ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3587

เย่เฉินเข้าใจในทันที ถ้ามหาวิทยาลัยผู้สูงอายุก็ไปด้วย ถ้าอย่างงั้นด้วยการศึกษา อารมณ์ และรูปลักษณ์ของหานเหม่ยฉิงแล้ว จะต้องได้เป็นตัวแทนของมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุอย่างแน่นอน

ด้วยภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ถึงแม้จะฆ่าพ่อตาของตัวเองให้ตาย เขาก็คงไม่พาแม่ยายของตัวเองไปที่นั่นอย่างแน่นอน

หม่าหลันกลับฟังไม่ออกข้อมูลที่ซ่อนอยู่ในการสนทนาระหว่างทั้งสอง เมื่อได้ยินเซียวฉางควนพูดแบบนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ยืดเยื้ออีกต่อไป

เซียวฉางควนยืนขึ้นในเวลานี้ และเอ่ยปากกล่าวว่า “มันสายแล้ว ผมจะต้องไปที่สมาคมแล้ว”

หลังจากพูดจบ เขาก็รีบออกจากบ้านพัก และขับรถออกไป

หม่าหลันรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย รู้สึกแต่ว่าตัวเองไม่ชอบเซียวฉางควนมาเกือบครึ่งชีวิต แต่ไม่เคยคิดว่าการงานของเซียวฉางควนจะดีขึ้นเรื่อยๆ แล้ว และความรู้สึกที่แตกต่างก็หล่นทับลงมาเหมือนดั่งภูเขา

เธอถามเย่เฉินอย่างระมัดระวังว่า “ลูกเขยแสนดี คุณคิดว่าแม่ควรทำธุรกิจคนชราอะไรได้บ้างเหรอ?”

เย่เฉินตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็ถามเธอว่า “แม่ คุณอยากจะทำธุรกิจอะไรเหรอ?”

หม่าหลันถอนหายใจ “เฮ้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันรู้สึกว่าพ่อของคุณเฟื่องฟูอยู่ในสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด ฉันอยู่เฉยๆ ที่บ้านแบบนี้มาโดยตลอด มันก็คงไม่ใช่เรื่อง.........”

เย่เฉินหัวเราะและพูดว่า “ขาของคุณยังไม่หายดีเลยไม่ใช่เหรอ?”

หม่าหลันรีบพูดว่า “นี่ก็ใกล้จะหายดีแล้ว...... ฉันเบื่ออยู่ที่บ้านมานานเกินไปแล้ว และอยากจะหาอะไรทำสักอย่าง.........”

หม่าหลันรีบพูดว่า “ลูกเขยแสนดีคุณอย่าเพิ่งไปเลย ช่วยคิดให้แม่หน่อย ตกลงแม่จะทำอะไรได้บ้าง? แม่จะปล่อยให้เซียวฉางคุวเทียบลงไปไม่ได้!”

ขณะที่เย่เฉินเดินขึ้นบันได เขาก็ตอบด้วยว่า “แม่คุณไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมจะลองคิดให้คุณอย่างดีๆ เลย”

หม่าหลันถามอย่างกังวลจากด้านหลังว่า “ลูกเขยแสนดี แล้วคุณจะกลับมาตอนไหนล่ะ!”

เย่เฉินพูดอย่างไม่ใส่ใจโดยไม่หันกลับมามอง “รอให้ขาของคุณหายดีก่อน ผมจะช่วยหาทางให้คุณได้แน่นอน!”

หลังพูดจบ เขาก็เก้าขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว.........