ในเวลานี้ เฟ่ยเข่อซินมองไปที่ปู่ของตนที่กำลังเศร้าโศกอยู่บ้างและพูดว่า "คุณปู่ เรื่องของคุณลุงใหญ่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว คุณจะต้องคิดให้ตกสักหน่อย อย่าได้เจ็บป่วยจากภาวะซึมเศร้า"
เฟ่ยเจี้ยนจงหัวเราะเยาะตัวเองและพูดว่า “เข่อซินเอ่ย เป็นเพราะฉันถึงได้พลอยลำบากทำให้เธอต้องคุณหนีไปตะวันออกกลางด้วยกัน ในฐานะคุณปู่ ฉันละอายใจอน่างยิ่ง หากเมื่อครู่ฉันตายไปแล้ว สำหรับเธอและสำหรับอาจารย์หยวนถือเป็นการหลุดพ้นแบบหนึ่ง ลุงใหญ่ของเธอคงไม่จำเป็นต้องทำให้เธอต้องลำบาก...”
พูดไป เฟ่ยเจี้ยนจงก็เอ่ยด้วยสีหน้าขมขื่นว่า: "ตอนนี้ พวกเธอทั้งสองหนีเอาชีวิตรอดไปกับฉันด้วย หากเขาหาพวกเธอไม่เจอ เขาจะต้องโกรธแค้นแน่ เป็นฉันที่ทำให้พวกเธอลำบาก..."
เฟ่ยเข่อซินรีบพูด "คุณปู่ คุณอย่าได้คิดอย่างนั้นเป็นอันขาด หากคุณจากไปจริงๆ ลุงใหญ่ไม่มีทางให้ตระกูลของเราได้อยู่อย่างเป็นสุขแน่"
เฟ่ยเจี้ยนจงถอนหายใจและกล่าวอย่างเสียใจ “ล้วนบอกกันว่าผู้สืบทอดตระกูลต้องเป็นทายาทสายตรงไม่ใช่คนนอก แต่หากฉันมองเห็นถึงความดื้อรั้นของลูกคนนี้เร็วกว่านี้สักหน่อย ฉันจะไม่มีทางให้เขาเป็นผู้สืบทอดของตระกูลอย่างแน่นอน นี่ถือเป็นความเหลวครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉัน!"
พูดจบก็ถอนหายใจ “เข่อซิน ในอนาคตเธอจะต้องหาทางกระชับความสัมพันธ์กับคุณชายเย่ท่านนั้นเอาไว้บ้าง ก่อนที่ฉันจะตาย ฉันได้ทิ้งพินัยกรรมไว้ให้เธอและแต่งตั้งให้เธอเป็นผู้สืบทอดตระกูล ถึงตอนนั้นเธอจงไปขอความช่วยเหลือจากคุณชายเย่ ขอแค่เธอนำตระกูลเฟ่ยกลับคืนมาได้ เธอก็จะเป็นผู้นำตระกูลเฟ่ยในอนาคต!”
เฟ่ยเข่อซินยิ้มอย่างอ่อนใจและพูดว่า "คุณปู่ คุณชายเย่เองก็น่าจะไม่คิดนิ่งดูดายเช่นกัน ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่จัดการให้พวกเราหลบเลี่ยงไปที่ตะวันออกกลางหรอก"
“ใช่…” เฟ่ยเจี้ยนจงก็ถอนหายใจเช่นกัน: “บางทีเขาอาจคิดว่าเงื่อนไขที่ฉันเสนอไปไม่น่าดึงดูดพอ ทรัพย์สิน 20% ของตระกูลเฟ่ย ในสายตาของเขาคงน้อยไป”
ขณะพูด จู่ๆดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นทันใด เขามองไปที่เฟ่ยเข่อซินและถามว่า "เข่อซิน คุณชายเย่ท่านนั้นเหมาะกับการแต่งงานหรือไม่? ถ้าเขาเต็มใจที่จะช่วย ฉันจะมอบสินสอดทองหมั้นของตระกูลเฟ่ยให้เขาทั้งหมด เขาคงจะไม่ปฏิเสธใช่ไหม?” "
เฟ่ยเข่อซินเอ่ยอย่างอึดอัด “เรื่องนี้หนูก็ไม่ทราบแล้ว...”
เฟ่ยเจี้ยนจงถอนหายใจเบา ๆ และพูดกับเฟ่ยเข่อซินว่า "เข่อซิน ตระกูลเฟ่ยเปลี่ยนไปอย่างมาก หากไม่มีกำลังภายนอกที่แข็งแกร่งพอที่จะเข้าไปแทรกแซง ตำแหน่งของลุงใหญ่ของเธอก็จะไม่มีทางสั่นคลอน เมื่อฉันตายไป เขาจะต้องไม่ยอมเมตตาเธอแน่ คุณชายเย่ คือโอกาสเดียวที่เธอจะพลิกสถานการณ์กลับ...”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เฟ่ยเจี้ยนจงก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
ในความเห็นของเขา เย่เฉินไม่เพียงแต่เป็นโอกาสเดียวของเฟ่ยเข่อซินที่จะพลิกสถานการณ์ แต่ยังเป็นโอกาสเดียวของเขาด้วยเช่นกัน

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...