ขณะนี้ นักวิจัยชาวเอเชียได้รวบรวมความกล้าและกล่าวว่า “คุณร็อดเจอร์ส ผมขอแนะนำว่าทางที่ดีควรไปทำการสำรวจภาคสนามที่เมืองจินหลิงก่อน แล้วจึงนำตัวอย่างสิ่งแวดล้อมสำหรับการวิจัยกลับมา เช่น อากาศ ดิน น้ำบาดาล น้ำผิวดิน น้ำฝนของที่นั่นเป็นต้น”
เมื่อเห็นเขาเป็นชาวเอเชีย ร็อดเจอร์สถามด้วยความสงสัย “คุณเป็นคนหัวเซี่ยหรือ?”
“ไม่ใช่ครับ ผมเป็นคนญี่ปุ่น?”
ร็อดเจอร์สถามอีกว่า “คุณคิดว่าจำเป็นต้องไปสำรวจถึงที่นั่นหรือ?”
ชายคนนั้นตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ก่อนที่ผมจะย้ายถิ่นฐานมาที่สหรัฐอเมริกา ผมได้วิจัยและพัฒนาจุลินทรีย์ที่ญี่ปุ่นมาหลายปีแล้ว ขณะนั้น ญี่ปุ่นอยู่ในช่วงเศรษฐกิจเฟื่องฟู และทุกสาขาอาชีพต่างเลียนแบบผลิตภัณฑ์ได้อย่างยอดเยี่ยมแซงหน้าต่างประเทศ ไม่ใช่แค่รถยนต์ เลนส์ เหล็ก ยารักษาโรค และแม้แต่การผลิตเหล้า!”
หลังจากนั้น ชายคนนั้นอธิบายต่อไปอีกว่า “ตอนนั้น โรงกลั่นของญี่ปุ่นหลายแห่งมอบหมายให้พวกเรา ช่วยพวกเขาทำวิจัยและพัฒนาย้อนกลับวิสกี้ของประเทศตะวันตก และเหล้าหมาวถายของหัวเซี่ย การเลียนแบบวิสกี้ตะวันตกนั้นเป็นเรื่องที่ง่ายมาก และพวกเราสามารถพิชิตได้อย่างรวดเร็ว และไม่นานสามารถผลิตวิสกี้ญี่ปุ่นที่ดีกว่าต้นตำรับ โดยคุณภาพและรสชาติที่เหนือกว่าวิสกี้ของยุโรป ทำให้ได้รับส่วนแบ่งการตลาดมากมาย แต่เฉพาะเหล้าหมาวถายของหัวเซี่ยเท่านั้นที่ไม่สามารถเลียนแบบได้”
ร็อดเจอร์สถามเขาว่า “ทำไม? เหล้าหมาวถายมีอะไรเป็นพิเศษหรือ?”
“มันพิเศษจริง ๆ” นักวิจัยชาวญี่ปุ่นอธิบายว่า “พวกเราใช้วิธีการเดียวกันเพื่อทำการวิจัยและพัฒนาย้อนกลับเหล้าหมาวถาย แต่พบว่ารสชาตินั้นแย่กว่ามาก!”
“ภายหลังพวกเราถึงได้รู้ว่าหัวเซี่ยมีโรงบ่มเหล้าท้องถิ่นหลายแห่งที่พยายามเลียนแบบเหล้าหมาวถายแล้ว แต่ต่างล้มเหลวทั้งหมด เหตุผลนั้นลึกลับมาก กระบวนการเดียวกัน วัตถุดิบเดียวกัน และสูตรเดียวกัน แต่มีเพียงที่หมาวถายเท่านั้นถึงจะสามารถผลิตเหล้าหมาวถายรสชาตินั้นได้ ถ้าออกจากสถานที่นั้น ต่อให้เลียนแบบได้เหมือนมากแค่ไหน แต่ก็เหมือนกับขาดจิตวิญญาณไป”
อีกฝ่ายรีบโค้งคำนับด้วยความตื่นเต้นและกล่าวว่า “ผมชื่อชุนเป นากามูระ ก่อนจะย้ายถิ่นฐานมาที่สหรัฐอเมริกา ผมทำงานที่สถาบันวิจัยแห่งชาติ จากนั้นก็ย้ายไปทำงานที่บริษัทผลิตยาโคบายาเพื่อทำการวิจัยและพัฒนาสารจุลินทรีย์ และตอนนี้ผมทำงานให้กับเฉียงเซิงกรุ๊ป! ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งมีส่วนร่วมในการวิจัยและพัฒนายาวิเศษนี้ ผมจะพยายามทำทุกอย่างจนสุดความสามารถ!”
“บริษัทผลิตยาโคบายา ร็อดเจอร์สถามด้วยความประหลาดใจ “คือบริษัทผลิตยาโคบายา ที่ถูกบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนควบกิจการหรือเปล่า?”
“ถูกต้อง! ชุนเป นากามูระพยักหน้าทันที “ต่อมาบริษัทผลิตยาโคบายาละทิ้งการวิจัยและพัฒนาจุลินทรีย์ และเปลี่ยนเป็นวิจัยและพัฒนายาสมุนไพรจีนอย่างสมบูรณ์ดังนั้นผมจึงลาออกมา”
“ดี!” ร็อดเจอร์สพยักหน้าและกล่าวว่า “เมื่อเป็นเช่นนั้น ให้คุณตั้งทีมและไปที่หัวเซี่ยทันที เพื่อทำการตรวจสอบและวิจัย! และไปดูสถานที่ตั้งของบริษัทผลิตยาเก้าเสวียน เพื่อดูว่ามันมีอะไรเป็นพิเศษ! แล้วทดลองผลิตยาเกิดใหม่เก้าเสวียนในพื้นที่นั้น เพื่อดูว่ามันจะได้ผลหรือไม่?!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...