ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3680

เมื่อเฟ่ยเข่อซินเห็นว่าจานเล็กตรงหน้าตัวเองเต็มไปด้วยอาหารที่เย่เฉินตักให้ ในใจก็ทั้งเขินอายแล้วก็ซาบซึ้งใจ เธอไม่ค่อยได้ทานข้าวกับผู้ชายคนเดียว ดังนั้นความรู้สึกได้รับการดูแลจากเพศตรงข้ามแบบนี้ เป็นครั้งแรก

ดังนั้น เธอจึงพยักหน้าอย่างเขินอาย และพูดว่า: “คุณเย่คุณอย่ามัวแต่ตักอาหารให้ฉัน คุณเองก็จนถึงตอนนี้ยังไม่ได้ทานเลยสักคำ…….”

เย่เฉินพูดอย่างยิ้มแย้ม: “ไม่รีบนะไม่รีบ ผมแค่คิดว่าถ้าผมใช้ตะเกียบนี้แล้ว ก็ไม่สามารถคีบอาหารให้คุณได้!”

จากนั้น ก็คีบเนื้อห่านติดหนังให้เธออีกหนึ่งชิ้น และพูดว่า: “อันที่จริงกินห่านใหญ่ ก็กินเนื้อติดหนังอร่อยที่สุด คุณรีบลองดู!”

เฟ่ยเข่อซินพยักหน้าอย่างเร่งรีบ นำเนื้อชิ้นนี้เข้าใกล้ริมฝีปากแล้วเป่าเบาๆอย่างระมัดระวัง แล้วก็ใช้ริมฝีปากทดสอบอุณหภูมิอย่างระมัดระวัง ถึงได้ใส่เข้าไปในปากแล้วเคี้ยวเบาๆ

ทันทีที่ชิน ดวงตาของเฟ่ยเข่อซินเบิกกว้างขึ้น เธอรู้สึกว่ากลิ่นหอมที่เข้มข้นเต็มอยู่ในปากและต่อมรับรสของตัวเอง กลิ่นหอมที่ผ่านการตุ๋นเป็นเวลานานของหม้อเหล็กเผาออกมาแบบนี้ เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยลิ้มรสในอเมริกามาก่อน ก็ทำให้เธอตื่นตะลึงในทันใด

ต่อจากนั้น เธอก็แทบรอไม่ไหวที่จะลองหมูสามชั้นที่เย่เฉินคีบให้กับเธอ ความรู้สึกละลายในปากมันแต่ไม่เลี่ยน ก็ล้มล้างการรับรู้ของเธอเกี่ยวกับเนื้อหมู

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจที่สุด คือถั่วตากแห้งที่ไม่สะดุดสายตาในหม้อ

เพราะว่า เธอนึกไม่ออกว่า ทำไมถั่วที่เดิมทีแห้งกรอบ จะกลายเป็นรสสัมผัสนุ่มมากแต่กลับมีความหนึบหนับมาก ยิ่งไปกว่านั้นอร่อยมากจนน้ำตาไหล

เย่เฉินก็คาดไม่ถึงว่า หญิงสาวที่กลับมาจากต่างประเทศคนนี้ ทานหม้อเหล็กตุ๋นห่านขึ้นมา กำลังการต่อสู้จะเหนือกว่าขนาดนี้ ดังนั้นรีบเรียกพ่อครัวมาอีก ใช้แป้งข้าวโพดติดในหม้อเป็นแป้งทอดข้าวโพดวงหนึ่ง

ไม่เคยคิดว่า แผ่นแป้งธัญพืชหยาบธรรมดาแบบนี้ กลับฟื้นความรู้ความเข้าใจของเฟ่ยเข่อซินอีกครั้ง ทำให้เธอชื่นชมเป็นอย่างมาก

เย่เฉินจัดการกับของกินของเฟ่ยเข่อซินอย่างกระตือรือร้นไปด้วย มองดูเวลาไปด้วย ในเวลานี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มครึ่งแล้ว แม้ว่าจะข้างในจะมีผ้าม่าน แต่ก็สามารถมองเห็นว่าท้องฟ้าข้างนอกมืดลงมาแล้ว

เย่เฉินรู้สึกว่า ในขณะนี้ ก็เกือบจะเป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะลงมือกับนักบู๊หกดาวที่อยู่ในลานบ้านคนนั้น