามวัน หลังจากสามวันแล้ว พ่อคุณสามารถกลับไปได้ แล้วคุณไปรายงานตัวกับหวังตงเสวี่ยนที่ตี้เหากรุ๊ปในเมืองจินหลิง”

เมื่อเย่ทาวได้ยินประโยคนี้ เขารู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก และรีบกล่าวด้วยความซาบซึ้งว่า “ขอบคุณผู้นำตระกูล.....ขอบคุณ.....”

เย่หงหยางถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกล่าวว่า “ขอบคุณสำหรับความเอื้ออาทรของผู้นำตระกูล......”

เมื่อเย่ฉางโคงที่คุกเข่าอยู่บนพื้นเห็นเช่นนี้ เขารู้สึกวิตกกังวลทันที และถามอย่างรวดเร็วว่า “เฉินเอ๋อ.....แล้ว... แล้วผมล่ะ คุยกันแล้ว.....จะให้ผมเป็นคนดูแลทรัพย์สินของครอบครัวพวกเขาไม่ใช่หรือ? ผมเตรียมพร้อมแล้ว!”

เย่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ผมเปลี่ยนใจแล้ว? คุณไม่ต้องไปแล้ว คุณอยู่ที่นี่ไว้ทุกข์ให้บรรพบุรุษเถอะ”

ทันใดนั้นเย่ฉางโคงรู้สึกสิ้นหวัง เขาคิดว่ามีโอกาสที่จะหนีจากความทุกข์ยากแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะดีใจเปล่า

เย่เฟิงที่อยู่ด้านข้างแทบเสียสติ เดิมทีเขายังคงฝันว่าพ่อของเขาจะสามารถครอบครองทรัพย์สินของครอบครัวเย่ทาวได้ และตนเองสามารถตามพ่อออกไปจากภูเขาเย่หลิงซานได้ ไม่คิดว่าสุดท้ายจะกลายเป็นแค่ความเฟ้อฝัน

ดังนั้น ยังไม่ทันที่เย่ฉางโคงจะพูดอะไร เย่เฟิงกล่าวอย่างไม่เต็มใจว่า “เย่เฉิน......ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถปล่อยเย่หงหยางกลับไปได้ เพราะเขาเป็นคนที่หัวรั้น และถ้าคุณปล่อยเขากลับไป มันมิเป็นการปล่อยเสือเข้าป่าหรือ? คุณต้องให้เขากับลูกชายอยู่ที่นี่จึงจะปลอดภัยต่อคุณ!”

เมื่อเย่หงหยางและเย่ทาวสองพ่อลูกได้ยินประโยคนี้ พวกเขาแทบอดใจไม่ได้ที่จะฆ่าเย่เฟิง

เคยเห็นคนเลว แต่ยังไม่เคยเห็นคนที่เลวมากขนาดนี้