ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3970

หลังจากที่เย่เฉินมาถึงบนบก สมาชิกแก๊งอิตาลีบนเรือ และจ้าวอิ่นซานต่างก็ถูกย้ายไปบนเรือสินค้าอีกลำที่กำลังจะออกจากท่าเรือ

ว่านพั่วจวินแบ่งกำลังคนครึ่งหนึ่งไปที่เรือสินค้าลำนี้ จากนั้นเรือสินค้าก็เร่งความเร็วเต็มกำลังออกจากพอร์ตแวนคูเวอร์ และมุ่งหน้าไปยังตะวันออกกลาง

ชายแปดร้อยกว่าคนที่มาจากเกาะซิซิลีอันงดงาม ที่ปกติมักจะสวมเสื้อโค้ทขนสัตว์ ปากดูดซิการ์ และถือปืนก่อกรรมทำชั่วไปทั่ว ในที่สุดพวกเขาก็ถูกบังคับให้ขึ้นมาบนเส้นทางใหม่ที่ต้องใช้ชีวิตเป็นชนชั้นแรงงานต่างด้าวในตะวันออกกลาง

ณ วินาทีที่เรือออกเดินทาง ชายทั้งแปดร้อยกว่าคนต่างล้อมวงกอดคอกันร้องไห้อย่างเจ็บใจ เสียงร่ำไห้สะท้อนในโกดังสินค้าขนาดใหญ่อย่างต่อเนื่อง บรรยากาศพลันเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ

พวกเขาไม่รู้ ว่าการไปซีเรียในครั้งนี้ จะได้กลับมาอีกทีตอนไหน ชีวิตนับต่อจากนี้ ก็มีแต่ความหม่นหมอง

คนส่วนใหญ่ในพวกเขาต่างรู้สึกเสียใจภายหลัง เสียใจที่ตัวเองเพิ่งจะยังอายุน้อย มีแขนมาขาครบทุกประการ แต่ทำอะไรไม่ทำดันมาเป็นมาเฟียซะงั้น

ทว่า มานึกเสียใจภายหลังในตอนนี้ก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว เพราะเย่เฉินไม่คิดจะเหลือทางเลือกอื่นให้กับพวกเขาเลย

เมื่อส่งเรือลำนี้ออกจากพอร์ตด้วยสายตาแล้ว ว่านพั่วจวินก็หันมาถามเย่เฉินว่า “คุณเย่ แล้วเด็กผู้หญิงพวกนั้นที่กำลังสลบอยู่จะเอายังไงดีครับ?”

เย่เฉินครุ่นคิดครู่หนึ่ง พลันเอ่ยว่า “เดี๋ยวนายให้คนไปหาที่ที่ปลอดภัย แล้วให้พวกเธอพักอยู่ตรงนั้นชั่วคราว รอพวกฉันออกจากที่นี่เมื่อไหร่ ก็ค่อยโทรเรียกให้รถฉุกเฉินมารับ ถึงเวลาโรงพยาบาลจะเป็นคนติดต่อครอบครัวของพวกเขาเอง”