ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3802

เสียงตะโกนที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันของหลี่ไท่หลาย ทำให้ทุกคนต่างตกใจอย่างมาก

ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนเลยว่า ยังจะมีคนหนึ่งอยู่ในสถานที่เคยกินยาอยุวัฒนะเต็มเม็ดมาก่อนด้วย

อย่างไรก็ตาม คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยเชื่อกับเรื่องนี้เป็นธรรมชาติอยู่แล้ว เพราะยังไง สิ่งนี้มีราคาแพงมากขนาดนี้ คนที่สามารถซื้อได้ทั้งเม็ดนั้น ต้องมีชื่อเสียงที่โด่งดังไปทั่วโลกอย่างแน่นอน แต่คนส่วนใหญ่ที่อยู่ในสถานที่ไม่รู้จักหลี่ไท่หลายเลย ดังนั้นจึงรู้สึกแค่ว่าคนคนนี้กำลังพูดพล่าม

แม้กระทั่งบางคนถึงกับคิดว่า ผู้ชายคนนี้คงจะเสียสติเพราะเขาไม่ได้ชนะการประมูลยาอายุวัฒนะตัวแรก หลังจากที่เห็นว่าผลลัพธ์ของยาอายุวัฒนะดีขนาดนี้

ในเวลานี้หลี่ไท่หลายก็ได้เสียสติไปนานแล้ว และเขาอดไม่ได้ที่อยากจะตะโกนด่าสักสองสามคำเพื่อระบายความหดหู่ใจ เมื่อเห็นว่ามีคนมากมายส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยมาที่ตัวเขา เขาก็ตะโกนด้วยความโกรธทันทีว่า “ทำไม? พวกมึงจะมองกูด้วยสายตาแบบนั้นทำไม? หรือพวกมึงคิดว่ากูกำลังล้อเล่นกับพวกมึงเหรอ? กูจะบอกพวกมึงนะ เมื่อนึกถึงตอนอาดิต……”

ในขณะที่หลี่ไท่หลายดูเย่อหยิ่ง และกำลังจะพูดออกมาอย่างช้าๆ ซ่งหวั่นถิงก็กล่าวด้วยใบหน้าที่เย็นชาในเวลานี้ว่า “หมายเลข 055! ฉันเน้นย้ำกฎระเบียบในสถานที่หลายครั้งก่อนที่จะเริ่มแล้ว ทำไมคุณถึงยังละเมิดซ้ำๆ?!”

หลี่ไท่หลายกำลังจะตะโกนด่า เมื่อเขาเห็นดวงตาที่เยือกเย็นของซ่งหวั่นถิง และร่างกายของเขาก็สั่นเทาด้วยความตกใจในทันที

เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เจ้านายที่อยู่เบื้องหลังการประมูลในวันนี้ ต้องเป็นเย่เฉินอย่างแน่นอน และซ่งหวั่นถิงก็ต้องทำงานให้กับเย่เฉินอย่างแน่นอน ตัวเองละเมิดกฎของสถานที่นี้อย่างโจ่งแจ้งอยู่ที่ งั้นก็เท่ากับว่าไม่ให้เกียรติอาจารย์เย่แล้วไม่ใช่หรือ? !

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็มีเม็ดเหงื่อไหลออกมาเต็มตัว ความเย่อหยิ่งและความโกรธในตอนเมื่อกี้นี้ของเขาก็ได้หายไปหมดในทันที เขารีบพับมือ และอ้อนวอนอย่างขมขื่นว่า “คุณซ่ง ต้องขอโทษจริงๆ! ผมหุนหันพลันแล่นไปเอง! ขอร้องคุณเห็นแก่ที่เรารู้จักกันมานานให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะ ผมสัญญาว่าผมจะไม่พูดบ้าๆ อีกแล้ว!”

ซ่งหวั่นถิงส่ายหัว และพูดด้วยเสียงที่เย็นชาว่า “ขออภัย 055 กฎก็คือกฎ”

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็มองไปที่นายพลของสำนักว่านหลงที่อยู่ข้างๆ เธอ และพูดว่า “โปรดพาตัวหมายเลข 055 ออกไป”