ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3760

เมื่ออีกฝ่ายหนึ่งได้ยินว่า Vivian จะซื้อปอร์เช่ 718 เขากล่าวตามสัญชาตญาณว่า “ให้ตายเถอะ! ราคารถอยู่ที่หกแสนเชียวน่ะ ดาวน์ขั้นต่ำก็สามแสนแล้ว และประกันปีแรกอีกหมื่นกว่าหยวนแล้ว ผมไม่ได้ว่าคุณน่ะ คุณไปเอาเงินมากมายมาจากไหน?”

Vivian กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “อ้อ คุณดูถูกใครอยู่ ผมจะบอกคุณว่าวันนี้ผมได้ออเดอร์ใหญ่ และเดือนหน้าวันที่สิบห้าจะได้รับค่าคอมมิชชั่นสามแสนหยวน!”

“ฉิบหาย!” อีกฝ่ายอุทานด้วยความประหลาดใจ “จริงหรือ? ออเดอร์ใหญ่อะไรขนาดนั้น ได้รับค่าคอมมิชชั่นตั้งสามแสนหยวน? ส่วนผมขายรถมือสองเหนื่อยแทบตาย แต่ละเดือนได้เงินเพียงแปดเก้าพันเท่านั้น ร้านของคุณหาเงินได้ง่ายขนาดนี้เชียวหรือ? เดี๋ยวผมจะไปสมัครงานที่ร้านของพวกคุณ!”

Vivian ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “โอ้ คุณคิดว่าใครก็สามารถเข้ามาทำงานในร้านของพวกเราได้หรือ? ปีหนึ่งร้านของพวกเรารับคนเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้น และมีคู่แข่งหลายร้อยคน อัตราการผ่านไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำ! ยิ่งไปกว่านั้น ลูกค้าที่พวกเราให้บริการนั้นเป็นลูกค้าระดับไฮเอนด์ และเงื่อนไขการรับพนักงานของร้านนั้นสูงมาก ไม่เพียงแต่มีเงื่อนไขทางภาพลักษณ์และอารมณ์เท่านั้น แต่ยังรวมถึงวุฒิการศึกษาและระดับภาษาอังกฤษด้วย ผมคิดว่าภาษาอังกฤษเพียงอย่างเดียวคุณก็ไม่ผ่านแล้ว!”

“หึ่ม!” อีกฝ่ายกล่าวด้วยความโมโห “ก็แค่ขายเสื้อผ้า รองเท้า หมวกที่เคาน์เตอร์ไม่ใช่เหรอ? แม่งฉิบหายทำไมเงื่อนไขถึงได้เยอะขนาดนี้ แม่ของผมไม่จบประถมด้วยซ้ำ แต่เธอทำงานที่ห้างสรรพสินค้าจนเกษียณ!”

Vivianกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ห้างสรรพสินค้าขายของสับปะรังเคเหล่านั้น จะเทียบกับพวกเราได้อย่างไร? รองเท้าในร้านของพวกเราราคาเริ่มต้นที่เจ็ดแปดพันหยวนแล้ว และผ้าคลุมเริ่มต้นที่สี่ห้าพันหยวน แค่ชิ้นหนึ่งในร้านก็แพงกว่าสินค้าทั้งเคาน์เตอร์ของห้างสรรพสินค้าแล้ว!”

หลังจากนั้น เขารีบกล่าวอีกว่า “นี่ ผมพูดเรื่องจริงจังกับคุณอยู่นะ คุณเก็บรถเอาไว้ให้ผมก่อน วันที่สิบหน้าเดือนหน้าผมจะไปรับรถอย่างแน่นอน!”