ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4008

ลู่ซือเหนียนปีนี้อายุ 48 ปี เป็นชาวจีนโพ้นทะเลรุ่นที่ 6 ในสหรัฐอเมริกา

ปู่ทวดของเขามาที่สหรัฐอเมริกาในรัฐบาลสมัยปลายราชวงศ์ชิง เขาเป็นหนึ่งในคนงานชาวจีนจำนวนมากที่มีส่วนร่วมในการก่อสร้างทางรถไฟสายอเมริกันแปซิฟิก

ตั้งแต่รุ่นนั้นเป็นต้นมา ตระกูลลู่ได้ปักหลักในสหรัฐอเมริกาทีละเล็กทีละน้อย โดยอาศัยคุณภาพการทำงานหนักของชาวจีน

ในช่วงแรก บรรพบุรุษของตระกูลลู่ที่ไปสหรัฐอเมริกาในฐานะคนทำงานชาวจีน ยังคงเป็นกลุ่มชนชั้นล่างของสังคมอเมริกันในตอนนั้น

และตอนนี้ ตระกูลลู่ในสหรัฐอเมริกามีมรดกหลายหมื่นล้านดอลลาร์ ซึ่งถือได้ว่าเป็นต้นแบบของการต่อสู้ของชาวจีน

ในเวลาเดียวกัน ตระกูลลู่ยังได้ส่งต่อคุณลักษณะของพ่อค้าไปตามชายฝั่งตะวันออกเฉียงใต้ของจีน และกระตือรือร้นที่จะรวมชาติและพัฒนาร่วมกัน

ดังนั้น เมื่อหลายสิบปีก่อน ปู่ทวดของลู่ซือเหนียนได้ก่อตั้งหอการค้าจีนในนิวยอร์ก ซึ่งค่อยๆ กลายเป็นหอการค้าจีนที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งในสหรัฐอเมริกา

หลังจากที่ลู่ซือเหนียนเข้ารับตำแหน่งประธานหอการค้าจีนในนิวยอร์ก ก็ทุ่มเทให้กับการพัฒนาหอการค้าจีนในนิวยอร์กให้ยิ่งใหญ่ และกลายเป็นหอการค้าจีนทั้งสหรัฐอเมริกา หลังจากที่เขาสื่อสารและไกล่เกลี่ยกับหอการค้าจีนในที่ต่างๆ อย่างต่อเนื่อง หอการค้าจีนส่วนใหญ่ในสหรัฐอเมริกา ตั้งใจที่จะรวมหอการค้า และเปลี่ยนชื่อเป็นหอการค้าอเมริกันจีน

และลู่ซือเหนียนก็ต่อสู้เพื่อมันเช่นกัน หวังว่าจะได้เป็นประธานคนแรกของหอการค้าจีนแห่งชาติ หลังจากรวมกัน

แต่ว่า มีหอการค้าจีนอีก 2 แห่ง ที่มีความสามารถไม่ได้แย่ ไปกว่าหอการค้าจีนแห่งนิวยอร์ก หอการค้าจีน 2 แห่งนี้คือหอการค้าจีนลอสแองเจลิส และหอการค้าจีนชิคาโก

จะแข่งขันกับประธานของหอการค้าจีนสองแห่งนั้นอย่างไร เป็นเรื่องที่น่าปวดหัวสำหรับลู่ซือเหนียนในช่วงนี้

เขาจึงพยายามหาวิธีมาโดยตลอด หวังว่าก่อนที่หอการค้าจีนจะรวมกิจการ ให้หอการค้าจีนนิวยอร์กเผยตัวมากขึ้น แล้วเพิ่มผลกระทบอีกสักหน่อย จะได้ให้ตนสามารถมีสิ่งที่เหลือกว่าประธานอีกสองคนได้