ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3760

เมื่ออีกฝ่ายหนึ่งได้ยินว่า Vivian จะซื้อปอร์เช่ 718 เขากล่าวตามสัญชาตญาณว่า “ให้ตายเถอะ! ราคารถอยู่ที่หกแสนเชียวน่ะ ดาวน์ขั้นต่ำก็สามแสนแล้ว และประกันปีแรกอีกหมื่นกว่าหยวนแล้ว ผมไม่ได้ว่าคุณน่ะ คุณไปเอาเงินมากมายมาจากไหน?”

Vivian กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “อ้อ คุณดูถูกใครอยู่ ผมจะบอกคุณว่าวันนี้ผมได้ออเดอร์ใหญ่ และเดือนหน้าวันที่สิบห้าจะได้รับค่าคอมมิชชั่นสามแสนหยวน!”

“ฉิบหาย!” อีกฝ่ายอุทานด้วยความประหลาดใจ “จริงหรือ? ออเดอร์ใหญ่อะไรขนาดนั้น ได้รับค่าคอมมิชชั่นตั้งสามแสนหยวน? ส่วนผมขายรถมือสองเหนื่อยแทบตาย แต่ละเดือนได้เงินเพียงแปดเก้าพันเท่านั้น ร้านของคุณหาเงินได้ง่ายขนาดนี้เชียวหรือ? เดี๋ยวผมจะไปสมัครงานที่ร้านของพวกคุณ!”

Vivian ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “โอ้ คุณคิดว่าใครก็สามารถเข้ามาทำงานในร้านของพวกเราได้หรือ? ปีหนึ่งร้านของพวกเรารับคนเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้น และมีคู่แข่งหลายร้อยคน อัตราการผ่านไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำ! ยิ่งไปกว่านั้น ลูกค้าที่พวกเราให้บริการนั้นเป็นลูกค้าระดับไฮเอนด์ และเงื่อนไขการรับพนักงานของร้านนั้นสูงมาก ไม่เพียงแต่มีเงื่อนไขทางภาพลักษณ์และอารมณ์เท่านั้น แต่ยังรวมถึงวุฒิการศึกษาและระดับภาษาอังกฤษด้วย ผมคิดว่าภาษาอังกฤษเพียงอย่างเดียวคุณก็ไม่ผ่านแล้ว!”

“หึ่ม!” อีกฝ่ายกล่าวด้วยความโมโห “ก็แค่ขายเสื้อผ้า รองเท้า หมวกที่เคาน์เตอร์ไม่ใช่เหรอ? แม่งฉิบหายทำไมเงื่อนไขถึงได้เยอะขนาดนี้ แม่ของผมไม่จบประถมด้วยซ้ำ แต่เธอทำงานที่ห้างสรรพสินค้าจนเกษียณ!”

Vivianกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ห้างสรรพสินค้าขายของสับปะรังเคเหล่านั้น จะเทียบกับพวกเราได้อย่างไร? รองเท้าในร้านของพวกเราราคาเริ่มต้นที่เจ็ดแปดพันหยวนแล้ว และผ้าคลุมเริ่มต้นที่สี่ห้าพันหยวน แค่ชิ้นหนึ่งในร้านก็แพงกว่าสินค้าทั้งเคาน์เตอร์ของห้างสรรพสินค้าแล้ว!”

หลังจากนั้น เขารีบกล่าวอีกว่า “นี่ ผมพูดเรื่องจริงจังกับคุณอยู่นะ คุณเก็บรถเอาไว้ให้ผมก่อน วันที่สิบหน้าเดือนหน้าผมจะไปรับรถอย่างแน่นอน!”

อีกฝ่ายครุ่นคิดและกล่าวว่า “พวกเขาจ่ายเงินฝากเจตนาให้ตัวแทนจำหน่ายไปแล้ว ถ้าตอนนี้คุณอยากให้ผมเก็บรถไว้ มันจะทำให้ผมทำงานลำบาก และเจ้านายไม่ตกลงอย่างแน่นอน”

Vivian ถามเขาว่า “คุณบอกว่าเขาจ่ายเงินฝากเจตนาไว้เพียงหนึ่งหมื่นไม่ใช่หรือ? ไม่ใช่เงินมัดจำสักหน่อย และคนที่ตระหนี่ถี่เหนียวจ่ายเงินไว้เพียงแค่หนึ่งหมื่นเท่านั้น บางทีเขาอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ อย่างมากสุดผมจ่ายเงินมัดจำเพิ่มอีกนิดหน่อย แล้ววันที่สิบห้าเดือนหน้าค่อยไปรับรถ!”

เมื่ออีกฝ่ายได้ยินเช่นนี้ก็โล่งใจในทันทีและกล่าวว่า “หากคุณต้องการรถคันนี้จริง ๆ คุณก็วางเงินมัดจำที่ตัวแทนจำหน่ายหนึ่งแสนหยวน เมื่อได้รับเงินแล้วผมจะขับรถจากโชว์รูมไปที่โกดังด้านหลังทันที เพื่อนร่วมงานของผมก็ไม่สามารถขายรถคันนี้ได้ วันที่สิบห้าเดือนหน้าคุณค่อยมารับรถ และผมจะพยายามคุยกับเจ้านาย ขอให้เขามอบของให้แก่คุณ”

Vivian ถามด้วยความสงสัยว่า “ทำไมคุณถึงต้องจ่ายเงินค่ามัดจำมากมายขนาดนั้น สองหมื่นไม่ได้หรือ?”

“สองหมื่น......” อีกฝ่ายกล่าวด้วยความอึดอัดว่า “ถ้ามารับรถพรุ่งนี้หรือวันถัดไป เงินมัดจำสองหมื่นก็ไม่ใช่ปัญหา ที่สำคัญคือต้องเก็บไว้ถึงวันที่สิบห้าเดือนหน้า เวลานานขนาดนี้ เงินมัดจำแค่สองหมื่น เจ้านายของผมอาจไม่เต็มใจที่จะเก็บรถไว้ให้คุณ”

“ทำไม?” Vivian รู้สึกโมโหและกล่าวโพล่งออกมาว่า “ในเมื่อผมจ่ายเงินมัดจำแล้ว ผมเอารถแน่นอน เขากลัวว่าผมจะไม่ซื้อหรือ? ถึงแม้ว่าผมไม่ซื้อมัน เงินสองหมื่นหยวนนั้นผมก็จะให้เขาไปเลย แล้วเขายังไม่เต็มใจอีกหรือ?”

อีกฝ่ายกล่าวด้วยความจำใจว่า “โอ้ คุณไม่เข้าใจกฎของรถมือสองเลย รถทุกคันในโชว์รูมของพวกเรานั้นเจ้านายเสียเงินนำกลับมา ต้นทุนนั้นแพงมาก ไม่พูดถึงเรื่องอื่น เงินทุนในการซื้อห้าหาแสน ค่าเดินทางอย่างน้อยหลายร้อยต่อวัน ถ้ารอคุณยี่สิบวัน ต้นทุนเงินทุนเพียงอย่างเดียวนั้นเกินสองหมื่นแล้ว ไม่ว่าจะขายให้ใครก็ตามก็จะได้เงินเท่าเดิม สำหรับเจ้านายแล้ว ยิ่งขายเร็วยิ่งได้เปรียบ”

หลังจากนั้น เขากล่าวต่อไปว่า “การที่เก็บเงินมัดจำหนึ่งแสนหยวนจากคุณ ด้านหนึ่งสามารถคืนเงินบางส่วนให้กับตัวแทนจำหน่ายรถยนต์ได้บ้าง อีกด้านหนึ่งคุณก็รู้ว่ารู้ว่าเจ้านายของผมเป็นนักเดิมพัน หากคุณจ่ายค่ามัดจำเยอะ เขาก็อยากจะเดิมพันว่าคุณอาจจะไม่สามารถจ่ายเงินงวดสุดท้ายได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นเขายังมีโอกาสยึดเงินหนึ่งแสนหยวนของคุณ สองอย่างนี้รวมกันแล้ว เขานั้นเต็มใจรอคุณอีกยี่สิบวันแน่นอน”