ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3502

การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในประเทศตะวันออกกลางนั้น ทำให้ซัยยิตและหัวหน้าของเขาว้าวุ่นใจจริงๆ

แต่ว่า ทันใดนั้นเย่เฉินก็บอกว่าสามารถให้ว่านพั่วจวินช่วยเหลือพวกเขาร่วมกันในการป้องกันการโจมตีได้ และความคิดแรกของซัยยิตก็คือเป็นไปไม่ได้

เขาอดไม่ได้พูดว่า: “คุณเย่ ครั้งก่อนที่เจอกัน คุณเป็นคนพูดเอง คุณบอกว่าสำหรับสำนักว่านหลง มีเพียงประเทศของพวกเราได้รับบาดเจ็บและเสียเลือดอย่างไม่หยุดหย่อน ถึงได้เป็นสถานการณ์ที่เป็นประโยชน์มากที่สุดสำหรับสำนักว่านหลง ตอนนี้คุณก็ให้พวกเราร่วมมือกับสำนักว่านหลงให้สำนักว่านหลงมาช่วยพวกเราป้องกัน นี่ก็ค่อนข้างย้อนแย้งกันหรือเปล่า?”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มอย่างราบเรียบว่า: “ที่ฉันพูดก่อนหน้านี้ ฉันก็ย่อมไม่มีทางปฏิเสธเป็นธรรมดา ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ฉันก็ยังเป็นแนวความคิดนี้ สำหรับสำนักว่านหลง พวกนายยิ่งวุ่นวาย พวกเขาก็ยิ่งสามารถได้รับประโยชน์จากในนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ว่านายเคยคิดบ้างหรือเปล่า สำหรับพวกนาย สถานการณ์ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ทั่วถึงแล้ว ก่อนหน้านี้พวกนายต่อสู้ตลอดทางและบุกหน้าเหมือนผ่าลำไผ่ รวมทั้งฝ่ายค้านของฮามิดอยู่ในนั้นด้วย ถูกพวกนายทำร้ายจนไม่มีเรี่ยวแรงหลบเลี่ยง ทำได้เพียงล่าถอยเพื่อความอยู่รอด”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินก็พูดอีกว่า: “แต่ว่าสถานการณ์ตอนนี้นายก็เข้าใจแล้วว่า การเปลี่ยนแปลงของที่ทางฮามิดนี้นายก็เห็นกับตาตัวเองแล้ว ด้วยระดับการป้องกันของฮามิด ถ้าหากเขาเป็นศัตรูกับพวกนายต่อไป พวกนายทำอะไรเขาไม่ได้ทั้งนั้น ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เพื่อนร่วมงานหลายคนที่มีอุดมคติเหมือนกันกับฮามิด ก็กำลังลอกเลียนแบบงานของเขาอย่างสุดชีวิต เมื่อรอพวกเขาสร้างฐานทัพป้องกันที่มั่นคงบนภูเขา สถานการณ์ของพวกนายก็ยิ่งถูกกระทำมากขึ้น หากต้องการโจมตี พวกนายก็คงจะโจมตีไม่ได้; หากป้องกัน พวกนายอยู่ในเมืองก็ถูกโจมตีแตกหักได้ง่ายดายด้วยซ้ำ ดังนั้นสถานการณ์ของพวกนายก็จะยิ่งอยู่ยิ่งถูกกระทำมากขึ้นเรื่อยๆในอนาคต”

ซัยยิตได้ยินแบบนี้ สีหน้าท่าทางเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก

ตั้งแต่ฮามิดได้รับชัยชนะครั้งใหญ่ในการต่อสู้ป้องกันสองครั้ง ก็เพื่อชี้นำทางให้กับฝ่ายค้าน และก็เป็นสงครามสองครั้งนั้น ทำให้ซัยยิตและหัวหน้าของเขาเข้าใจว่า การต่อสู้โจมตีป้อมปราการนั้นยากเกินไปจริงๆ เป้าหมายในการต่อสู้หนึ่งถึงสองครั้งไม่ไหวกลับเป็นเรื่องเล็กน้อย จำนวนบุคลากรของฝั่งเราบาดเจ็บเสียชีวิตดังนั้นจึงก่อให้เกิดทหารใจเสีย นี่ถึงเป็นปัญหายุ่งยากที่สุด

สงครามแบบนี้ เพียงแค่มีต่อไปอีกสองสามครั้ง พลทหารในกองทัพก็จะต้องกลัวการต่อสู้โจมตีป้อมปราการมากที่สุดอย่างแน่นอน หลังจากนั้น กลัวว่าไม่มีใครกล้าต่อสู้โจมตีป้อมปราการด้วยซ้ำ

สถานการณ์แบบนี้ สำหรับพวกเขา ถูกกระทำเป็นอย่างยิ่งจริงๆ

เมื่อเย่เฉินเห็นเขาไม่พูดอะไร ก็พูดต่อไปด้วยรอยยิ้มมุมปากว่า: “อันที่จริงความคิดของฉันง่ายดายมาก ทหารหลายหมื่นนายของสำนักว่านหลง ต่อให้ปกติส่วนใหญ่จะทำภารกิจอยู่ในต่างประเทศ แต่ปกติพวกเขาก็ยังต้องการฐานทัพที่เป็นมั่นเป็นเหมาะมาสนองการใช้ชีวิตการฝึกฝนและการพักผ่อนเตรียมการ ดังนั้นฉันอยากจะเป็นตัวแทนของสำนักว่านหลง เจรจาต่อรองหาทางออกกับพวกนาย”

แม้ว่าซัยยิตไม่พูดอะไร แต่สายตาก็มองดูเย่เฉินโดยตลอด และราวกับรอเนื้อหาข้างหลังของเย่เฉิน

เมื่อเย่เฉินเห็นแบบนี้ ก็เอ่ยปากพูดว่า: “ก่อนอื่น พวกนายให้ที่ดินหนึ่งร้อยตารางกิโลเมตรเป็นฐานทัพด้านหลัง สำหรับค่าตอบแทน สำนักว่านหลงนอกเหนือจากรวมกันในการป้องกันเมื่อพวกนายถูกโจมตี ยังจะช่วยเหลือพวกนายฝึกฝนทหารต่อไป”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินนิ่งเล็กน้อย และพูดด้วยความทอดถอนหายใจ: “ระดับการฝึกทหารของพวกนายแย่แค่ไหน ฉันคิดว่าฉันไม่ต้องพูดให้เห็นภาพนะ ตัวของอาวุธก็ใช้ไม่ได้ ถ้าหากการฝึกฝนตามไม่ทันอีก สถานการณ์ของพวกนายยิ่งอยู่ยิ่งจะน่าอับอายมากขึ้นเรื่อยๆ”

สีหน้าท่าทางของซัยยิตเปลี่ยนไปเล็กน้อย คำพูดของเย่เฉิน ก็เอ่ยถึงความเจ็บปวดแต่ไหนแต่ไรมาของพวกเขาจริงๆ

ระดับการต่อสู้โดยรวมของทหารระดับพื้นฐานนั้นต่ำมาก ซึ่งเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้พ่ายแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า