ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3502

การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในประเทศตะวันออกกลางนั้น ทำให้ซัยยิตและหัวหน้าของเขาว้าวุ่นใจจริงๆ

แต่ว่า ทันใดนั้นเย่เฉินก็บอกว่าสามารถให้ว่านพั่วจวินช่วยเหลือพวกเขาร่วมกันในการป้องกันการโจมตีได้ และความคิดแรกของซัยยิตก็คือเป็นไปไม่ได้

เขาอดไม่ได้พูดว่า: “คุณเย่ ครั้งก่อนที่เจอกัน คุณเป็นคนพูดเอง คุณบอกว่าสำหรับสำนักว่านหลง มีเพียงประเทศของพวกเราได้รับบาดเจ็บและเสียเลือดอย่างไม่หยุดหย่อน ถึงได้เป็นสถานการณ์ที่เป็นประโยชน์มากที่สุดสำหรับสำนักว่านหลง ตอนนี้คุณก็ให้พวกเราร่วมมือกับสำนักว่านหลงให้สำนักว่านหลงมาช่วยพวกเราป้องกัน นี่ก็ค่อนข้างย้อนแย้งกันหรือเปล่า?”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มอย่างราบเรียบว่า: “ที่ฉันพูดก่อนหน้านี้ ฉันก็ย่อมไม่มีทางปฏิเสธเป็นธรรมดา ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ฉันก็ยังเป็นแนวความคิดนี้ สำหรับสำนักว่านหลง พวกนายยิ่งวุ่นวาย พวกเขาก็ยิ่งสามารถได้รับประโยชน์จากในนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ว่านายเคยคิดบ้างหรือเปล่า สำหรับพวกนาย สถานการณ์ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ทั่วถึงแล้ว ก่อนหน้านี้พวกนายต่อสู้ตลอดทางและบุกหน้าเหมือนผ่าลำไผ่ รวมทั้งฝ่ายค้านของฮามิดอยู่ในนั้นด้วย ถูกพวกนายทำร้ายจนไม่มีเรี่ยวแรงหลบเลี่ยง ทำได้เพียงล่าถอยเพื่อความอยู่รอด”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินก็พูดอีกว่า: “แต่ว่าสถานการณ์ตอนนี้นายก็เข้าใจแล้วว่า การเปลี่ยนแปลงของที่ทางฮามิดนี้นายก็เห็นกับตาตัวเองแล้ว ด้วยระดับการป้องกันของฮามิด ถ้าหากเขาเป็นศัตรูกับพวกนายต่อไป พวกนายทำอะไรเขาไม่ได้ทั้งนั้น ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เพื่อนร่วมงานหลายคนที่มีอุดมคติเหมือนกันกับฮามิด ก็กำลังลอกเลียนแบบงานของเขาอย่างสุดชีวิต เมื่อรอพวกเขาสร้างฐานทัพป้องกันที่มั่นคงบนภูเขา สถานการณ์ของพวกนายก็ยิ่งถูกกระทำมากขึ้น หากต้องการโจมตี พวกนายก็คงจะโจมตีไม่ได้; หากป้องกัน พวกนายอยู่ในเมืองก็ถูกโจมตีแตกหักได้ง่ายดายด้วยซ้ำ ดังนั้นสถานการณ์ของพวกนายก็จะยิ่งอยู่ยิ่งถูกกระทำมากขึ้นเรื่อยๆในอนาคต”

ซัยยิตได้ยินแบบนี้ สีหน้าท่าทางเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก

ตั้งแต่ฮามิดได้รับชัยชนะครั้งใหญ่ในการต่อสู้ป้องกันสองครั้ง ก็เพื่อชี้นำทางให้กับฝ่ายค้าน และก็เป็นสงครามสองครั้งนั้น ทำให้ซัยยิตและหัวหน้าของเขาเข้าใจว่า การต่อสู้โจมตีป้อมปราการนั้นยากเกินไปจริงๆ เป้าหมายในการต่อสู้หนึ่งถึงสองครั้งไม่ไหวกลับเป็นเรื่องเล็กน้อย จำนวนบุคลากรของฝั่งเราบาดเจ็บเสียชีวิตดังนั้นจึงก่อให้เกิดทหารใจเสีย นี่ถึงเป็นปัญหายุ่งยากที่สุด

สงครามแบบนี้ เพียงแค่มีต่อไปอีกสองสามครั้ง พลทหารในกองทัพก็จะต้องกลัวการต่อสู้โจมตีป้อมปราการมากที่สุดอย่างแน่นอน หลังจากนั้น กลัวว่าไม่มีใครกล้าต่อสู้โจมตีป้อมปราการด้วยซ้ำ

สถานการณ์แบบนี้ สำหรับพวกเขา ถูกกระทำเป็นอย่างยิ่งจริงๆ

เมื่อเย่เฉินเห็นเขาไม่พูดอะไร ก็พูดต่อไปด้วยรอยยิ้มมุมปากว่า: “อันที่จริงความคิดของฉันง่ายดายมาก ทหารหลายหมื่นนายของสำนักว่านหลง ต่อให้ปกติส่วนใหญ่จะทำภารกิจอยู่ในต่างประเทศ แต่ปกติพวกเขาก็ยังต้องการฐานทัพที่เป็นมั่นเป็นเหมาะมาสนองการใช้ชีวิตการฝึกฝนและการพักผ่อนเตรียมการ ดังนั้นฉันอยากจะเป็นตัวแทนของสำนักว่านหลง เจรจาต่อรองหาทางออกกับพวกนาย”

แม้ว่าซัยยิตไม่พูดอะไร แต่สายตาก็มองดูเย่เฉินโดยตลอด และราวกับรอเนื้อหาข้างหลังของเย่เฉิน

เมื่อเย่เฉินเห็นแบบนี้ ก็เอ่ยปากพูดว่า: “ก่อนอื่น พวกนายให้ที่ดินหนึ่งร้อยตารางกิโลเมตรเป็นฐานทัพด้านหลัง สำหรับค่าตอบแทน สำนักว่านหลงนอกเหนือจากรวมกันในการป้องกันเมื่อพวกนายถูกโจมตี ยังจะช่วยเหลือพวกนายฝึกฝนทหารต่อไป”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินนิ่งเล็กน้อย และพูดด้วยความทอดถอนหายใจ: “ระดับการฝึกทหารของพวกนายแย่แค่ไหน ฉันคิดว่าฉันไม่ต้องพูดให้เห็นภาพนะ ตัวของอาวุธก็ใช้ไม่ได้ ถ้าหากการฝึกฝนตามไม่ทันอีก สถานการณ์ของพวกนายยิ่งอยู่ยิ่งจะน่าอับอายมากขึ้นเรื่อยๆ”

สีหน้าท่าทางของซัยยิตเปลี่ยนไปเล็กน้อย คำพูดของเย่เฉิน ก็เอ่ยถึงความเจ็บปวดแต่ไหนแต่ไรมาของพวกเขาจริงๆ

ระดับการต่อสู้โดยรวมของทหารระดับพื้นฐานนั้นต่ำมาก ซึ่งเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้พ่ายแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เนื่องจากว่าระดับกองกำลังโดยรวมของพวกเขาแย่มาก ระดับเจ้าหน้าที่ก็ใช้ไม่ได้ และระดับของทหารที่ได้รับการฝึกฝนนั้นแย่กว่าปกติ

ในเวลานี้เย่เฉินพูดต่อไปว่า: “กำลังการต่อสู้ของกองทัพ ในความคิดเห็นของฉัน โดยทั่วไปขึ้นอยู่กับสามประการ ประการแรกก็ย่อมเป็นระดับอาวุธและอุปกรณ์ ประการที่สองคือระดับของยุทธศาสตร์และกลยุทธ์ที่ผู้บริหารกำหนด สุดท้ายก็เป็นสิ่งสำคัญที่สุด ก็คือความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของทหารเดี่ยว พวกนายคงจะได้ยินข่าวมาบ้าง ถ้าหากมีพวกเขามาช่วยพวกนายฝึกฝนทหาร เชื่อว่าใช้เวลาไม่นาน ระดับทหารของพวกนายก็จะมีการเปลี่ยนแปลงในด้านคุณภาพ”

สีหน้าของซัยยิต ทันใดนั้นก็มีความปรารถนาบางอย่างที่ควบคุมไม่ได้

ในเวลานี้ เย่เฉินก็พูดอีกว่า: “นอกเหนือจากนี้ เพื่อแสดงความจริงใจของสำนักว่านหลง ก็เพื่อทำให้พวกนายวางใจมากยิ่งขึ้น ฉันคิดว่าพวกนายเลือกฐานทัพให้กับสำนักว่านหลง สามารถอยู่ตรงกลางระหว่างเมืองหลวงของพวกนายกับพื้นที่ภูเขาทางตอนเหนือได้ ด้วยแบบนี้ สำนักว่านหลงก็อยู่ในตรงกลางของพื้นที่กันชน สำหรับพวกนาย ก็เทียบเท่ากับว่าเป็นเกราะกำบังอีกชั้นหนึ่ง”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าท่าทางของซัยยิตก็สบายใจขึ้นมาก

เนื่องจากระดับการพัฒนาภายในประเทศในปัจจุบันยังล้าหลังมาก สงครามระหว่างพวกเขากับฝ่ายค้าน โดยพื้นฐานแล้วยังคงอยู่ในหมวดการทำสงครามระยะประชิด เนื่องจากว่าขาดแคลนอาวุธระยะไกลที่แม่นยำ พวกเขาทั้งสองฝ่ายไม่ว่าใครจะโจมตีอีกฝ่าย ก็ต้องส่งทีมทหารเข้าเมือง ดังนั้น ถ้าหากฐานทัพของสำนักว่านหลงก็ประกบอยู่ตรงกลางของทั้งสองฝ่าย ถ้าอย่างนั้นก็ทำหน้าที่เป็นกันชนได้ดีเป็นอย่างมากจริงๆ

ในเวลานี้ซัยยิตก็เอ่ยปากพูดสักที และถามเย่เฉินพูดว่า: “คุณเย่ พวกเราจะเชื่อได้ยังไงว่าสำนักว่านหลงจะช่วยเหลือร่วมกันในการป้องกันพวกเรา ถ้าเกิดในสำนักว่านหลงกบฏ ร่วมมือกับฝ่ายค้านขึ้นมางั้นพวกเราก็ยิ่งอันตรายมากไม่ใช่หรอกเหรอ?”

เย่เฉินโบกมือ และพูดอย่างจริงจังว่า: “สถานการณ์แบบนี้ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ไม่มีทางเกิดขึ้นในสำนักว่านหลงตลอดกาล!”

จากนั้น เย่เฉินก็มองไปทางว่านพั่วจวิน และพูดอย่างราบเรียบ: “ว่านพั่วจวิน นายมาอธิบายให้ซัยยิตว่าทำไมไม่มีทางเกิดสถานการณ์แบบนี้ขึ้น”

ว่านพั่วจวินพยักหน้า และพูดด้วยสีหน้าท่าทางที่จริงจังว่า: “สำนักว่านหลงได้เริ่มการเปลี่ยนแปลงรูปแบบภายในแล้ว ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ธุรกิจรับจ้างของเราจะปฏิบัติตามกฎระเบียบระหว่างประเทศ พูดได้ว่า ในอนาคตธุรกิจรับจ้างของเราจะร่วมมือกับประเทศต่างๆที่รัฐบาลถูกต้องตามกฎหมาย นอกเหนือจากนี้ ไม่มีทางรับงานอื่นใด”

เย่เฉินมองดูซัยยิต ถามด้วยรอยยิ้มว่า: “ซัยยิต นายฟังเข้าใจมั้ย? ต่อไปสำนักว่านหลงเตรียมตัวที่จะล้างมลทินอย่างหมดจด ดังนั้น ตราบใดที่เขาอยู่ในประเทศของพวกนาย ก็จะต้องร่วมมือกับพวกนาย ถ้าหากร่วมมือกับฝ่ายค้าน ก็ละเมิดกฎหมาย เรื่องราวแบบนี้ สำนักนักว่านหลงดูถูกเหยียดหยามอย่างยิ่งที่จะทำสิ่งนี้”

จากนั้น เย่เฉินก็พูดอีกว่า: “ยิ่งไปกว่านั้นพูดจริงๆ ในฝ่ายค้านเหล่านี้ นอกเหนือจากฮามิดที่ใช้ชีวิตได้ดี คนอื่นใครบ้างที่ไม่ใช่ว่าใช้ชีวิตอย่างยากลำบากด้วยการไม่ฟุ่มเฟือย? รายได้ต่อปีของสำนักว่านหลงก็เกินสิบพันล้านดอลลาร์ นายคิดว่าพวกฝ่ายค้านนี้เอาอะไรมาว่าจ้างพวกเขา?”

เมื่อซัยยิตได้ยินแบบนี้ ในใจก็เชื่อไปส่วนใหญ่แล้ว

แต่ว่า จากหลักการพื้นฐานของการเจรจาต่อรอง เขายังคงต้องการยืนหยัดขึ้นอีกครั้ง ไม่แสดงสัญญาณที่พอใจตั้งแต่เนิ่นๆ แบบนี้อย่างน้อยยังสามารถช่วงชิงผลประโยชน์อื่นได้อีก

ดังนั้น เขาพูดกับเย่เฉินว่า: “คุณเย่ ผมคิดว่าเงื่อนไขเหล่านี้ ไม่เพียงพอให้พวกเรามอบที่ดินหนึ่งร้อยตารางกิโลเมตรให้กับสำนักว่านหลงได้ ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ว่านพั่วจวินยังมีนักโทษหนึ่งหมื่นห้าพันนายอยู่ในมือของพวกเรา ตรงนี้ สำนักว่านหลงต้องให้คำอธิบายกับพวกเรา”

เย่เฉินพยักหน้า โบกมือ แล้วพูดว่า: “ซัยยิต นายก็ไม่ต้องเล่นสงครามจิตวิทยาที่นี่ ฉันเรียกทุกคนมาพูดคุยเรื่องราวด้วยกัน ก็หวังว่าทุกคนสามารถที่จะเปิดใจ จริงใจเปิดเผยพูดคุยกันดีๆเกี่ยวกับทางออกที่เป็นประโยชน์กับทุกคน ไม่ใช่เพื่อให้ให้ฝ่ายใดคนหนึ่งพอใจ”