ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3757

หลังจากนั้น จางเอ้อเหมากล่าวต่อไปว่า “ภาพโมนาลิซ่าเวอร์ชันจีนที่เห็นเมื่อสักครู่ วาดโดยนักเรียนในราคาชิ้นละห้าร้อยหยวน ปกติผมจะขายอยู่ที่ตลาดของโบราณในราคาแปดหมื่นกว่าหยวน ถ้าผมขายได้หนึ่งภาพ ปกติแล้วผมก็จะไม่ไปตั้งแผงลอยเป็นเวลาสองเดือน ส่วนใหญ่เป็นเพราะผมกลัวว่าคนซื้อจะมากลับหาผม”

เย่เฉินถามเขาว่า “แล้วถ้าคนซื้อกลับมาหาคุณล่ะ คุณจัดการอย่างไร?”

จางเอ้อเหมาเยาะเย้ยและอธิบายว่า “ถ้าหาผมพบ ก็ต้องคืนเงินอย่างแน่นอน ปกติแล้วผมจะดูคน ถ้าสามารถล่วงเกินได้ผมก็จะยืนหยัดจนถึงที่สุด อย่างไรก็ตาม การที่ผมทำธุรกิจอยู่ที่ตลาดของโบราณ หลักการพื้นฐานของการทำธุรกิจคือไม่คืนเงิน”

เย่เฉินถามอีกครั้งว่า “แล้วถ้าพบคนที่ไม่สามารถล่วงเกินได้ล่ะ?”

จางเอ้อเหมาเกาศีรษะและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าผมเจอคนที่ไม่สามารถล่วงเกินได้ ตัวเลือกแรกของผมคือวิ่งหนีซึ่งเป็นวิธีที่ดีที่สุด แต่ถ้าหนีไม่รอด ก็คืนเงินเพื่อจบปัญหา”

เย่เฉินพยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ตามที่กล่าวมา ใช่ว่าการขายทุกชิ้นของคุณนั้นจะสามารถนำเงินเข้ากระเป๋าได้ แล้วสรุปคุณสามารถหาเงินได้เท่าไหร่ต่อปี?”

จางเอ้อเหมาคำนวณแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าพิจารณาสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว ปกติผมจะมีรายได้ประมาณสี่ห้าแสนหยวนต่อปี”

เย่เฉินพยักหน้าและกล่าวว่า “เอาล่ะ จางเอ้อเหมาผมจะให้เงินเดือนพื้นฐานแก่คุณแปดแสนหยวนต่อปี ต่อไปคุณไม่ต้องไปหลอกคนอื่นที่ตลาดของโบราณอีกแล้ว คุณเปลี่ยนความคิดแล้วไปติดตามหงห้า และปฏิบัติตามคำสั่งเขา”

เมื่อจางเอ้อเหมาเมื่อได้ยินประโยคนี้ ทำให้เขาตกตะลึงจนอ้าปากค้าง

เขาไม่เคยคิดฝันว่าเย่เฉินจะให้ตนเองไปทำงานกับท่านหงห้า

เขาที่กำลังประหลาดใจ อดไม่ได้ที่จะถาม “อาจารย์เย่...ผม...ผมเป็นเพียงแค่คนต้อยต่ำ ทำไมคุณถึงคิดว่าจะให้ผมไปทำงานกับท่านห้า?”