ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3637

แต่หม่าหลันไม่คิดไม่ฝัน คนที่อยู่เฉยๆ ไม่มีอะไรทำมาครึ่งชีวิตอย่างเซียวฉางควน จู่ๆ ก็โดดเด่นขึ้นในวัยกลางคน

ถึงปากหม่าหลันจะตำหนิว่า ตำแหน่งรองประธาน สมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดของเขา ไม่มีประโยชน์อะไร แต่ความเป็นจริง กลับรู้ดีแก่ใจว่ารองประธานมีค่าแค่ไหน

ตำแหน่งสูงของ文化协会 ล้วนเป็นผู้มีรัศมีของคนมีระดับเป็นพิเศษ หัวหน้าในเมือง ยังต้องให้เกียรติ

แต่หม่าหลันเผด็จการใส่เซียวฉางควนมาทั้งชีวิต ตอนนี้จะให้เซียวฉางควนเหนือกว่าตัวเองได้อย่างไร ดังนั้นจึงจงใจเยาะเย้ยเขาเข้าไปอีก

เดิมทีเซียวฉางควนไม่พอใจกับการเยาะเย้ยของหม่าหลันอยู่แล้ว ขณะที่กำลังจะเถียง พอได้ยินเธอว่าเขาไม่มีความสามารถ เป็นคนไม่มีความสามารถปลอมปนไปอยู่ในกลุ่มคนที่มีความสามารถ สะกิดความน้อยเนื้อต่ำใจและความอ่อนไหว ที่อยู่ลึกในใจเขาทันที

วันนี้ตอนอยู่ต่อหน้าเฮ่อหยวนเจียง เซียวฉางควนก็รู้สึกเช่นนี้

เขาตระหนักได้อย่างชัดเจน ตัวเองไม่ได้มีความสามารถจริงๆ ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้เป็นรองประธานในสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด ไม่ว่ายังไงก็ยังไม่ได้เรื่อง

แต่โดนหม่าหลันพูดแทงใจขนาดนี้ มันทำให้เขาเสียศักดิ์ศรี เขารีบเถียงทันที “คุณคิดว่าผมเป็นรองประธาน กินอย่างเดียวไม่ทำงานทำการงั้นเหรอ ตำแหน่งนี้ ไม่เพียงแต่จะทำให้วิสัยทัศน์กว้างขวาง อีกทั้งยังสร้างเส้นสายให้แข็งแกร่งขึ้นด้วย!”

พูดพลาง เขาพูดอีกว่า “อ้อ วันนี้ผมได้รู้จักกับชาวจีนโพ้นทะเล ที่อยู่ต่างประเทศคนหนึ่ง อีกทั้งเขายังเป็นคนรวยด้วย! คนในตระกูลเขายังบริจาคภาพการเขียนพู่กันจีน ที่มีมูลค่าเป็นสิบล้าน ให้สมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดด้วย แถมยังสนับสนุนเงิน 50 ล้าน ให้เราจัดนิทรรศการศิลปะเมืองจินหลิง! ได้รู้จักกันคนแบบนี้ ไม่แน่ต่อไปอาจใช้ประโยชน์ได้มาก!”

หม่าหลันเบะปาก “พูดโม้อะไรไม่ทราบ จากที่นายพูด เขาบริจาคเงินให้สมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด ฟรีๆ เป็นร้อยล้านเหรอ ฉันไม่เชื่อว่าใครจะว่างจนไม่มีอะไรทำ แล้วบริจาคเงินให้สมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดของพวกนาย!”

เซียวฉางควนโพล่งออกมาว่า “คุณจะไปรู้อะไร! บนโลกนี้คนรวยเยอะแยะไปหมด เศรษฐีมากมาย บริจาค สนับสนุนเงินไปทั่ว บริจาคเงินให้วงการด้านวัฒนธรรมนิดหน่อย จะเป็นไรไป”