ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3666

ในเวลานี้เซียวฉางเฉียน ไม่รู้ว่าโกรธหรือว่าเสียใจ ตัวเองหันหลังไป และใช้ไม้ค้ำยันพยุงกลับไปที่ห้องนอนอย่างเงียบๆ

แม้ว่าในใจของนายหญิงใหญ่เซียวไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นในขณะนี้ ทำได้เพียงฝืนยอมรับความเป็นจริงของการกลับมาของเฉียนหงเย่น

เนื่องจากว่า เธอยังต้องอาศัยเซียวเวยเวยเลี้ยงดู ในเวลาแบบนี้ทำให้เซียวเวยเวยขุ่นเคืองใจไม่ใช่การกระทำที่ถูกต้อง

เมื่อเซียวเวยเวยเห็นว่าเรื่องราวได้แก้ไขได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว ในที่สุดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และพยุงเฉียนหงเย่นแล้วพูดว่า: “แม่ค่ะ รีบลุกขึ้นเถอะค่ะ พวกเรากลับบ้านกัน”

เฉียนหงเย่นร้องไห้แล้วพยักหน้า ดูเหมือนผู้รอดชีวิตจากภัยพิบัติ

เธอก็ไม่มีทางให้ล่าถอยจริงๆ ไม่อย่างนั้น เธอก็ไม่อยากกลับมามองสีหน้าของนายหญิงใหญ่เซียว

ตอนนี้ ความปรารถนาสูงสุดของเธอ ก็คือมีสถานที่หลบฝนบังลมได้ อย่างน้อยก็ไม่ต้องกังวลกับอาหารสามมื้อต่อวัน

กลับมาเมืองจินหลิงกลับมาคฤหาสน์Tomson Riviera สำหรับเธอ เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในขั้นตอนนี้

ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ทำให้เธอโชคดีคือ ลูกสาวที่ไม่มีความกระตือรือร้นมาแต่ไหนแต่ไร และไม่เคยทำงานมาก่อน ตอนนี้กลับมาอาชีพเป็นของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นหน้าที่การงานก็ก้าวหน้าไปอย่างค่อนข้างราบรื่น กลับมาในครั้งนี้ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการใช้ชีวิตอีก

เธอโล่งใจไปหมดแล้ว กำลังคิดจะตามเซียวเวยเวยเข้าประตูด้วยกัน ทันใดนั้นก็นึกอะไรบางอย่างได้ ก็หันหน้ากลับไป มาตรงหน้าของหม่าหลัน และพูดด้วยใบหน้าซาบซึ้งใจว่า: “หม่าหลัน เมื่อกี้นี้ขอบคุณเธอจริงๆ เมื่อก่อนนี้เรื่องราวมากมายฉันที่เป็นพี่สะใภ้ใหญ่คนนี้ทำไม่ถูก ขอให้เธออย่าถือสาฉัน ฉันขอโทษเธอตรงนี้ด้วย……”

จากนั้น เฉียนหงเย่นก็โค้งคำนับให้หม่าหลันในทันที