เมื่อได้ยินเรื่องนี้ สมิธกล่าวกับเย่เฉินว่า “คุณเย่ เรื่องนี้ผมไม่สามารถรับปากคุณได้ทันที แต่ผมจะพยายามหาวิธีดำเนินการเพื่อให้บรรลุ”
เมื่อเย่เฉินได้ยินคำตอบของเขา ก็เข้าใจทันที
หากสมิธไม่ได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลกลาง เขาจะไม่มีความสามารถที่จะดำเนินการเพื่อให้เรื่องนี้บรรลุด้วยซ้ำ
เนื่องจากในเมื่อกล่าวว่าจะพยายามหาวิธีดำเนินการเพื่อให้บรรลุ ดังนั้นผู้ที่สนับสนุนอยู่เบื้องหลังเขาจะต้องเป็นรัฐบาลกลางอย่างแน่นอน
ดังนั้น เย่เฉินจึงกล่าวอีกว่า “นอกจากนั้น ผมยังขอให้ FDA เปิดไฟเขียวให้ยาทั้งหมดในอนาคตของบริษัทผลิตยาเก้าเสวียน แต่ผมจะไม่ทำให้คุณลำบากใจ โดยจะไม่ให้พวกคุณปล่อยผ่านโดยไม่มีการตรวจสอบใด ๆ เพียงแต่พวกคุณสามารถอนุมัติเอกสารของพวกเราภายในหนึ่งเดือน”
สมิธรู้สึกว่าเรื่องนี้เขาสามารถตัดสินใจได้โดยตรง อย่างไรก็ตามเพราะแต่ละปี FDA นั้นได้ปล่อยผ่านผลิตภัณฑ์ยาไปไม่น้อย ถ้าจะให้โควตานี้กับบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ
ดังนั้น เขาจึงกล่าวว่า “เรื่องนี้ไม่มีปัญหา คุณเย่วางใจได้”
เย่เฉินพยักหน้าและกล่าวว่า “สำหรับเงื่อนไขที่สาม พวกคุณต้องเปิดเผยประสิทธิภาพที่แท้จริงของยาเกิดใหม่เก้าเสวียนต่อสาธารณชนทันที และพวกเราต้องการให้ FDA ออกหน้ารับประกันยาเกิดใหม่เก้าเสวียนไปทั่วโลก”
สมิธกล่าวโดยไม่ลังเลว่า “เรื่องนี้ไม่มีปัญหา ตอนนี้คนที่ใช้ยาเกิดใหม่เก้าเสวียนในสหรัฐอเมริกาคือลูกชายของผมคนเดียวเท่านั้น ผมสามารถเปิดเผยขั้นตอนการรักษาและผลลัพธ์ของลูกชายทั้งหมด”
เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ เย่เฉินเปลี่ยนหัวข้อและกล่าวอย่างจริงจังว่า “อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าประเทศใดที่ต้องการนำยาเกิดใหม่เก้าเสวียนเข้าไปวางจำหน่ายในประเทศ ก็ต้องปฏิบัติตามกฎของพวกเรา! มิฉะนั้น พวกเราจะไม่นำยาไปวางจำหน่ายในประเทศนั้น”
สมิธรีบกล่าวว่า “คุณเย่ ส่วนแบ่งการตลาดของสหรัฐอเมริกานั้นใหญ่มาก หากพวกคุณละทิ้งตลาดสหรัฐอเมริกาด้วยเหตุผลแค่นี้ โปรดอภัยถ้าผมจะกล่าวตามตรงว่า การตัดสินใจของคุณค่อนข้างจะเอาแต่ใจมากไปหรือเปล่า?”
“เอาแต่ใจ?” เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “บอกตามตรง ยาชนิดนี้ถูกจำกัดด้วยปัญหาทางกระบวนการผลิต และผลผลิตค่อนข้างน้อย! ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการขายในอนาคต ถ้ายาชนิดนี้ไม่สามารถเข้าสู่ตลาดอเมริกา งั้นมีแต่พวกคุณสูญเสีย ไม่ใช่พวกเราสูญเสีย!”
หลังจากหยุดชั่วครู่ เย่เฉินกล่าวอีกว่า “ถ้าใช้คำพูดของพวกคุณ พูดว่าอย่างไร อ้อ! มันเรียกว่า ‘I don't give a shit’!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...