ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3969

“ครับ......” ว่านพั่วจวินพยักหน้า ก่อนจะประสานมือคำนับแล้วเอ่ยว่า “คุณเย่ ผมไม่เข้าใจ ว่าหากเราเดินไปถึงจุดสิ้นสุดบนเส้นทางแห่งวิชาศิลปะการต่อสู้ ก็จะสามารถเข้าสู่สภาวะขั้นเดียวกันกับคุณเย่งั้นเหรอครับ?”

เย่เฉินเผยยิ้มอ่อน และส่ายหน้าตอบว่า “พั่วจวิน ถ้าให้พูดกันตามจริง ฉันไม่ใช่นักบู๊ที่ฝึกวิชาศิลปะการต่อสู้”

ว่านพั่วจวินตะลึง พลันเอ่ยเสียงพึมพำว่า “คุณไม่ใช่นักบู๊ หรือว่า......หรือว่าสายพลังที่คุณฝึกจะเป็นขั้นกว่าของวิชาศิลปะการต่อสู้งั้นเหรอครับ?”

“จะว่าอย่างงั้นก็ได้” เย่เฉินเอ่ยยิ้มๆ “เทียบกับวิชาศิลปะการต่อสู้แล้ว เส้นทางของฉัน ก็กว้างใหญ่กว่าจริงๆนั่นแหละ”

ว่านพั่วจวินได้ยินดังนั้น ก็พยักหน้าด้วยสีหน้าอึ้งทึ่ง

เมื่อกี้นี้ ตอนที่เย่เฉินใช้มีดทะลุวิญญาณโจมตีเรืออีกฝ่าย ความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับพลังของว่านพั่วจวินก็ถูกกลับตาลปัตรไปหมด

พลังทำลายล้างแบบนี้ ถึงให้เขาละเลยข้อจำกัดเรื่องระยะห่าง แล้วใช้หมัดทั้งสองข้างโจมตีเรือลำนั้น ก็ไม่มีทางที่จะทำให้ส่วนท้ายของเรือสำราญขนาดใหญ่ถูกทะลุจนแหลกในครั้งเดียวได้

ต้องรู้ไว้ว่านั่นเป็นแผ่นเหล็กหนาที่ถูกทับซ้อนกันหลายๆชั้น ถึงใช้ขีปนาวุธก็ไม่สามารถให้พลังทำลายล้างได้ขนาดนี้

อย่างน้อย ก็ต้องเป็นตอร์ปิโดหรือขีปนาวุธร่อนจึงจะสามารถทำได้

อีกทั้งตอร์ปิโดและขีปนาวุธร่อน ก็เป็นอาวุธที่สร้างพลังทำลายล้างด้วยปฏิกิริยาทางเคมี ไม่ใช่แค่ใช้พลังเพียงอย่างเดียว

หากใช้พลังทั้งหมดในการโจมตี คาดว่าก็ต้องเป็นพลังในปริมาณที่สูงมาก ซึ่งพลังแบบนั้นเกินขีดจำกัดที่ร่างกายมนุษย์สามารถรับได้ไปมากโข

แม้ว่านพั่วจวินจะสามารถปลดปล่อยพลังที่แข็งแกร่งขนาดนี้ออกมาจากร่างกายได้ ทว่าร่างกายของเขาเองก็แบกรับไม่ไหวด้วยเช่นดัน

ฉะนั้น พลังทำลายล้างขนาดนั้น ว่านพั่วจวินยังไม่กล้าแม้แต่จะคิดเลยด้วยซ้ำ

แต่ว่า เมื่อกี้นี้ เย่เฉินกลับปลดปล่อยพลังทำลายล้างที่แข็งแกร่งปานนั้นออกมาได้อย่างง่ายดาย และที่น่ากลัวไปกว่านั้นคือวิธีการโจมตีของพลังทำลายล้างนี้ ที่ยังสามารถถูกปลดปล่อยออกมาจากระยะไกล ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นและได้ยินมาก่อนเลย