หลังจากที่เย่เฉินมาถึงบนบก สมาชิกแก๊งอิตาลีบนเรือ และจ้าวอิ่นซานต่างก็ถูกย้ายไปบนเรือสินค้าอีกลำที่กำลังจะออกจากท่าเรือ
ว่านพั่วจวินแบ่งกำลังคนครึ่งหนึ่งไปที่เรือสินค้าลำนี้ จากนั้นเรือสินค้าก็เร่งความเร็วเต็มกำลังออกจากพอร์ตแวนคูเวอร์ และมุ่งหน้าไปยังตะวันออกกลาง
ชายแปดร้อยกว่าคนที่มาจากเกาะซิซิลีอันงดงาม ที่ปกติมักจะสวมเสื้อโค้ทขนสัตว์ ปากดูดซิการ์ และถือปืนก่อกรรมทำชั่วไปทั่ว ในที่สุดพวกเขาก็ถูกบังคับให้ขึ้นมาบนเส้นทางใหม่ที่ต้องใช้ชีวิตเป็นชนชั้นแรงงานต่างด้าวในตะวันออกกลาง
ณ วินาทีที่เรือออกเดินทาง ชายทั้งแปดร้อยกว่าคนต่างล้อมวงกอดคอกันร้องไห้อย่างเจ็บใจ เสียงร่ำไห้สะท้อนในโกดังสินค้าขนาดใหญ่อย่างต่อเนื่อง บรรยากาศพลันเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ
พวกเขาไม่รู้ ว่าการไปซีเรียในครั้งนี้ จะได้กลับมาอีกทีตอนไหน ชีวิตนับต่อจากนี้ ก็มีแต่ความหม่นหมอง
คนส่วนใหญ่ในพวกเขาต่างรู้สึกเสียใจภายหลัง เสียใจที่ตัวเองเพิ่งจะยังอายุน้อย มีแขนมาขาครบทุกประการ แต่ทำอะไรไม่ทำดันมาเป็นมาเฟียซะงั้น
ทว่า มานึกเสียใจภายหลังในตอนนี้ก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว เพราะเย่เฉินไม่คิดจะเหลือทางเลือกอื่นให้กับพวกเขาเลย
เมื่อส่งเรือลำนี้ออกจากพอร์ตด้วยสายตาแล้ว ว่านพั่วจวินก็หันมาถามเย่เฉินว่า “คุณเย่ แล้วเด็กผู้หญิงพวกนั้นที่กำลังสลบอยู่จะเอายังไงดีครับ?”
เย่เฉินครุ่นคิดครู่หนึ่ง พลันเอ่ยว่า “เดี๋ยวนายให้คนไปหาที่ที่ปลอดภัย แล้วให้พวกเธอพักอยู่ตรงนั้นชั่วคราว รอพวกฉันออกจากที่นี่เมื่อไหร่ ก็ค่อยโทรเรียกให้รถฉุกเฉินมารับ ถึงเวลาโรงพยาบาลจะเป็นคนติดต่อครอบครัวของพวกเขาเอง”
พูดเสร็จ เย่เฉินก็เอ่ยต่อว่า “ส่วนพวกแก๊งท้องถิ่นในแวนคูเวอร์ เดาว่าหลังจากเช้านี้ก็คงน่าจะไม่มีใครกล้าหือและเหิมเกริมจะทำเรื่องที่เลยเถิดอีก ฉะนั้นเสี่ยวเฟินก็จะยังคงปลอดภัยชั่วคราว”
เย่เฉินหันไปมองหลี่เสี่ยวเฟินที่ยืนอยู่ข้างกาย ก่อนจะเอ่ยว่า “ เสี่ยวเฟิน ช่วงนี้เธออย่าเพิ่งออกจากแวนคูเวอร์ เพราะที่นี่เป็นที่ปลอดภัยสำหรับเธอ ณ ตอนนี้ ถ้าเธอออกจากที่นี่เมื่อไหร่ พวกที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ก็จะตามหาเธอเจอทันที”
หลี่เสี่ยวเฟินเอ่ยตอบโดยไม่แม้แต่จะหยุดคิดทันทีว่า “ค่ะพี่เย่เฉิน ถ้าพี่บอกให้อยู่ที่นี่ หนูก็จะอยู่ที่นี่ต่อไป”
เย่เฉินพยักหน้า พลันพูดปลอบว่า “เธอเองก็ไม่ต้องกังวลเกินไป จะมีทหารฝีมือดีในสำนักว่านหลงอยู่ปกป้องเธอที่นี่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง หลังจากนั้นฉันก็จะให้ว่านพั่วจวินย้ายกำลังคนมาที่แคนาดาเพิ่มอีก เพื่อให้มั่นใจว่าพวกเธอทุกคนจะปลอดภัย ฉะนั้น เธอกับคลอเดีย แล้วก็ป้าหลี่ ก็อยู่ที่แวนคูเวอร์ไปก่อนชั่วคราว ใช้ชีวิตตามปกติได้เลย”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...