ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3433

เมื่อกู้ชิวอี๋เห็นเขาเปลี่ยนเรื่องคุย ก็ไม่ได้บีบคั้นอีกต่อไป ก็ไปตามคำพูดของเขา: “เริ่มตั้งแต่เดือนหน้า อันดับแรกไปที่แคนาดา แวนคูเวอร์ มอนทรีออล โทรอนโตและออตตาวาต่างก็มีแห่งหนึ่ง ต่อจากนั้นจากแคนาดาไปทางใต้สู่สหรัฐอเมริกา ที่แรกเป็นนครนิวยอร์ก ต่อจากนั้นจากชายฝั่งตะวันออกไปทางทิศตะวันตก ชิคาโก ฮิวสตัน ค่อยไปลอสแอนเจลิสและซานฟรานซิสโกของชายฝั่งตะวันตก อาจจะไปตระเวนอเมริกาเหนือเดือนกว่า หลังจากจบสิ้นลงค่อยไปยุโรป”

หลังจากที่พูดจบ กู้ชิวอี๋ก็มองเย่เฉินตาปริบๆ พูดด้วยใบหน้าที่น้อยใจว่า: “พี่เย่เฉิน ถ้าเกิดฉันเริ่มทัวร์ต่างประเทศ อาจจะมีสองสามเดือนที่ไม่ได้เจอพี่……”

เย่เฉินพูดปลอบโยนว่า: “งานของเธอสำคัญกว่าไม่ใช่เหรอ อีกอย่างก็เป็นคอนเสิร์ตอำลา รอหลังจากที่ทัวร์คอนเสิร์ตนี้จบลง เธอก็สามารถอยู่เย่นจิงได้อย่างมั่นคง”

กู้ชิวอี๋ก็พยักหน้าพูดว่า: “รอหลังจากที่ออกจากวงการบันเทิงอย่างเป็นทางการแล้ว ฉันก็จะไปรับช่วงต่อจากกู้ซื่อกรุ๊ป”

หลังจากที่พูดจบ เธอก็มองดูเย่เฉิน และพูดอย่างยิ้มแย้ม: “พี่เย่เฉิน ฉันคิดดีแล้ว รอหลังจากที่ฉันรับช่วงต่อ ก็จะลงทุนหลายโครงการในเมืองจินหลิงก่อน ถึงเวลานั้นไปที่เมืองจินหลิงเกือบทุกวัน พี่จะต้องรับฉันมั้ย?”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ได้สิ ตราบใดที่ตัวของเธอเองยินดี ฉันจะต้อนรับเอย่างแน่นอน!”

กู้ชิวอี๋รีบพูดว่า: “งั้นพวกเราก็ว่ากันตามนี้นะ เมื่อถึงเวลาพี่อย่ารังเกียจเพียงเพราะว่าฉันไปบ่อยๆ และก็ห้ามหลบหน้าไม่เจอฉัน”

“โอเค……”เย่เฉินทำได้เพียงตอบตกลง

กู้ชิวอี๋ก็พึงพอใจ ขับรถไปจนถึงโรงเก็บเครื่องบินของสนามบิน เครื่องบินส่วนตัวที่กู้เย้นจงมอบให้เย่เฉินก็จอดอยู่ที่นี่ เครื่องบินคองคอร์ดที่อยู่ถัดไปได้ออกเดินทางไปที่ยุโรปเหนืออีกครั้งแล้ว

คราวนี้กลับไปที่เมืองจินหลิง นอกเหนือจากตู้ไห่ชิงจะกลับไปกับเย่เฉินแล้ว หงห้าและเฉินจื๋อข่ายก็วิ่งไปอาศัยเครื่องบินกลับไปด้วย

ตอนที่เย่เฉินมาถึงสมานบิน พวกเขาก็มาถึงสนามบินเป็นเวลานานแล้ว ตู้ไห่ชิงยืนอยู่ข้างบันไดผู้โดยสารเครื่องบินพร้อมกับกระเป๋าเดินทางขนาดเล็ก หงห้าและเฉินจื๋อข่ายก็ยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ประตูโรงเก็บเครื่องบินอย่างเงียบๆ

พนักงานคนหนึ่งเตือนด้วยความหวังดี: “ทั้งสองท่าน ห้ามจุดไฟในโรงเก็บเครื่องบินโดยเด็ดขาด……”

เย่เฉินขมวดคิ้ว และเอ่ยปากพูดว่า: “หงห้า นายเรียกฉันว่าอาจารย์เย่ไม่เหรอ? ทำไมเปลี่ยนการเรียกแล้ว?”

หงห้ารีบพูดว่า: “คุณชาย ตอนนี้คุณเป็นผู้นำตระกูลเย่ ยังเป็นเจ้านายใหม่ของสำนักว่านหลงด้วย กวาดสายตามองทั่วโลก ใครจะกล้าแข่งสูงต่ำกับคุณกัน? ด้วยฐานะที่มีเกียรติสูงสุดตอนนี้ของคุณ ผมจะเรียกคุณว่าอาจารย์เย่อีกได้ยังไงครับ……”

เย่เฉินโบกมือ: “อย่า อะไรมีเกียรติสูงสุดหรือไม่มีเกียรติสูงสุด นายก็เรียกฉันอาจารย์เย่เถอะ เมื่อเทียบกับ‘ผู้นำตระกูลเย่’ ‘คุณชายตระกูลเย่’ ฉันยังคงชอบการเรียกนี้มากกว่า”

หงห้ายังค่อนข้างลำบากใจ มักจะรู้สึกว่าแบบนี้จะละเลยเย่เฉิน แต่เฉินจื๋อข่ายก็ฉลาดมากกว่าหงห้า และพูดด้วยความเคารพว่า: “อาจารย์เย่ เครื่องบินเตรียมพร้อมแล้วครับ สามารถบินได้ตลอดเวลา อีกอย่างคุณผู้หญิงตู้ก็มาถึงแล้ว ผมเพิ่งจะเชิญเธอขึ้นเครื่องบินไปพักผ่อนก่อน พูดยังไงเธอก็ไม่ยอม บอกว่าจะรอคุณมาค่อยขึ้นเครื่องบิน”

เย่เฉินพยักหน้า ชี้ไปที่เฉินจื๋อข่ายและพูดกับหงห้าว่า: “เห็นหรือยัง เหล่าเฉินเป็นการเป็นงานกว่านาย”

หงห้ายิ้มอย่างกระอักกระอ่วน: “อาจารย์เย่พูดถูก ชาวบ้านที่ไม่มีการศึกษาอย่างผม จะเทียบกับผู้จัดการทั่วไปเฉินได้ยังไง สมองของผู้จัดการทั่วไปเฉินนั้น หมุนได้เร็วกว่าเครื่องยนต์ของเครื่องบิน!”