ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3674

เซียวฉางควนยื่นมือไปปรับเนกไท และพูดอย่างยิ้มแย้มว่า: “เนื่องจากว่าเป็นคนขับรถโรลส์รอยซ์คัลลิแนน การแต่งตัวก็ย่อมต้องพิถีพิถันบ้างเป็นธรรมดา ไม่อย่างนั้นคนอื่นยังคิดว่าพ่อเป็นคนขับรถ”

เซียวชูหรันพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า: “พ่อค่ะ พ่ออย่าลืมนะ รถโรลส์รอยซ์คันนั้นที่พ่อขับ คือคนอื่นมอบให้เย่เฉิน……ทำไมพ่อไม่ถามเย่เฉินว่าต้องการรถคันนั้นหรือเปล่า?”

เซียวฉางควนจับจมูกอย่างทำอะไรไม่ถูก และรีบถามเย่เฉินว่า: “ลูกเขยแสนดี ลูก……ลูกจะใช้รถมั้ย? ถ้าลูกจะใช้ พ่อก็จะเก็บรถคันนี้ไว้ให้ลูก……”

จากนั้น เขาก็พูดอีกว่า: “ลูกเขยแสนดี แต่ว่าถ้าตอนนี้ลูกไม่ใช้ งั้นพ่อก็ขับไปก่อนชั่วคราว เมื่อไหร่ที่ลูกจะใช้ บอกกับพ่อล่วงหน้า พ่อเก็บไว้ให้ลูก ไม่ทำให้ลูกต้องเสียเวลาในการใช้เด็ดขาด!”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดอย่างเป็นกันเอง: “พ่อครับพ่อขับด้วยความสบายใจเถอะ ผมไม่ขับรถคันนั้น ถ้าสะดวก พ่อขับกลับบีเอ็มดับเบิลยู530คันนั้นกลับมาให้ผมใช้เดินทางเป็นครั้งคราวก็พอ”

เมื่อเซียวฉางควนได้ยินคำพูดนี้ ก็ดีใจมากในทันที และโพล่งออกมาว่า: “ลูกเขยแสนดี ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพ่อก็ขับแทนลูกไปก่อน เมื่อไหร่ที่ลูกต้องการสัมผัสรถโรลส์รอยซ์ งั้นพ่อก็จะเป็นคนขับรถให้ลูก!”

หลังจากพูดจบ ก็รีบพูดอีกว่า: “บีเอ็มดับเบิลยู530นั้นก็จอดอยู่ที่ชั้นล่างสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด เอาแบบนี้ดีกว่า เดี๋ยวหลังจากที่พ่อถึงแล้ว จัดการให้คนของสมาคมการเขียนพู่กันจีนส่งมาให้ลูก!”

“ได้”เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม: “พอดีว่าคืนนี้ผมนัดคนทานข้าว ต้องการใช้รถ”

เซียวชูหรันถามเย่เฉินว่า: “สามี คืนนี้นายทานข้าวนอกบ้านเหรอ?”

“ใช่”เย่เฉินพยักหน้า และพูดว่า: “ฉันนัดเพื่อนคนหนึ่งไว้”

“โอเค”เซียวชูหรันรู้ว่าตอนนี้เย่เฉินมีเพื่อนมากมาย ดังนั้นก็ไม่ได้คิดมาก

เย่เฉินถามเซียวชูหรันว่า: “ชูหรัน เธอพิจารณาจะรับโครงการตกแต่งของคุณจานคนนั้นได้หรือยัง?”

เซียวชูหรันพยักหน้าเบาๆ และพูดอย่างจริงจัง: “ฉันพิจารณาแล้ว ฉันตั้งใจรับโครงการนี้ไว้ ต่อจากนั้นฉันจะพยายามตั้งใจทำให้ดีที่สุด! พยายามเพื่อให้ได้การจัดอันดับที่ดีที่สามารถที่จะแข่งขันออกแบบตกแต่งภายในระดับประเทศ!”

เซียวชูหรันรีบพูดว่า: “ไม่มีอะไรค่ะ ก็แค่คุยกับเย่เฉิน”

หม่าหลันพยักหน้า และพูดตักเตือนว่า: “แม่จะบอกกับลูกนะ ออกไปทำธุรกิจ อย่าได้ให้เห็นแก่คนรู้จักอะไรทั้งนั้น! คนรู้จักบางคน ลูกเห็นแก่หน้าเขามากเท่าไหร่ แม้ว่าลูกจะขาดทุนให้กับเขา เขาก็รู้สึกว่าลูกได้เงินมากกว่าเขา ดังนั้นไม่ว่าใครจะหาลูก ตัวของลูกควรที่จะทำเงินได้เท่าไหร่ก็ต้องได้เท่านั้น อย่าได้ลดแม้แต่บาทเดียว!”

ในเวลานี้เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “แม่ครับ เรื่องของชูหรัน พวกเราก็ไม่ต้องตัดสินใจแทนเธอแล้ว ปล่อยให้เธอตัดสินใจเอง”

หม่าหลันยังอยากพูดอะไร แต่หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง คำพูดที่อยากจะพูดออกมาก็ถูกกลืนเข้าไป

ในใจของเธอรู้ดีว่า ในบ้านนี้ เย่เฉินเป็นเจ้าบ้านที่แท้จริง ถ้าหากตัวเองไม่อยากอยู่ได้น่าสังเวชใจเหมือนกับเฉียนหงเย่นที่อยู่ข้างบ้าน ก็ต้องฟังเย่เฉิน……

ดังนั้น เธอจึงเปลี่ยนใจในทันที และพูดว่า: “ลูกเขยแสนดีพูดถูก! ชูหรัน ลูกตัดสินใจเองนะ ไม่ว่ายังไง แม่ก็สนับสนุนลูก!”