สมิธพูดถึงตรงนี้ เปลี่ยนเรื่องพูด แล้วก็พูดอีกว่า: “ยิ่งไปกว่านั้น! การแพทย์ตะวันตกของพวกเรามีหลายสิ่งหลายอย่าง แต่การแพทย์ตะวันออกของพวกคุณกลับไม่มีด้วยซ้ำ! ตัวอย่างเช่นโรคจิตเภทตัวอย่างเช่นโรคระบาดตัวอย่างเช่นโรคภูมิคุ้มกันบกพร่องที่สร้างภูมิคุ้มกันเพื่อป้องกันโรคแบบนี้ยังมีโรคภาวะไทรอยด์เป็นพิษคอพอกโรคของระบบต่อมไร้ท่อของตัวเอง…….”
ในเวลานี้ สมิธส่ายหน้าไปด้วย ก็พูดด้วยรอยยิ้มไปด้วยว่า: “มีตัวอย่างที่คล้ายกันมากเกินไป ผมก็จะไม่แจกแจงออกมาทีละเล็กน้อย สรุป ผมคิดว่า พวกเราปฏิเสธไม่ให้ยาของพวกคุณเข้าวางจำหน่ายในตลาดของพวกเรา สำหรับประชาชนของพวกเรา ไม่ได้สูญเสียอะไร เพราะว่าในประเทศของพวกเรา ก็มีทางเลือกที่ดีกว่า!”
ความนับถือตัวเองของเว่ยเลี่ยง เจ็บปวดอย่างมากจากความภาคภูมิใจที่ลึกซึ้งภายในใจของสมิธแบบนี้
เขารู้ดีมากว่าท่าทีแบบนี้ของสมิธ ภายนอกดูเหมือนจะเคารพอีกฝ่าย แต่ในความเป็นจริง ภายในใจของเขาก็ดูถูกและเหยียดหยามการแพทย์ตะวันออก
เมื่อเห็นเขาดูแคลนการแพทย์ตะวันออกอย่างไม่แยกถูกแยกผิด เว่ยเลี่ยงก็อดไม่ได้ที่จะถามเขาว่า: “คุณสมิธ คุณบอกว่ายาของตะวันตกดีกว่ายาตะวันออก งั้นผมอยากจะขอจะถามคุณว่า ตอนนี้ตะวันตกสามารถรักษามะเร็งระยะสุดท้ายได้หรือเปล่า?”
“มะเร็งระยะสุดท้าย?”สีหน้าของสมิธนิ่งไปอย่างกะทันหัน และเอ่ยปากพูดว่าในทันที: “มะเร็งระยะสุดท้ายเป็นปัญหาทางการแพทย์ทั่วโลก มียามุ่งเป้าและยังไม่เกิดการดื้อยา บางทีอาจจะสามารถยืดชีวิตได้ไม่กี่เดือน แต่ถ้าหากถึงขั้นสุดท้ายของการลุกลามไปทั่วร่างกายแล้ว พระเจ้าก็ไม่มีวิธีการแก้ไขปัญหา”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ความโศกเศร้าวูบวาบผ่านคิ้วของเขาเล็กน้อย ก็ส่ายหน้ายิ้มเล็กน้อยในทันที และพูดอย่างประชดประชันและดูถูกเหยียดหยาม: “แต่ว่า ถึงอย่างนั้น ยาแผนปัจจุบันเป็นอำนาจเด็ดขาดในด้านโรคมะเร็งอีกด้วย!”
เว่ยเลี่ยงอดกลั้นความโกรธแล้วพยักหน้า และพูดอย่างจริงจัง: “ผมยอมรับ ยาแผนปัจจุบัน เป็นวิธีการรักษาที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในโลก มีส่วนช่วยอย่างมากต่อสังคมมนุษย์ทั้งหมดจริงๆ แต่นี่ก็ไม่ใช่เงื่อนไขทั้งหมดที่คุณไม่ยอมรับการแพทย์ตะวันออก”
จากนั้น เขาก็ถามสมิธกลับว่า: “ไม่ทราบว่าคุณสมิธเคยได้ยินมาบ้างหรือเปล่า เรื่องของผู้ประกอบการคนหนึ่งที่มีชื่อเสียงในหัวเซี่ย(ชื่อเรียกประเทศจีนสมัยก่อน)ที่ป่วยเป็นมะเร็งตับอ่อนระยะสุดท้ายเมื่อนานมาแล้ว แต่ตอนนี้หายดีอย่างสมบูรณ์แล้ว?”
สมิธพูดอย่างดูถูกว่า: “นี่มันจะเป็นไปได้ยังไง? มะเร็งตับอ่อนระยะสุดท้ายยังหายดีได้ นี่เป็นเรื่องน่าตลกที่มากที่สุดในประวัติศาสตร์การแพทย์! คุณอย่าบอกกับผมว่า ผู้ป่วยรายนี้รักษาหายดีด้วยการแพทย์แผนโบราณตะวันออก”
“ถูกต้อง!”เว่ยเลี่ยงยืดอกให้ตรงพูดว่า: “มะเร็งตับอ่อนระยะสุดท้ายที่การแพทย์ตะวันออกวินิจฉัยว่าต้องตาย ก็ถูกการแพทย์ตะวันออกรักษาหายดี!”
“เป็นเพราะเทคโนโลยีทางการแพทย์ชั้นนำเหล่านั้น เขาถึงสามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้!”
“ไม่อย่างนั้น สามปีก่อนเขาอาจจะจากผมไปแล้ว!”
“ดังนั้น ถ้าหากคุณสามารถรับประกันได้ว่า รับยาขยะที่ไม่ทราบที่มานี้ของคุณไว้ อีกอย่างเริ่มตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ไม่ต้องพูดถึงอะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้าย ผมก็สามารถรักษาท่าทางสุภาพของผมได้ นั่งทานอาหารมื้อนี้กับคุณที่นี่!”
“ไม่อย่างนั้น ผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้!”
“และสามหมื่นดอลลาร์สหรัฐนั้นของคุณ ผมไม่คืนให้คุณสักบาทเดียว!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...