ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3459

และสิ่งที่ทำให้เขาซาบซึ้งจนน้ำตาเอ่อ ก็คือเย่เฉินยอมที่จะนำเม็ดยาที่มูลค่าถึงพันล้านให้ลู่เห้าเทียนโดยไม่ลังเล

ลู่เห้าเทียนคนที่เคยรับคำสั่งจากตน ให้นำโลงศพร้อยกว่าไปไล่ฆ่าทั้งเรือนตระกูลเย่!

นี่ต้องเป็นคนจิตใจกว้างแค่ไหนเชียว?!

ในสายตาของว่านพั่วจวินรวมถึงทหารสำนักว่านหลง นักปราชญ์ที่คนโบราณว่าไว้ เกรงว่าคงเป็นเช่นนี้เอง!

ในเวลานี้ลู่เห้าเทียนซึ้งใจยิ่งกว่าใคร คำนับศีรษะอย่างแรง พร้อมเอ่ยน้ำเสียงสะอื้นว่า: “ขอบพระคุณในบุญคุณของคุณเย่มาก...ขอบคุณในบุญคุณของคุณเย่...”

สำหรับเย่เฉิน นับตั้งแต่ที่เขากลั่นยาเสริมชี่ปราณออกมาได้ ปราณทิพย์เล็กน้อยก็ไม่ถือว่าเป็นสิ่งน่าทึ่งอันใดแล้ว เขาต้องทำเพียงยื่นมือออกมา แล้วเคลื่อนย้ายปราณทิพย์ส่วนน้อยในร่างกายของตน ก็รักษาลู่เห้าเทียนให้หายดีได้อย่างง่ายดายแล้ว

ทว่าเขากลับเลือกที่จะใช้ยาอายุวัฒนะ

เนื่องจาก ในสายตาคนอื่นเรื่องเพียงเล็กน้อย เป็นดัชนีที่ไม่สามารถวัดได้ตลอดไป

ฝ่ายตรงข้ามจะเพิกเฉยต่อบุญคุณครั้งนี้ได้ง่ายเกินไปกับเรื่องที่ตนทำ

ดังนั้น ในเมื่อต้องการซื้อใจคน เช่นนั้นก็จำเป็นต้องนำเรื่องบุญคุณเข้ามาเกี่ยวข้อง

ยาอายุวัฒนะเพียงครึ่งเม็ด สำหรับตนแล้ว เป็นเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง

ทว่าอีกไม่นาน ยาอายุวัฒนะหนึ่งเม็ดจะต้องชิงสถิติราคาดีลการประมูลได้มากกว่าหมื่นล้านแน่นอน

ดังนั้น ต่อให้ตอนนี้ทหารของสำนักว่านหลงจะไม่เข้าใจถึงคุณค่าของมัน ทว่ารอเมื่องานประมูลผ่านไป พวกเขาจะต้องสัมผัสได้ถึงคุณค่าของยาอายุวัฒนะที่แท้จริงแน่นอน

มีเพียงเท่านี้ จึงจะสามารถทำให้พวกเขาทราบ ว่าบุญคุณนี้ของตนยิ่งใหญ่แค่ไหน!

ในเวลานี้ เย่เฉินมองทุกคน เอ่ยด้วยสีหน้าอันเคร่งขรึม: “ขอแค่ทุกคนทุ่มเทแรงกายแรงใจให้ฉันทั้งหมด ฉันก็จะเห็นพวกนายเป็นเพื่อน เป็นคนสนิทคนสำคัญ ยาอายุวัฒนะแค่พันล้านจะนับว่ายิ่งใหญ่อะไร? หากใช้กับพวกนาย ฉันยินยอม”