ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 357
บทที่ 357
ครูประจำชั้นของอู๋ฉีและเพื่อนร่วมห้องในหอพักเดียวกันเกือบจะถูกเขาทรมานจนแทบบ้า
พวกเขาฝืนทนต่ออาการคลื่นไส้ จะส่งอู๋ฉีกลับไปหาหมอที่นั่น
คนนั้นที่ถูกอู๋ฉีลากออกมาจากห้องน้ำ ชายชราที่ถูกโยนนั่งร้องไห้อยู่กับพื้น "สมองมีปัญหาก็อย่าปล่อยมันออกมา!แม้แต่อึก็ยังมาแย่งนะ!"
ครูประจำชั้นรู้สึกอึดอัด หยิบกระเป๋าตังค์ออกมา ยื่นให้ชายชราห้าร้อย พูด "ลุง นี่ชดเชยค่าเสียหาย ขอให้ท่านโปรดอภัย... "
ชายชราคิดไม่ถึงมาก่อนว่าอย่างนี้ก็หาเงินได้ห้าร้อย ความลำบากที่ได้รับเมื่อกี้หายเป็นปลิดทิ้ง หลังจากนั้นก็ยิ้มแย้มแจ่มใสแล้วถามว่า “ครั้งหน้าจะเอาอีกไหม?”
ครูประจำชั้นคลื่นไส้พักหนึ่ง พูดว่า "ลุง ครั้งหน้าไม่ต้องแล้ว ถ้าหากท่านยังถ่ายไม่หมดก็เข้าไปถ่ายต่อเถอะ ... "
พูดจบ รีบเรียกทุกคน "เร็ว พาอู๋ฉีไปหาหมอ!"
เมื่อไปถึงที่หมอตรงนั้น หมอเหลือบมองเขา ก็อาเจียนอาหารมื้อเย็นออกมาหมด พูดว่า “ผมขอร้องพวกคุณ พาไปโรงพยาบาลโรคจิตเถอะ โรคแบบนี้พวกเรารักษาไม่ได้จริงๆ！”
ครูประจำชั้นบอกว่า "อย่างน้อยท่านก็ต้องช่วยเขาล้างกระเพาะหน่อย ของพวกนี้กินลงไปสกปรกมาก ... "
หมอแทบจะร้องไห้ พูด "ผมล้างให้เขาได้ แต่คุณไม่กลัวเหรอว่าผ่านไปสักพักเดี๋ยวเขาก็อยากจะไปกินอีก? ถึงผมจะล้างยังไง ต้องค่อยๆใส่ท่อลงไปทีละนิด แต่สู้ที่เขากินเร็วขนาดนั้นไม่ได้นะ! "
ครูประจำชั้นอ้าปากถามเพื่อนทุกคนที่อยู่หอพักด้วยกัน “นี่คือครั้งที่สองของเขาหรอ?”
"ใช่" เพื่อนที่พักด้วยกันรีบพยักหน้า "ห่างกันประมาณแค่หนึ่งชั่วโมง!"
ครูประจำชั้นพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นเป็นไปได้ว่าผ่านไปอีกชั่วโมงเขาจะกินอีก ... "
เพื่อนร่วมหอพักที่นั่งข้างๆอู๋ฉีรีบพูดว่า "น้องสาม นายหยุดพูดได้แล้ว!"
"โอ้ ... " น้องสามถึงจะตระหนักถึงเรื่องจริงที่น่าคลื่นไส้ ดังนั้น
อู๋ฉีรีบจี้ถาม "เกิดอะไรขึ้นกันแน่?! บอกฉันให้ชัดเจน!"
"อันนี้ ... " ทุกคนมองหน้ากัน ฉากปีศาจที่น่ากลัวเมื่อครู่ ไม่มีใครยินยอมที่จะอธิบาย กระทั่งแม้แต่นึกถึงก็ขยะแขยง
อู๋ฉีตะโกนจนหน้าดำ “ แม่ง! พวกนายจะพูดไม่พูด!”
เสียงตะโกนออกมา รถทั้งตู้โดยสารก็เหม็นทันที!
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...