เย่เฉินส่ายหัวแล้วพูดว่า:"ถ้าคุณมากับผม ไม่เพียงแต่ช่วยอะไรไม่ได้เลย แต่ถ้ามีปัญหาใดๆ จริงๆ เกรงว่าจะสร้างปัญหาให้กับผม ถ้าให้ผมคนเดียวปกป้องพวกคุณทุกคน ผมอาจจะรับมือไม่ไหว ดังนั้น วิธีที่ดีที่สุดคือให้คุณรอผมในโรงแรม แล้วผมจะมาหาคุณทันทีที่จัดการเสร็จ!"
เมื่อพูดอย่างนั้น เย่เฉินก็พูดอย่างหนักแน่นว่า:"เรื่องนี้คุยกันแล้วนะ เมื่อกี้ผมซื้อตั๋วออกเดินทางในหนึ่งชั่วโมงแล้ว ผมจะพาคุณกลับไปที่โรงแรมก่อน แล้วค่อยไปสนามบิน!"
เมื่อเห็นว่าเย่เฉินได้ตัดสินใจแล้ว เซียวชูหรันก็รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะโน้มน้าวเขา ดังนั้นจึงพูดอย่างเชื่อฟังว่า:"ก็ได้ งั้นคุณระวังตัวด้วยล่ะ!"
เย่เฉินพยักหน้า ลุกขึ้นแล้วพูดว่า:"ที่รัก เราห่อกลับกันเถอะ ขอโทษที่ต้องให้คุณกลับไปกินที่โรงแรมก่อน"
เซียวชูหรันรีบพูดว่า:"คุณไม่ต้องห่วงฉัน ไปสนามบินเถอะ ฉันจะนั่งแท็กซี่กลับเองได้!"
"ไม่!"เย่เฉินส่ายหัวและพูดว่า:"ผมไม่วางใจถ้าคุณกลับไปเอง ผมจะส่งคุณกลับไปที่ห้องพักโรงแรม หลังจากกลับไป คุณห้ามออกไปไหรอีก"
เมื่อเห็นเย่เฉินยืนกรานเซียวชูหรันได้แต่พยักหน้า
เย่เฉินให้พนักงานเสิร์ฟห่อของที่ยังไม่ได้ถูกแตะต้อง จากนั้นส่งเซียวชูหรันกลับโรงแรม ด้วยรถ Audi A6 รุ่นท่องเที่ยวที่เช่ามา
เพื่อความระมัดระวัง เย่เฉินส่งเซียวชูหรันกลับไปที่ห้อง และสั่งเธอว่า:"ที่รัก ล็อคประตูข้างในด้วย ถ้าไม่จำเป็นอย่าออกไปไหน"
"โอเค"เซียวชูหรันตอบตกลงอย่างรวดเร็ว จากนั้นจับมือเย่เฉิน และอ้อนวอน:"ที่รัก คุณต้องระวังให้มากๆ นะ ถ้าคุณเจอเรื่องที่ไม่สามารถแก้ไขได้ อย่าฝืนเด็ดขาด และโทรแจ้งตำรวจทันที ขอความช่วยเหลือจากสถานทูต!"
เย่เฉินพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม:"ไม่ต้องห่วง ที่รัก ทุกอย่างจะเรียบร้อย ถ้ามันเป็นสัญญาณเตือนที่ผิดพลาด ผมไปเวียนสักรอบ แล้วกลับมา"
"อืม……"เซียวชูหรันออกแรงบีบมือเย่เฉินและสั่งว่า:"ระวังตัวด้วย!"
"โอเค!"
หลังจากที่เห็นเซียวชูหรันปิดประตู เย่เฉินก็รีบไปที่สนามบิน
เพราะในความรู้ความเข้าใจในอดีตของเธอ เย่เฉินใช้ชีวิตอย่างลำบากมาโดยตลอด
ช่วงที่ออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ไปทำงานตอนอายุ 18 ปี ทุกข์ทรมานมาก
หลังจากแต่งงานเข้าตระกูลเซียว ก็ถูกเยาะเย้ยอีก
ต่อมาเขาเอาทุกอย่างของตัวเองเพื่อรักษาป้าหลี่
แต่ว่า ตั้งแต่หลี่เสี่ยวเฟินมาแคนาดากับป้าหลี่ เธอได้ยินเกี่ยวกับตัวตนของเย่เฉิน จากป้าหลี่ทีละนิด และได้รู้ว่าเย่เฉินเป็นคุณชายของตระกูลเย่
ดังนั้น เมื่อเธอได้รับข้อความวีแชทนี้จากเย่เฉิน จึงไม่เกรงใจเย่เฉินเลย ไม่เพียงแต่ส่งที่อยู่ให้เย่เฉินเท่านั้น แต่ยังพูดด้วยรอยยิ้มว่า:"ขอบคุณค่ะพี่เย่เฉิน ฉันอยากกินเป็ดเค็มและเป็ดหัน ที่บรรจุในพลาสติกอย่างดี ที่เก็บไว้ได้นาน และไม่กลัวการขนส่งทางไกล!"

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...