ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3457

แม้ว่าเฉินจงเหล่ยจะพูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว แต่ภายในใจของเขาก็เคารพต่อเย่เฉินทั้งกายและใจแล้ว หวังเพียงว่าจะสามารถออกจากความรู้สึกที่คล้ายกับตายทั้งเป็นนี้โดยเร็ว พร้อมพิสูจน์ถึงคุณค่าของตัวเองต่อหน้าเย่เฉิน

ในเวลานี้เองเย่เฉินพยักหน้าเบาๆ เอ่ยว่า: “ในเมื่อสำนักว่านหลงได้สาบานว่าจะภักดีต่อฉันแล้ว ฉันก็ไม่มีทางปล่อยให้พวกเขาทั้งสองต้องตายทั้งเป็นแบบนี้หรอก”

สิ้นเสียง เย่เฉินเอ่ยกับเฉินจงเหล่ยว่า: “เฉินจงเหล่ย มานี่”

เมื่อได้ยินคำสั่งของเย่เฉิน ร่างกายของเฉินจงเหล่ยเดินหน้าทันทีโดยอัตโนมัติ

เย่เฉินมองดวงตาของเฉินจงเหล่ เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า: “ที่ฉันปิดกั้นการรับรู้ของนาย ก็พราะว่าตอนที่อยู่ตะวันออกลางนายก้าวร้าวเกินไป คิดไปเองว่ามีทหารนับหมื่นใต้บัญชาตัวเองแล้วจะไม่มีใครทำอะไรตนได้ ดังนั้นไม่เพียงแค่ส่งตัวเองไปตาย แล้วยังทำให้ทหารนับหมื่นภายใต้บัญชานายเข้าคุกฝ่ายตรงข้ามด้วย ฉันเชื่อว่าช่วงนี้นายได้ซึมซับการอบรมและประสบการณ์แล้ว ไม่งั้นในอนาคตยามนายนำทัพทหารของสำนักว่านหลง ไม่นานก็ช้าจะต้องทำผิดเช่นเดียวกันนี้ด้วย!”

แม้เฉินจงเหล่ยจะพูดอะไรไม่ออก ทว่าภายในใจรู้สึกผิดจนถึงขีดสุด

ตอนนั้น เป็นเพราะเขาประเมินเย่เฉินต่ำไป ถึงทำให้ทหารหมื่นห้านายต้องถูกจับเป็นเชลย เขารู้สึกผิดในใจมาตลอด จนบัดนี้เย่เฉินหยิบยกขึ้นมาพูด ก็ยิ่งละอายใจเข้าไปอีก เพียงแต่ไม่สามารถตอบสนองออกมาทางกายได้เท่านั้น

เย่เฉินไม่ได้เอ่ยอันใดมาก ยื่นมือออกมา จิ้มเบาๆ บนหน้าผากของเขา ปราณทิพย์ที่ปิดการรับรู้ของเขาอยู่แต่เดิมทีก็ถูกนำกลับ เฉินจงเหล่ยกลับมาเป็นอิสระทันทีทันใด

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินจงเหล่ยรับรู้ได้ว่าความรู้สึกที่ได้หายใจเองนั้นมันงดงามเพียงใด

สติปัญญาที่ควบคุมร่างกายถูกดึงกลับมาในชั่วพริบตา กระทั่งทำให้เขาไม่คุ้นชินได้ในช่วงแรก

เขาขยับนิ้วมืออย่างช้าๆ จากนั้นก็น้ำตาไหลพรากออกราวกับเขื่อนแตก