ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3569

ความแข็งแกร่งของเฉินจงเหล่ยอยู่ในสำนักว่านหลง เป็นอันดับสองรองจากว่านพั่วจวิน มีเขานำทีม ลอบสังหารผู้นำโจรสลัดก็ย่อมง่ายมากเป็นธรรมดา

ดังนั้น เย่เฉินก็เอ่ยปากพูดว่า: “หลังจากที่ฆ่าเขาแล้ว สำนักว่านหลงก็ประกาศต่อภายนอกในทันที การตัดหัวครั้งนี้เป็นการรักษาความปลอดภัยเส้นทางการเดินเรือของอ่าวเอเดน ถ้าหากโจรสลัดในพื้นที่อ่าวเอเดนยังคงต่อต้านสำนักว่านหลงต่อไป สำนักว่านหลงขอสงวนสิทธิ์ในการจัดการการคุกคามทั้งหมดโดยใช้กำลัง”

จากนั้น เย่เฉินก็พูดอีกว่า: “ตอนนี้เจ้าของเรือและบริษัทเดินเรือทั่วโลก ต่างให้ความสนใจกับความขัดแย้งระหว่างสำนักว่านหลงกับบัลเดอร์ในครั้งนี้ นายจะต้องผ่านเรื่องนี้ ทำให้เจ้าของเรือและบริษัทเดินเรือทั้งหมดไว้วางใจสำนักว่านหลงเป็นมาก ในขณะเดียวกันต้องทำให้องค์กรโจรสลัดเหล่านั้นเข้าใจเหตุผลอย่างหนึ่ง ถ้าหากพวกเขากล้าที่จะต่อต้านสำนักว่านหลง งั้นพวกเขาก็มีเพียงตายทางเดียว! เป้าหมายสูงสุดของพวกเราคือ ตราบใดที่มีเรือบรรทุกสินค้าที่กองกำลังติดอาวุธคุ้มกันของสำนักว่านหลง ก็ไม่มีโจรสลัดคนไหนกล้าเข้าไปยุ่งเกี่ยว ด้วยแบบนี้ สำนักว่านหลงอยู่ในด้านของกองกำลังติดอาวุธคุ้มกันนี้ ก็สามารถครอบครองตำแหน่งได้อย่างสำเร็จ”

ว่านพั่วจวินรีบถาม: “คุณเย่ ถ้าเป็นแบบนี้ โจรสลัดเหล่านี้จะไม่มีทางทำเงินได้ เกรงว่าจะต่อสู้กับพวกเราจนตกตายไปด้วยกันทั้งสองฝ่าย สำนักว่านหลงกลับไม่กลัวทหารต๊อกต๋อยเหล่านี้ แต่ถ้าหากพวกเขาใช้มาตรการรุนแรงเพื่อแก้แค้นเรือพาณิชย์ ผมกลัวว่าจะสร้างความเสียหายอย่างอื่น”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ดังนั้นสิ่งที่พวกเราจะทำในอนาคต เป็นเจ้าแห่งวงการกองกำลังติดอาวุธคุ้มกัน แต่ไม่ใช่การผูกขาดของอุตสาหกรรมนี้”

“จำนวนเรือบรรทุกสินค้าที่ผ่านคลองสุเอซทุกปีมีประมาณสองหมื่นกว่าลำ เมื่อคำนวณจากการคุ้มกันหนึ่งรอบก็หลายแสนดอลลาร์สหรัฐ เฉพาะตลาดกองกำลังติดอาวุธคุ้มกันในอ่าวเอเดน หนึ่งปีก็มีมูลค่าหลายหมื่นล้านดอลลาร์ ตลาดใหญ่ขนาดนี้ พวกเรากินทั้งหมดไม่ได้”

“ดังนั้น ถึงเวลานายต้องพูดกับเจ้าของเรือและบริษัทเดินเรือเหล่านี้ให้ชัดเจน สำนักว่านหลงอย่างมากที่สุดสามารถครอบคลุมความต้องการคุ้มกันโดยรวมในอ่าวเอเดนได้เพียงห้าสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น นั่นก็หมายความว่า เรือขนสินค้าสองหมื่นลำในปีนี้ สำนักว่านหลงกินแค่ครึ่งหนึ่ง ที่เหลือก็ไม่รับสักลำ”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดต่อไปว่า: “ส่วนใครจะได้รับโควตาหนึ่งหมื่นลำในหนึ่งปีนี้ ถึงเวลานั้นก็ให้พวกเขามาประมูลกันเอง ถ้าหากราคาก่อนหน้านี้คือห้าแสนดอลลาร์สหรัฐต่อหนึ่งครั้ง งั้นสำนักว่านหลงมีคุณค่ามากขนาดนี้ อย่างน้อยก็เจ็ดแปดแสนดอลลาร์สหรัฐต่อครั้งหนึ่งถึงจะพอไปได้”

“ถ้าหากการประมูลสำเร็จ ก็ย่อมมีสำนักว่านหลงคุ้มกันความปลอดภัยเรือเป็นธรรมดา ถ้าหากประมูลไม่สำเร็จ งั้นก็ทำได้เพียงไปหาบริษัทคุ้มกันอื่น ด้วยแบบนี้ สำนักว่านหลงก็ถือได้ว่าเหลืออาหารสำหรับโจรสลัดเหล่านั้น ตราบใดที่พวกเขาไม่มาหาเรื่องสำนักว่านหลง เรือบรรทุกสินค้าที่เหลือหนึ่งหมื่นลำ พวกเขาจะปล้นยังไงก็เรื่องของพวกเขา”

เย่เฉินให้สำนักว่านหลงทำกองกำลังติดอาวุธคุ้มกันเรือ หนึ่งคือเพื่อล้างมลทิน สองคือเพื่อทำให้สำนักว่านหลงสามารถที่จะทำกำไรผ่านช่องทางจริงจังต่อไปได้

ดังนั้น สำนักว่านหลงไม่มีหน้าที่กวาดล้างกลุ่มโจรสลัดทั้งหมดในอ่าวเอเดน

ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากที่ตั้งทางภูมิศาสตร์พิเศษและสภาพแวดล้อมทางการเมืองของอ่าวเอเดน สำนักว่านหลงก็ไม่สามารถดำเนินการโจมตีองค์กรโจรสลัดไหนได้อย่างอุกอาจ วิธีที่ดีที่สุดที่จะใช้ก็คือการกระทำตัดหัว และตัดหัวสามารถสร้างการยับยั้งที่ยิ่งใหญ่ต่อองค์กรโจรสลัดได้เท่านั้น แต่ไม่สามารถซัดองค์กรโจรสลัดจนพินาศได้อย่างสมบูรณ์

ในความคิดของเย่เฉิน สถานการณ์ที่ดีที่สุดสำหรับสำนักว่านหลง ก็คือผ่านความแข็งแกร่งและยุทธวิธีอันแข็งแกร่ง ทำให้โจรสลัดทุกคนเกรงกลัวสำนักว่านหลง จากนั้นจึงหันความสนใจไปที่อีกครึ่งหนึ่งของเรือบรรทุกสินค้า

ด้วยวิธีนี้ ต้นทุนคุ้มกันของสำนักว่านหลงไม่เพียงแต่จะลดลงอย่างมากเท่านั้น ค่าใช้จ่ายคุ้มกันก็สามารถอยู่ในการแข่งขันของบริษัทเดินเรือรายใหญ่ต่างๆ ก็เป็นน้ำขึ้นเรือย่อมสูงอย่างไม่หยุดหย่อน

ในเวลาเดียวกัน แม้ว่าโจรสลัดเหล่านั้นไม่กล้าหาเรื่องสำนักว่านหลง แต่หลังจากที่พวกเขาหลบหลีกสำนักว่านหลง ก็ยังคงมีข้าวกิน นี่ก็ไม่จำเป็นต้องบีบคั้นพวกเขาจนต้องต่อสู้สุดชีวิตกับสำนักว่านหลง

ว่านพั่วจวินเข้าใจความหมายของเย่เฉินในทันที และกล่าวด้วยความเคารพว่า: “ผมเข้าใจแล้วครับคุณเย่ หลังจากที่คืนนี้กำจัดบัลเดอร์แล้ว ผมจะส่งคนไปคุยกับโจรสลัดเหล่านี้ ตราบใดที่พวกเขาไม่ต่อต้านสำนักว่านหลง ก็จะไว้ชีวิตพวกเขา ไม่อย่างนั้น ฆ่าตายทั้งหมด!”