ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3528

สมิธในตอนนี้ไม่รู้เลยว่า แม้แต่โอกาสที่เว่ยเลี่ยงให้เขาคุกเข่าก็ไม่มีแล้ว

ขณะเดียวกันทางด้านเว่ยเลี่ยง ตอนนี้กำลังอยู่ในระหว่างทางบินกลับไปที่เมืองจินหลิง

แม้ว่าเครื่องบินส่วนตัวลำนี้ของเย่เฉินจะไม่เร็วเท่าเครื่องบินคองคอร์ด แต่การตกแต่งข้างในก็ไม่ได้แย่ไปกว่าเครื่องบินคองคอร์ดเลย ห้องพักผ่อนบนเครื่องยังหรูหรากว่าห้องพักในโรงแรมระดับห้าดาวเสียอีก ตลอดการเดินทางไม่รู้สึกถึงความลำบากเลยสักนิด

ทางด้านสมิธ พอเช้าวันรุ่งขึ้นก็ติดต่อเส้นสายตำรวจ ให้ช่วยสืบหาที่พักของเว่ยเลี่ยง

เขารู้แค่ว่าอีกฝ่ายชื่อเว่ยเลี่ยง แต่ไม่รู้ว่าสะกดเป็นภาษาอังกฤษยังไง ดังนั้นจึงหาไม่เจอแถมยังเสียแรงไปเปล่าๆอีกด้วย

ต่อมาเพื่อนตำรวจจึงใช้มาตรการ ดึงสถิติข้อมูลของนักท่องเที่ยวเพศชายสัญชาติหัวเซี่ยที่ทำเรื่องเข้าพักในโรงแรมเมื่อวานออกมาทั้งหมด และให้สมิธนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์คอยดูทีละภาพ ใช้เวลาดูหนึ่งชั่วโมงติดๆ ในที่สุดก็แน่ใจแล้วว่าเว่ยเลี่ยงพักอยู่ที่โรงแรมไหนและเลขห้องอะไร

เพื่อนตำรวจช่วยโทรติดต่อโรงแรมให้ จากนั้นก็ตบบ่าสมิธ พูดยิ้มๆว่า “นายไม่ต้องกังวลนะ ฉันถามโรงแรมแล้ว เจ้าหนุ่มที่ชื่อเว่ยเลี่ยงนี่จองห้องพักไว้หนึ่งอาทิตย์ เพราะฉะนั้นแล้วเขาไม่ไปจากที่นี่ในเร็วๆนี้แน่”

สมิธถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก รีบเอ่ยว่า “ขอบใจมากพีท ไว้วันหลังฉันจะพานายไปดื่มนะ！”

อีกฝ่ายพูดยิ้มๆกลับมาว่า “ไม่ต้องเกรงใจ ว่าแต่อยากให้ฉันไปด้วยหรือเปล่า?”

สมิธโบกมือ “ไม่ต้องๆ ฉันไปขอโทษเขานะ ถ้าพาตำรวจไปด้วย อีกฝ่ายจะคิดว่าฉันพาไปข่มขู่เขาล่ะสิไม่ว่า”

“โอเค” อีกฝ่ายพยักหน้า เอ่ยขึ้นมาว่า “งั้นฉันจะเปรยๆกับทางผู้จัดการโรงแรมไว้ให้แล้วกัน เผื่อโรงแรมไม่ให้นายเข้า”

“ได้！”

สมิธออกมาจากสถานีตำรวจ ขับรถมุ่งตรงไปยังโรงแรมที่เว่ยเลี่ยงเข้าพัก