เมื่อเย่เฉินบอกว่าจะตั้งกฎของเกมในอ่าวเอเดนชุดหนึ่งและบีบคั้นให้โจรสลัดเหล่านั้นเล่นตามกฎชุดนี้อย่างเคร่งครัด ว่านพั่วจวินเข้าใจรูปแบบการทำงานของเย่เฉินอย่างสมบูรณ์
การเป็นผู้ที่มีหมัดแข็งแกร่งที่สุดในภูมิภาคแห่งหนึ่งนั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่ผู้ที่มีหมัดหนักที่สุดนั้น ไม่แน่ว่าจะสามารถทำให้ทุกคนทำในสิ่งที่เขาต้องการได้
ถ้าหากสามารถกลายเป็นผู้ตั้งกฎในภูมิภาคแห่งหนึ่งได้ทำให้ทุกคนไม่ว่าจะยินยอมหรือไม่ยอมก็ตาม ก็ต้องทำงานตามกฎของเขา ถ้าอย่างนั้นในอันดับนี้ ก็จะสูงหนึ่งชั้นอย่างเห็นได้ชัด
ดังนั้น เขาจึงพูดกับเย่เฉินด้วยความเคารพในทันทีว่า: “คุณเย่ ความหมายของคุณผมเข้าใจแล้วครับ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”
……
ในเวลาเดียวกัน โจรสลัดคนอื่นในอ่าวเอเดนก็ตื่นตระหนกกระวนกระวายใจอยู่ตลอดเวลา
ผู้นำองค์กรโจรสลัดเกือบทั้งหมด ก็เรียกเรือสปีดโบ๊ททั้งหมดกลับมาจากทะเลโดยไม่ได้นัดหมาย
เพราะว่าพวกเขากลัวว่าเรือสปีดโบ๊ทลำไหนไม่ระวังก็หาเรื่องสำนักว่านหลงอีก ดังนั้นในเวลานี้ ยอมหยุดการปล้นสะดมทั้งหมด ก็จะต้องไม่มีอันตรายที่ซ่อนอยู่หลงเหลือแล้ว
มีคนถามกลับว่า: “พวกเรายังต้องกินข้าวถ้วยนี้ในอนาคต ก็จำเป็นต้องจี้ปล้นเรือพาณิชย์ต่อไป ฉันยินยอมที่จะหลบเลี่ยงพวกคนชั่วร้ายอย่างสำนักว่านหลง แต่ในความเป็นจริงตอนที่กระทำจะหลบยังไง? ฉันก็คงจะให้ลูกน้องไปถามก่อนจี้ปล้นเรือว่าใช่การคุ้มกันของสำนักว่านหลงหรือเปล่าไม่ได้หรอกนะ? ถ้าเกิดทุกคนบอกว่าเป็นการคุ้มกันของสำนักว่านหลง งั้นพวกเขายังจะทำบ้าอะไร?”
คนก่อนหน้านี้ทอดถอนหายใจพยักหน้าพูดว่า: “นี่ก็เป็นปัญหาใหญ่ ถ้าสำนักว่านหลงผูกขาดธุรกิจคุ้มกันทั้งหมดจริงๆ นั่นก็หมายความว่าไม่เหลือทางรอดให้ทุกคน ถึงเวลานั้นฉันว่าพวกเราก็ต่อสู้กับพวกเขาดีกว่า! แต่ว่า ถ้าหากสำนักว่านหลงไม่ได้ผู้ขาดธุรกิจนี้ งั้นพวกเราก็ต้องมีวิธีไปตรวจสอบ เรือลำไหนที่สำนักว่านหลงคุ้มกันกันแน่ ตราบใดที่เป็นเรือที่สำนักว่านหลงคุ้มกัน พวกเราอยู่ห่างจากพวกเขาหน่อยก็พอ!”
หัวหน้าโจรสลัดที่ถามคำถามนี้เห็นพ้องต้องกันว่า: “ดังนั้นเรื่องนี้ พวกเราต้องคิดหาทางติดต่อกับสำนักว่านหลง แสดงความเคารพที่พวกเรามีต่อพวกเขาก่อน ต่อจากนั้นพยายามบรรลุข้อตกลงไม่รุกล้ำซึ่งกันและกันกับพวกเขา จากนี้ไปเรือที่สำนักว่านหลงคุ้มกัน พวกเราไม่ไปแตะต้องก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ? ทุกคนคิดว่าไง?”
คำพูดของหัวหน้าโจรสลัดคนนี้ ก็กระตุ้นให้ทุกคนเห็นด้วยในทันที

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...