ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 376
บทที่ 376
ผู้ช่วยยิ้มพูด “คุณชิอิจิโร่ครับ ไม่ต้องกังวลหรอกครับ คนจีนไม่ได้ฉลาดอย่างที่คิด ตอนนี้เราใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงก็สามารถเดินทางไปถึงสนามบิน ทันทีที่ไปถึงเราจะใช้ช่องทางวีไอพีเข้าไปในสนามบิน ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงเราก็สามารถออกบินได้ครับ! ถึงเวลานั้น แม้แต่เทพเจ้าก็หยุดพวกเราไม่ได้หรอกครับ!”
จากนั้นรถไมบัคของโคบายา ชิอิจิโร่ก็ขับออกจากจี้ซื่อถังด้วยความเร็ว เป้าหมายของเขาคือตรงไปที่สนามบินแล้วขึ้นเครื่องบินส่วนตัวและบินกลับไปที่โตเกียวโดยทันที
ในระหว่างทาง หัวใจของโคบายา ชิอิจิโร่เต้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เขามองไปที่ยาวิเศษในมือแล้วพูดพึมพำกับตัวเอง “ตระกูลโคบายาของเราคงต้องพึ่งมันแล้วล่ะ! ถึงเวลานั้น เราก็ต้องพึ่งมันจนกลายเป็นประธานบริษัทผลิตยาโคบายาด้วย!”
ไมบัคแล่นด้วยความเร็วและไม่นานก็เดินทางไปถึงสนามบินจินหลิง
ทันทีที่รถจอดลง โคบายา ชิอิจิโร่ก็ลงจากรถและเข้าสู่สนามบินโดยเร็วที่สุด
แต่ในขณะที่เขาเพิ่งลงจากรถ ทันใดนั้นก็มีรถเมอร์เซเดสเบนซ์รุ่นจีคลาสขับเข้ามาจอดล้อมรอบรถไมบัคของเขา
จากนั้นมีบอดี้การ์ดในชุดดำสามสิบคนก็ก้าวลงมาจากรถแปดคันนั้น และคนเหล่านี้ล้วนเป็นยอดฝีมือของเฉินจื๋อข่ายทั้งนั้น!
เฉินจื๋อข่ายลงมาจากรถเมอร์เซเดสเบนซ์รุ่นจีคลาสคันหนึ่งแล้วจ้องมองไปที่โคบายา ชิอิจิโร่และพูดอย่างเย็นชา “คุณชิอิจิโร่ คุณชายของเราอยากเชิญคุณไปพบด้วย!”
“คุณชายของคุณ?!” โคบายา ชิอิจิโร่ซ่อนยาไว้ในกระเป๋าแล้วพูดด้วยภาษาจีนอย่างประหม่า “คุณชายของพวกคุณคือใคร? เขารู้ว่าผมเป็นใครไหม? ผมเป็นรองประธานบริษัทผลิตยาโคบายานะ!”
เฉินจื๋อข่ายยื่นมือออกไปตบหน้าเขาเบาๆ แล้วพูดอย่างเฉยเมย “บริษัทผลิตยาโคบายาเป็นบริษัทในญี่ปุ่น แล้วคุณจะมาทำกร่างอะไรในประเทศจีนครับ! ภาษาจีนมีคำคำหนึ่งซึ่งบอกว่า ไม่ใช่มังกรตัวจริงจะไม่ข้ามแม่น้ำ ผมอยากบอกคุณว่าญี่ปุ่นกับจีนมีทะเลคั่นอยู่นะครับ แล้วคุณจะมาทำกร่างได้ไง?”
ทันใดนั้น โคบายา ชิอิจิโร่ก็รู้สึกตื่นตระหนก
เขาไม่รู้ว่าคนกลุ่มนี้จะขวางทางเขาไว้ทำไม เพราะเรื่องยาวิเศษหรือเรื่องอื่นกันแน่?
ถ้าเป็นเพราะยาวิเศษจริงๆ เขาคงต้องเจอกับปัญหาใหญ่แล้ว เพราะดูท่าแล้วคนกลุ่มนี้ไม่ใช่คนธรรมดาและเขาก็ไม่อาจเอาชนะพวกเขาได้
แต่ถ้าเป็นเรื่องอื่น เขายังสามารถส่งยากลับไปที่ญี่ปุ่นก่อนได้ใช่ไหม?
เฉินจื๋อข่ายยิ้มจางๆ แล้วหยิบปืนพกออกมาจากกระเป๋าเสื้อและพูดอย่างเย็นชาว่า “ในเมื่อคุณชายสั่งแล้ว ผมก็มีหน้าที่ทำตาม ถ้าผมพาคุณไปอย่างมีชีวิตไม่ได้ ผมก็ยินดีที่จะพาร่างที่ไร้วิญญาณของคุณไป!”
โคบายา ชิอิจิโร่รู้สึกกังวลมาก แต่สิ่งที่เขากังวลมากกว่าตัวเองก็คือ เขาจะส่งยากลับไปก่อนได้หรือไม่!
เพราะนี่คือกุญแจสำคัญที่จะชี้ชะตาครอบครัวของเขา!
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขาจึงถามอย่างลังเลใจว่า “งั้นผมขอไปกับคุณคนเดียว แต่ให้ผู้ช่วยผมกลับญี่ปุ่นก่อนได้ไหม? เพราะเขายังมีเรื่องสำคัญอีกมากมายที่ต้องจัดการ”
เฉินจื๋อข่ายหัวเราะเสียงดังแล้วพูดอย่างมีน้ำใจว่า “แน่นอนสิครับ ทุกคนกลับไปได้แต่นอกจากคุณคนเดียว”
โคบายา ชิอิจิโร่ถอนหายใจแล้วรีบยื่นกล่องยาให้กับผู้ช่วยของเขาอย่างลับๆ จากนั้นตบไหล่ผู้ช่วยแล้วพูดเบาๆ ว่า “คุณกลับไปก่อน บอกคุณพ่อผมด้วยว่าผมสบายดี แล้วผมจะรีบกลับไปเยี่ยมท่าน!”
............
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...