ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3710

เมื่อกลับถึงบ้าน เซียวชูหรันก็นั่งลงบนโซฟา และรู้สึกเหนื่อยล้าจนเจ็บปวดไปทั้วตัวแล้ว

เย่เฉินเห็นว่าเธอถอดถุงเท้าออก และมีแผลพุพองที่เท้าหลายอัน เลยอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความห่วงใยว่า “ภรรยา ในวันนี้คุณไปทำอะไรมาทั้งวัน? ทำไมมีแผลพุพองเยอะขนาดนี้?”

เซียวชูหรันยิ้มอย่างเขินอาย และกล่าวว่า “วันนี้ฉันโง่ไปแล้ว ลืมใส่รองเท้าผ้าใบ และพาพวกเขาไปที่ท่องเที่ยวหลายแห่งด้วยกัน และเดินมากกว่าสองหมื่นก้าว..…..”

ขณะที่เธอพูดนั้น เธอก็หัวเราะอย่างโง่เขลาและพูดว่า “ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เปลี่ยนเป็นรองเท้าผ้าใบก็จะดีกว่า!”

เย่เฉินพูดโพล่งออกมาและถามว่า “เท้าของคุณเป็นแบบนี้แล้ว พรุ่งนี้ยังจะไปเดินอีกเหรอ?”

เซียวชูหรันพยักหน้า และพูดอย่างจริงจังว่า “ต้องไปอย่างแน่นอนสิ! สามีคุณไม่รู้ ฉันสามารถเรียนรู้อะไรได้มากมาย ที่ติดตามคุณจานและคุณเวสท์ ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ได้มาจากโลกเดียวกันกับพวกเขาเลย มีหลายอย่างที่พวกเขาพูดถึง ซึ่งฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยด้วยซ้ำ”

เย่เฉินถามอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ภรรยา นี่มันยุคสมัยข้อมูลข่าวสารแล้ว และทุกอย่างก็แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว แม้ว่าคุณจะไม่เคยกินเนื้อหมู ยังไม่เคยเห็นหมูวิ่งงั้นหรือ?”

เซียวชูหรันพูดอย่างจริงจังว่า “สามี พวกเขาพูดถึงเรื่องชนชั้นสูงในสหรัฐอเมริกามากมาย ซึ่งเป็นเรื่องที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย แต่ก่อนฉันเคยคิดว่าคนที่ร่ำรวยที่สุดในสหรัฐอเมริกาคือบิล เกตส์ แต่หลังจากฟังพวกเขาพูดแล้วถึงรู้ว่าคนที่ร่ำรวยจริงๆ ไม่ได้แสดงความสง่างามเลย และทรัพย์สินของบิล เกตส์อยู่ในสหรัฐอเมริกา อาจเข้าไปอยู่ในสิบอันดับแรกไม่ได้เลยด้วยซ้ำ”

เย่เฉินยิ้มและกล่าวว่า “นี่ไม่ใช่เรื่องที่ปกติมากหรือ? ไม่ต้องพูดถึงบรรดาเศรษฐีชั้นนำเหล่านั้นเลย แม้แต่เซียวฉางเฉียนและเฉียนหงเย่น มีเงินอยู่ในกระเป๋าเท่าไรก็ยังไม่กล้าปล่อยให้นายหญิงใหญ่เซียวรู้เลยด้วยซ้ำ ในบรรดาคนที่มีความสามารถซ่อนความร่ำรวยได้ พวกเขาก็ต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกปิดความมั่งคั่ง ส่วนคนที่อยู่ในรายชื่อรายชื่อฟอร์บส์นั้น สาเหตุที่พวกเขาอยู่ในรายชื่อนั้น เป็นเพราะส่วนใหญ่เป็นบริษัทจดทะเบียนและแม้แต่ผู้บริหารบริษัทจดทะเบียนหลายแห่ง บริษัทจดทะเบียนต้องเปิดเผยข้อมูลทางการเงินข้อมูลตามระเบียบข้อบังคับ ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดเจนว่ามีหุ้นส่วนไว้เท่าไร”

“มันก็ถูก…..” เซียวชูหรันแลบลิ้นออกมา แล้วพูดว่า “บางทีฉันอาจจะไม่เคยสนใจเรื่องนี้มาก่อน ดังนั้นความรู้ความเข้าใจของฉันจึงยังติดอยู่ในข่าวและหนังสือพิมพ์เมื่อสิบปีที่แล้ว หลังจากที่ฟังพวกเขาพูดแล้ว ถึงตระหนักว่าโลกนี้ดูเหมือนจะซับซ้อนกว่าที่ฉันคิดไว้มาก!”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดอย่างเห็นด้วยว่า “โลกนี้อาจจะซับซ้อนกว่าที่คนส่วนใหญ่คิด แต่สำหรับคนธรรมดาอย่างเรา การที่รู้มากเกินไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย สิ่งที่เราต้องทำจริงๆ ก็คือดำรงชีวิตของตัวเองให้ดี ส่วนที่เหลือ ก็ถือเป็นบทสนทนาหลังอาหาร แค่พูดคุยเพื่อคลายความเบื่อหน่ายก็เพียงพอแล้ว”