ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 35

บทที่ 35 เล่นหมูหลอกกินเสือ

เย่เฉินยิ้มแทนที่จะโกรธและถามเขาว่า “ถ้าคุณขายรถคันนี้ คุณจะได้รับค่าคอมมิชชั่นเท่าไร”

อีกฝ่ายบอกอย่างดูถูก “ผมจะได้ถึงหนึ่งหมื่นหยวน!”

เย่เฉินพยักหน้า “ดีจัง คุณอดเงินหนึ่งหมื่นหยวนแล้ว”

พูดจบ เย่เฉินก็หันตัวออกจากประตูไป

บังเอิญพบผู้จัดการร้านเดินเข้ามาพอดี บนป้ายชื่อตรงหน้าอกของอีกฝ่ายเขียนตัวอักษรไว้ว่าผู้จัดการฝ่ายขาย หวังไห่ปอ

จากนั้นเย่เฉินจึงถามเขาว่า “คุณเป็นผู้รับผิดชอบที่นี่เหรอ”

“ใช่ครับ” หวังไห่ปอพยักหน้า “คุณมีอะไรให้รับใช้ครับ”

เย่เฉินชี้ไปที่พนักงานขายเมื่อครู่และบอกกับเขาว่า “คุณไล่พนักงานขายคนนั้นออกไปดีกว่า เขาอยู่ที่นี่ มีแต่จะถ่วงความเจริญธุรกิจร้าน4Sของพวกคุณ”

คนนั้นได้ยินก็รีบวิ่งเข้ามาพูดว่า “ผู้จัดการหวังอย่าไปฟังเขาพูดไร้สาระ คนนี้มันป่วย ไอ้ยาจกนั่นมันมาตากแอร์มาแอบใช้เน็ต!”

เย่เฉินพูดพลางยิ้มว่า “ผมจนหรือเปล่า พวกคุณรอดูเดี๋ยวก็รู้”

เมื่อพูดจบก็ออกประตูไปทันที ตรงไปยังโชว์รูมBMW ที่อยู่ติดกัน

ทันทีที่ไปถึงร้านBMW เย่เฉินเห็นBMW760 ที่หรูหราที่สุดคันหนึ่ง นี่คือBMW series7 ตัวท็อป เป็นรุ่นที่แพงที่สุดของBMW ยังไม่มีใครมีสักคัน

BMW760 เป็นเครื่องยนต์ 12 สูบ เครื่องแรงทรงพลังมาก และภายในก็หรูหรามีระดับ

เขาเองก็โกรธนิดหน่อยเหมือนกัน พวกโง่ออดี้ดูถูกตนงั้นเหรอ ดี งั้นผมจะซื้อBMWตัวท็อปให้พวกคุณดู

อย่างไรพ่อก็มีเงินอยู่แล้ว!

จากนั้นเขาก็ตรงไปเรียกพนักงานขายของBMW และถามว่า “760ตัวนี้ สามารถรับรถไปได้เลยไหมครับ”

อีกฝ่ายที่เป็นหญิงสาวตกตะลึง “คุณพี่คะ รถคันนี้เพิ่งมาถึงที่โชว์รูมวันนี้เองค่ะ คุณแน่ใจเหรอคะว่าต้องการซื้อ”

“ครับ” เย่เฉินพยักหน้า “ผมแน่ใจ พาผมไปรูดบัตรเถอะ!”

“คะ? คันนี้ราคาสองล้านหกนะคะ!” อีกฝ่ายตกอยู่ในความงุนงง

ขายรถมาก็นานแล้ว ยังไม่เคยเห็นลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงแล้วตรงไปรูดบัตรเลย

คุณพี่ชายใหญ่คนนี้คงจะมาเล่นกับตนแน่เลยใช่ไหม

เย่เฉินพูดยิ้มๆ ว่า “ผมรู้ครับ ผมเห็นราคาแล้ว คุณแค่บอกมาว่าจะขายหรือไม่ขาย!”

“ขายค่ะขาย ขายแน่นอนค่ะ...” สาวน้อยพูดอย่างมีความสุข “งั้นเชิญทางนี้ค่ะท่าน!”

จากนั้นเย่เฉินก็ถูกอีกฝ่ายนำไปทันที รูดบัตร จ่ายเงิน รับรถ ครบจบกระบวนความในครั้งเดียว

เมื่อ BMW760 ราคากว่าสองล้านหกออกมา ทุกคนในร้านออดี้ก็มองอย่างโง่เขลา

เย่เฉินขับ BMW760 ตรงไปที่ประตูร้านออดี้ จากนั้นก็เปิดท้ายรถ เอารถขับเคลื่อนไฟฟ้าของตัวเองใส่เข้าไป เช่นนั้นถึงได้ขับรถออกไปอย่างใหญ่โตโอ้อวด

พนักงานแนะนำสินค้าที่ดูถูกเย่เฉินตกตะลึงอ้าปากค้าง ผู้จัดการหวังที่อยู่ข้างๆ พูดด้วยสีหน้าเย็นชา “ส่งไปฝ่ายบุคคล คุณถูกไล่ออก!”

“ผู้จัดการ...”

“ไสหัวไป!”

พนักงานร้าน Audi คนอื่นๆ ก็ตกตะลึงเช่นกัน พระเจ้า ใครก็คิดไม่ถึงว่าคนขี่รถขับเคลื่อนไฟฟ้าคนนั้นจะบ้าบิ่นหยิ่งผยองขนาดนั้น รถราคากว่าสองล้านหก ไม่อยากเชื่อว่าบอกว่าจะซื้อก็ซื้อเลย!

พนักงานแนะนำสินค้าที่ดูถูกเย่เฉินคนนั้นยิ่งแสนจะเสียใจภายหลัง ตนไม่ใช่แค่พลาดลูกค้ารายใหญ่ พลาดค่าคอมมิชชั่นหลายหมื่น แถมยังตกงานอีกต่างหาก ถ้ารู้ก่อนว่าเป็นจะแบบนี้ ให้ฆ่าตนให้ตายก็จะไม่ตาสุนัขมองคนอื่นต่ำ...

......

อีกด้าน เมื่อเย่เฉินขับ BMW760 ออกมา ถึงเพิ่งรู้สึกว่าเมื่อครู่ตัวเองหุนหันพลันแล่นไปหน่อย

ไม่ใช่ว่าเขาหนักใจเรื่องเงิน สาเหตุหลักคือรถแพงเกินไปแบบนี้แล้วตนจะอธิบายกับเซียวซูหรันอย่างไร

“คุณซื้อเหรอคะ” เซียวซูหรันยิ่งแปลกใจ “คุณเอาเงินมาจากไหนคะ”

“เป็นเงินส่วนตัวน่ะ” เย่เฉินบอก “คุณดูสิ ผมแต่งงานเข้าบ้านตระกูลเซียวมาตั้งนาน และเมื่อแต่งงานผมก็ไม่ได้ใช้จ่ายสักหยวน หลายปีนี้กินในบ้านตระกูลเซียว อาศัยอยู่ในบ้านตระกูลเซียว ใช้ของในบ้านตระกูลเซียว จะเก็บเงินส่วนตัวได้แปลกตรงไหน”

เซียวซูหรันพูดว่า “แต่คุณเอาเงินเก็บไปใช้จ่ายส่วนตัวก็พอแล้วค่ะ ทำไมต้องซื้อรถราคาแพงอย่างนี้คะ นี่มันสี่แสนไม่ใช่เหรอ”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณเป็นภรรยาของผมนะครับ เงินส่วนตัวของผมถ้าไม่ให้คุณใช้จะให้ใครใช้ หรือว่าจะให้เอาไปให้ภรรยาน้อยใช้เหรอ อีกอย่างตอนนี้คุณเป็นผู้อำนวยการแล้ว ถ้าไม่มีรถที่ดีๆ พอถูไถสักคัน ทุกคนจะหัวเราะเยาะคุณนะครับ”

ขณะนี้ต่งรั่งหลินก็เริ่มพูดว่า “ซูหรัน เธอน่ะต้องการรถสำหรับธุรกิจจริงๆ นะ รถคันนี้เหมาะกับเธอดี จิตใจเย่เฉินมีแต่เธอ เธอควรจะมีความสุขนะ!”

เซียวซูหรันพยักหน้า พูดด้วยความซาบซึ้งใจอย่างมากว่า “เย่เฉิน ขอบคุณคุณมากนะคะ!”

เย่เฉินจับมือเธอแผ่วเบา ยิ้มแล้วพูดว่า “ทำไมยังต้องเกรงใจสามีมากขนาดนี้ครับ”

เมื่อพูดจบเขาก็เรียกทั้งสองคน “เราตรงไปที่ร้านอาหารของหวังเต้าคุนกันเถอะครับ!”

เซียวซูหรันรีบถามว่า “คุณซื้อของขวัญให้เขาแล้วเหรอคะ”

“ซื้อแล้วครับ” เย่เฉินพูด “ผมซื้อภาพวาดให้เขา”

“ภาพวาดเหรอคะ” เซียวซูหรันถามอย่างแปลกใจ “ภาพวาดอะไรเหรอ”

เย่เฉินพูดว่า “มันเป็นภาพวาดโบราณที่ขายในถนนโบราณ ผมเห็นว่าเป็นภาพวาดต้นทับทิม เป็นสัญลักษณ์แห่งความอุดมสมบูรณ์ไปด้วยบุตรความมั่งคั่งและความสุข มันค่อนข้างดีก็เลยซื้อน่ะ”

เซียวซูหรันเอ่ยถาม “ซื้อมาเท่าไรเหรอคะ”

“ไม่กี่พันหยวนครับ”

เซียวซูหรันพยักหน้า พูดพลางยิ้มว่า “งั้นคุณอาจถูกคนหลอกแล้วล่ะค่ะ ไม่กี่พันหยวนซื้อภาพวาดโปราณไม่ได้หรอกนะคะ”

เย่เฉินพูดยิ้มๆ ว่า “มันไม่สำคัญหรอก สิ่งที่สำคัญคือความมีน้ำใจ ของขวัญด้อยราคาแต่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจ”

เซียซูหรันพยักหน้าอย่างเห็นด้วยมากๆ และพูดว่า “คุณพูดถูก สิ่งสำคัญคือมิตรภาพ งั้นพวกเราไปกันเลยเถอะค่ะ!”