ยาอายุวัฒนะของเย่เฉินให้ผลดีเยี่ยม แม้ว่าจะได้รับแต่ครึ่งเม็ด ตนเองก็สามารถอยู่ได้นานขึ้นไปอีกหลายวัน
หากเฟ่ยเข่อซินสามารถพัฒนาความสัมพันธ์กับเย่เฉินได้จริงๆ ทั้งปู่หลานก็จะได้รับโอกาสในการพลิกสถานการณ์
ไม่ใช่ว่าเฟยเจี้ยนจงมีใจเห็นแก่ประโยชน์ แต่เมื่อคนเรามาอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังเช่นนี้ เขาย่อมไม่ต้องการที่จะยอมรับชะตาของตน ขอแค่ตราบใดที่ยังมีลมหายใจเหลืออยู่ เขาก็จะถือว่าการหาโอกาสพลิกฟื้นขึ้นมาเป็นเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดชีวิตที่เหลือของเขา
เฟ่ยเข่อซินเองก็รู้ความจริงข้อนี้เช่นกัน
คนฉลาดเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก สิ่งแรกที่นึกถึง ไม่ใช่การนั่งโทษตัวเอง ไม่ใช่การหมดอาลัยตายอยาก แต่เป็นการหาหนทางทำลายสถานการณ์ที่ยากลำบากออกไปต่างหาก
เฟ่ยเข่อซินก็ดีอย่างยิ่งว่า หลังจากที่ปู่ถูกลุงใหญ่ยึดอำนาจไป ตนก็ตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ถ้าวันนี้เธอไม่ไปตะวันออกกลางกับปู่ อย่างนั้นลุงใหญ่ก็จะต้องถามตัวเองว่าปู่ไปไหน และมโนธรรมขั้นสุดท้ายของเธอก็ไม่อนุญาตให้ตัวเองขายปู่ของตนเพื่อผลประโยชน์
ตอนนี้เธอไปตะวันออกกลางกับปู่ก็ถือว่าเป็นการขี่หลังเสือยากที่จะลงแล้วเช่นกัน
ในเมื่อไปตะวันออกกลางแล้ว อย่างนั้นในสายตาของลุงใหญ่เธอก็จะกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดและเป็นศัตรูของเขา
ตอนนี้เขาหาตนเองไม่เจอ ตนก็ยังพออยู่กับมันได้ แต่ถ้าปู่เสียชีวิตในอีกหนึ่งหรือสองปีหลังจากนั้นล่ะ ตนจะทำยังไง?
จะหลบหนีซ่อนตัวต่อไป หรือว่ากลับไปที่สหรัฐอเมริกาโดยตรงพร้อมกับศพของคุณปู่?
อย่างแรกนั้นช่างขี้ขลาดอย่างมากจนเธอย่อมไม่อยากที่จะเลือก แต่อย่างหลังก็ช่างเสี่ยงจนน่าประหลาดใจ และมีแนวโน้มว่าหากตนไปถึงสหรัฐอเมริกาเมื่อไหร่เธอก็จะถูกควบคุมโดยลุงใหญ่ทันทีที่
ดังนั้น เฟ่ยเข่อซินรู้สึกว่าอนาคตของตนก็มืดมนเช่นกัน
ในสถานการณ์แบบนี้ วิธีเดียวที่เธอคิดได้เพื่อทำลายเกมนี้ก็คือ เย่เฉิน
น่าเสียดายที่เย่เฉินไม่ได้มีความคิดที่จะช่วย
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็พูดด้วยรอยยิ้มขมขื่นว่า “ท่านปู่ ตอนนี้พูดเรื่องนี้ไปก็ไร้ความหมายแล้ว ไม่ต้องพูดถึงคุณชายเย่ที่แต่งงานแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่ได้แต่งงาน แต่ตัวหนูอยู่ตะวันออกกลาง ก็ยากที่จะมีโอกาสได้พบเขาอยู่ดี"
เฟ่ยเจี้ยนจงเองก็รู้สึกผิดหวังและพูดว่า "เฮ้อ! ไปตะวันออกกลาง ไม่รู้ว่าฉันจะมีชีวิตอยู่จนถึงวันที่ฉันจะได้จากไปหรือเปล่า..."
ในขณะนี้ ที่นิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา
หากเป็นอย่างนั้น เกรงว่าพ่อของเขาจะต้องเล่นงานเขาให้ตายแน่
นอกจากนี้ คนของงานประมูลยังบอกเช่นกันว่า พ่อของเขาป่วยหนักมากและถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลเพื่อทำการรักษาอย่างฉุกเฉินแล้ว ดังนั้นเฟ่ยซานไห่จึงจัดให้สายสืบในจินหลิงให้ไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ปัจจุบันของพ่อเขาในทันที
เขาอยากรู้ว่าพ่อของตนนั้นตายแล้วหรือว่าได้รับการช่วยเหลือเอาไว้
หากได้รับการช่วยเหลือไว้ทัน เขาอยากรู้ว่าสภาพร่างกายของพ่อจะอยู่ได้นานแค่ไหน
สำหรับเขาแล้ว ถึงตนจะแย่งชิงบัลลังก์มาได้ แต่ในใจก็ยังมีความกังวลและความไม่สบายใจอยู่เสมอ
ถ้าคิดจะหลับให้สบายหลังจากวันนี้ไป อย่างนั้นก็ต้องรอให้พ่อของเขาตายไปก่อน แล้วทุกอย่างถึงจะคลี่คลาย
ตราบใดที่พ่อของเขายังไม่ตาย เขาก็จะไม่มีวันได้อยู่อย่างสบายใจ
อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าลูกน้องที่อยู่ในจินหลิงของเขาก็รีบส่งข่าวที่ทำให้เขาต้องตกตะลึงขีดสุด โดยบอกว่าพ่อของตนหายตัวไปจากโรงพยาบาลกลางจินหลิงแล้ว!

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...