ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3801

ดังนั้น เป็นผลให้มีการระเบิดเสียงอุทานจากผู้ชมใต้เวที!

มีจำนวนคนมากมายลุกขึ้นยืนโดยจิตสำนึก ราวกับว่าได้รับความตกใจอย่างแรง และตะโกนอย่างบ้าคลั่งในปากของพวกเขา

มีคนตะโกนว่า นี่มันเป็นไปไม่ได้!

มีคนตะโกนว่า เขาดีขึ้นจริงๆ ด้วย!

มีคนตะโกนว่า ฉันต้องฝันไปแล้วแน่ๆ!

มีคนตะโกนว่า นี่ไม่ใช่ความฝัน นี่คือปาฏิหาริย์!

เศรษฐีฝั่งตะวันออกกลางคนนั้นที่ตัดสินใจยอมแพ้ในนาทีสุดท้าย และไม่ได้เพิ่มราคาขึ้นไปอีก รู้สึกเสียใจมากจนน้ำตาไหลเต็มทั่วใบหน้าเลยในเวลานี้!

เขาปิดหัวใจด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วใช้มืออีกข้างตบหน้าตัวเองอย่างแรง สำลักและด่าว่า “คนขี้เหนียว! คนขี้เหนียวไอ้เวรเอ้ย!!! มีเก็บเงินไว้จะมีประโยชน์อะไร! จะมีประโยชน์อะไร!!! หรือว่าคุณยังจะเอาเงินของคุณไปสวรรค์ด้วยงั้นเหรอ!”

หลังจากที่พูดจบ เขาก็ใช้มือทั้งสองข้างปิดหน้าที่ถูกตบจนบวมไปแล้วข้างหนึ่ง และเริ่มร้องไห้ออกเป็นเสียงขึ้นมาทันที

ในขณะเดียวกัน คนที่ใช้มือตบตีตัวเองนั้น ไม่ได้มีเพียงเศรษฐีทางตะวันออกกลางคนเดียวเท่านั้น

หลายคนที่มาเพื่อชมการแสดง หรือคนที่เคยสงสัยกับยาอายุวัฒนะก่อนหน้านี้ ต่างตกตะลึงกับฉากที่น่าอัศจรรย์นี้เป็นอย่างมาก

นอกจากจะตกตะลึงแล้ว ยังรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้งอีกด้วย!

ในหมู่พวกเขา อันที่จริงมีหลายคนมากมายที่สามารถเอาเงินสองพันล้านดอลลาร์ออกมาได้

ยิ่งไปกว่านั้น จริงๆ แล้วมีคนจำนวนมากป่วยเป็นโรคระยะสุดท้ายด้วย ไม่เช่นนั้นพวกเขาก็คงไม่มาไกลขนาดนี้เพื่อเข้าร่วมการประมูลยาอายุวัฒนะหรอก

อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็เป็นเหมือนกบในกะลา โดยคิดว่ายาประเภทนี้คงไม่คุ้มค่ากับเงินจำนวนขนาดนี้

ดังนั้น พวกเขาก็เลยล้มเลิกความคิดที่จะประมูลโดยตรงตั้งแต่ต้น

ในที่สุด พวกเขาก็ได้รู้ถึงความมหัศจรรย์ของยาอายุวัฒนะในตอนนี้แล้ว แต่ว่า พวกเขาก็ได้พลาดโอกาสเดียวที่จะเก็บตกหล่นไปแล้ว!

พวกเขาคิดว่าราคาสองพันล้านดอลลาร์นั้นได้มาถึงราคาสูงเสียดฟ้าแล้ว แต่ตอนนี้พวกเขาถึงเข้าใจว่า ราคานี้มันจะถือว่าสูงราวฟ้าสักที่ไหนกัน เมื่อเทียบกับผลวิเศษที่หาตัวจับยากแล้ว นี่ก็เป็นเพียงราคาของกะหล่ำปลีเท่านั้นเลยทีเดียว!

เพราะว่า คนรวยเหล่านี้รู้ดีที่สุดว่า ชีวิตถึงเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในโลกนี้!

เขารู้สึกว่า ตราบเท่าที่ยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกยี่สิบปี ไม่ต้องพูดถึงเงินเป็นหมื่นล้านเหรียญ ถึงจะให้เขาเอาทรัพย์สมบัติทั้งหมดออกมาครึ่งหนึ่งแล้วจะเป็นอย่างไร?

ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็ยังสามารถเพลิดเพลินกับครึ่งหนึ่งที่เหลือได้!

แต่ถ้าตายไปแล้ว ถึงทรัพย์สมบัติของเขาจะเพิ่มมากขึ้นเป็นหมื่นเท่า ร้อยล้านเท่า แล้วแม่งจะมีประโยชน์บ้าอะไรล่ะ? !

ในเวลานี้ หลี่ไท่หลายที่พลาดยาอายุวัฒนะ และจิตใจของเขาก็ทรุดโทรมลงอย่างสมบูรณ์ ก็ยิ่งรู้สึกกระทบจิตใจมากขึ้นไปอีก

เขาเริ่มรู้สึกเสียใจ ในช่วงเวลาสำคัญในตอนสุดท้าย เขาไม่ได้กัดฟันและเพิ่มราคาต่อไป

อีกอย่าง เขายังเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในกลุ่มผู้ชมที่รู้ผลของยาอายุวัฒนะดีที่สุด

เขาดุด่าตัวเองอยู่ในใจ “สารเลว! แม่งสารเลวจริงๆ เลย! ทั้งๆ ที่รู้ว่ายาอายุวัฒนะมีผลพลิกฟ้าดินยังไง แต่มึงแม่งยังเอาเงินเป็นอันดับแรก! เดิมทีมึงเป็นคนที่มีโอกาสดีที่สุดที่จะได้รับยาอายุวัฒนะหนึ่งส่วนสี่นี้ แต่สุดท้ายก็ปล่อยให้คนอื่นประมูลไป สมองมึงโดนหมาแดกไปแล้วเหรอ!!!”

และยิ่งเขาคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ จิตใจของเขาก็ยิ่งไม่สมดุลมากขึ้นเท่านั้น

ดังนั้น เขาจึงยืนขึ้นอย่างสิ้นหวัง ชี้ไปที่ชายชราที่อยู่บนเวที และตะโกนอย่างบ้าคลั่งว่า “ยาอายุวัฒนะ! นี่ก็คือยาอายุวัฒนะ! นี่แม่งก็คือยา! อายุ! วัฒนะ! ดูรูปลักษณ์ไอ้ขยะที่ไร้ความรู้อย่างพวกมึงสิ! เพียงแค่เศษเสี้ยวหนึ่งส่วนสี่ของยาอายุวัฒนะก็ทำให้พวกมึงตื่นเต้นมากขนาดนี้แล้วงั้นเหรอ? บอกพวกมึงเลย กูเคยมีเกียรติที่ได้กินยาอายุวัฒนะทั้งเม็ดมาก่อนแล้ว! ฟังกูให้ชัดๆ เป็นทั้งเม็ดเต็มๆ! ไอ้ขยะอย่างพวกมึงก็คอยอิจฉาไปได้เลย!”