ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3501

เมื่อฮามิดเห็นว่าว่านพั่วจวินสบายใจขนาดนี้ ยิ่งไปกว่านั้นในนำพูดก็แอบแฝงไปด้วยการแสดงความเคารพต่อเย่เฉิน ก็อดแปลกใจไม่ได้ เขาไม่เข้าใจว่า ทำไมว่านพั่วจวินถึงเคารพเย่เฉินขนาดนี้

ในเวลานี้เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าประหลาดใจ: “พี่ชาย พั่วจวินและลูกน้องของสำนักว่านหลงก็ได้สาบานว่าจะจงรักภักดีต่อฉัน หลังจากนี้ไปเขาสำหรับพี่ ก็เป็นคนกันเองแล้ว”

คำพูดนี้ของเย่เฉิน ทำให้ฮามิดตกใจจนตกตะลึงจนตาค้างพูดอะไรไม่ออก!

เดิมทีเขาคิดว่า เย่เฉินมาประนีประนอมในครั้งนี้ แต่ฝันก็คาดไม่ถึงว่า ว่านพั่วจวินและสำนักว่านหลงก็จงรักภักดีต่อเย่เฉินแล้ว

ดังนั้นเขาจึงถามโดยไม่รู้ตัวว่า: “น้องชาย……นี่จริงหรือปลอม? นายไม่ได้ล้อฉันเล่นใช่มั้ย?”

ตอนที่เขาไม่อยากเชื่อเรื่องราวทั้งหมดนี้ ว่านพั่วจวินก็เอ่ยปากพูดว่า: “จอมพลคามมิต คุณเย่ไม่ได้ล้อคุณเล่น ว่านพั่วจวินได้สาบานว่าจะจงรักภักดีต่อคุณเย่แล้ว!”

ฮามิดตกใจเป็นอย่างมาก มองดูเย่เฉิน และพึมพำถามว่า: “น้อง……น้องชาย……นายทำได้ยังไงกันแน่……”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “พวกนี้ค่อยคุยกันทีหลัง ซัยยิตจะมาถึงเมื่อไหร่?”

ฮามิดมองดูเวลา และตอบว่า: “ประมาณอีกสิบนาทีนะ”

“โอเค”เย่เฉินพยักหน้า: “งั้นพวกเราก็รอเขาที่นี่กันเถอะ”

สิบนาทีต่อมา เฮลิคอปเตอร์อีกลำก็ค่อยๆลงจอดในหุบเขา

ซัยยิตซึ่งสวมชุดเครื่องแบบทหารก้าวใหญ่กระโดดลงจากเฮลิคอปเตอร์ เมื่อเห็นเย่เฉิน ก็ก้าวไปข้างหน้าทักทายอย่างกระตือรือร้นว่า: “สวัสดีครับคุณเย่! ในที่สุดก็ได้เจอกันอีกครั้ง!”

เย่เฉินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม พูดคุยกับเขาไม่กี่ประโยค จากนั้นก็แนะนำว่านพั่วจวินให้กับเขา

ซัยยิตก็ไม่เคยเจอกับว่านพั่วจวินมาก่อน ทันใดนั้นก็รับรู้ว่าชายหนุ่มข้างกายเย่เฉินก็คือว่านพั่วจวิน และก็ไม่สามารถดึงสติกลับมาได้ชั่วขณะ