ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3677

คำพูดของลั่วเจียเฉิง ทำให้เฟ่ยเข่อซินขมวดคิ้วแน่น

ลั่วเจียเฉิงกลับไม่ใช่ว่าเป็นคนเจตนาพูดให้ผู้อื่นตกใจ เขาเพิ่งทะลุผ่านเส้นลมปราณเส้นที่หกเมื่อปีที่แล้ว กลายเป็นนักบู๊หกดาวอย่างเป็นทางการ

ด้วยความแข็งแกร่งในตอนนี้ของเขา อยู่ตรงหน้าของนักบู๊หกดาว ก็คือจิ้งจอกเก้าหาง

ดังนั้น ตราบใดที่ความแข็งแกร่งของเย่เฉินบรรลุถึงระดับของนักบู๊หกดาว มีความเป็นไปได้สูงที่จะแข็งแกร่งกว่าเขา มองทะลุผลการฝึกฝนของเขาได้อย่างง่ายดาย

แต่ว่า แม้ว่าเขาจะไม่กล้าพูดได้อย่างตายตัว แต่เมื่อเห็นเฟ่ยเข่อซินค่อนข้างเป็นกังวล หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ยังบอกกับเธอว่า: “คุณหนู ผมคิดว่า ความเป็นไปได้ที่เย่เฉินเป็นนักบู๊หกดาว และเป็นนักบู๊ระดับสูงนั้นน้อยมาก คุณก็ไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกินไป”

เฟ่ยเข่อซินถามว่า: “คุณลั่วแล้วทำไมถึงพูดอย่างนั้น?”

ลั่วเจียเฉิงพูดว่า: “ในประเทศบ้านเมืองสงบรุ่งเรือง ดังนั้นนักบู๊พื้นบ้านก็ไม่มีโอกาสในการพัฒนาในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ยอดฝีมือนักบู๊ที่ทรงพลังโดยพื้นฐานก็อยู่ต่างประเทศ เย่เฉินก็เป็นคนเมืองจินหลิงแต่โดยกำเนิด ดังนั้นความเป็นไปได้ที่จะเป็นนักบู๊ก็ต่ำกว่า เท่าที่ผมทราบในประเทศตอนนี้ ความแข็งแกร่งที่แข็งแกร่งที่สุดก็เหมือนจะไม่เกินสี่ดาว มีนักบู๊ห้าดาวไม่รู้ว่ามีจำนวนเท่าไหร่”

เฟ่ยเข่อซินพยักหน้าเบาๆ และพูดว่า: “ฉันรู้สึกว่าเย่เฉินคนนี้ลึกลับเกินไป ยิ่งไปกว่านั้นมีหลายที่ซึ่งทำให้ผู้คนมองไม่ออกและไม่เข้าใจ แต่คิดดูเขาก็ไม่น่าเป็นไปได้ที่จะเป็นยอดฝีมือนักบู๊ตั้งแต่อายุยังน้อย ยิ่งไปกว่านั้นเขาต้องวิจัยฮวงจุ้ยและเปิดโรงงานผลิตยา……ต่อให้จะเป็นคนที่แข็งแกร่ง ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ กลายเป็นยอดฝีมือนักบู๊ยี่สิบปีกว่า ดูเหมือนว่าฉันคิดมากไปแล้ว……”

ลั่วเจียเฉิงก็พูดอย่างเห็นด้วยมาก: “เป็นอย่างนั้นจริงๆ ในวิชาของนักบู๊ ต่อให้ไหว้ครูเข้าสำนักที่มีชื่อเสียงตั้งแต่เด็กได้รับการสอนทั้งหมดของอาจารย์ที่มีชื่อเสียง ประกอบกับความสามารถพิเศษของตัวเอง ก็เป็นไปไม่ได้ที่กลายเป็นนักบู๊หกดาวอยู่ในอายุยี่สิบกว่า เท่าที่ผมทราบ นักบู๊หกดาวที่อายุน้อยที่สุด ตอนนั้นอายุประมาณสามสิบห้าปี คนคนนี้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ตั้งแต่อายุสามปี ถึงอายุสามสิบห้าปีในสามสิบสองปีที่ทะลุผ่านนักบู๊หกดาว ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ทุกวัน ประมาณการว่ามากกว่าสิบสี่ชั่วโมง”

เฟ่ยเข่อซินอุทานว่า: “ฝึกศิลปะการต่อสู้ทุกวันเป็นเวลาสิบสี่ชั่วโมง เวลาที่เหลือก็ทานอาหารนอนหลับ โดยพื้นฐานก็ไม่มีอะไรเหลืออยู่……”

“ใช่ครับ”ลั่วเจียเฉิงพยักหน้าพูดว่า: “ผู้ที่ต้องการประสบความสำเร็จในศิลปะการต่อสู้ โดยพื้นฐานแล้วต้องทุ่มเทสุดกำลัง ยิ่งไปกว่านั้นจะต้องฝึกฝนโดยตัดขาดจากโลกภายนอก ไม่อย่างนั้นมีสิ่งรอบตัวรบกวนมากเกินไป ยากมาที่จะเพิ่มระดับอย่างรวดเร็ว และเย่เฉินคนนั้นก็ทำทุกอย่างแล้วจะกระจายพลังได้ยังไง ต่อให้เป็นนักบู๊จริงๆ ก็ยากที่จะบรรลุอะไรได้”